Opera konstytucyjna

Sprawa zmiany sposobu wybierania i uprawnień prezydenta wywołuje emocje. Moim zdaniem na wyrost.

Istnieje duże prawdopodobieństwo, że znów mamy do czynienia z prężeniem muskułów i następną zapowiedzią „radykalnych zmian” czy „przełomu”. Słowo „przełom” zresztą znów padło, choć nikt trzeźwy nie jest w stanie zauważyć nawet zmian, chyba, że chodzi o efekty „depisyzacji”,albo… załamanie się sondaży PO. To ostatnie wiele zresztą tłumaczy.

Tusk (i jego koledzy) są niewątpliwie mistrzami politycznej opery. Popatrzmy tylko na te kostiumy, gesty i bombastyczne deklaracje. To jednak tylko konwencja.

W operze jest tak, że dwoje bohaterów śpiewa przez dziesięć minut duet „Uciekajmy, uciekajmy…!”, a chór basuje „Gońmy ich, gońmy”. Nikt, kto nie jest neandertalczykiem, nie spodziewa się żywej akcji. Doświadczeni widzowie oczekują tylko dobrej muzyki i pięknego śpiewu.

Tusk gra więc znów na efekt sceniczny, a nierzeczywisty.

Owszem. Najważniejsze jest dla niego, żeby się zapisać w świadomości publiki jako „odważny reformator”, a przy okazji znów zwrócić uwagę na „wraże watahy”, które mu całkowicie uniemożliwiają działanie. Jeśli się uda przepchnąć cokolwiek jeszcze, będzie to już tylko bonus.

Pomysł z wybieraniem prezydenta przez sejm nie może przejść w głosowaniu, bo pozycja nie popełni dla przyjemności Tuska samobójstwa. Przede wszystkim PiS, który ma na razie „swojego” prezydenta, ale także lewica ,której bardziej opłaca się uczestniczyć w wyborach powszechnych i promować swojego człowieka (bo to zawsze reklama). Nawet PSL nie powinno pójść na taką zmianę, bo Pawlak nie daruje sobie startowania w wyborach. Wprawdzie może liczyć (czemu dał wyraz publicznie), że jak Tusk się znudzi, on też doczeka się w kolejce miejsca na szacownym stołku (gdzie sobie odpocznie). Chyba jednak nie jest aż tak naiwny by nie widzieć, że PO nie spełnia z zasady żadnych obietnic, także zakulisowych.

A propos tego ostatniego. Jaki jest sens całkowicie pozbawiać prezydenta kompetencji i odpowiedzialności za cokolwiek? Byłaby to już funkcja jedynie tytularna, a przecież jedynym sensem jej istnienia w obecnym stanie prawnym, jest jej rola kontrolna, jako jeszcze jednej instancji. Po to są konsultacje i weto.

Mogę się domyślać, że Tusk zaczyna być zmęczony, a nawet, że traci po trochu pewność, iż zostanie wybrany przez większość obywateli. Co więcej, czego nie możemy oczywiście wiedzieć, być może kilku naprawdę mocnych ludzi w PO (i z kasą) ma go już dość. Tusk wprawdzie używał Wałęsowskiej metody „zderzaków” (choć tylko w ostateczności, co też świadczy o tym, że musiał liczyć się z partyjnymi koteriami), ale być może sam już zaczyna dojrzewać do wykopków. Wtedy tytularna prezydentura byłaby jak znalazł. Czy jest to jednak wystarczający powód, żebyśmy zmieniali ustrój.

Byłbym w stanie zastanowić się, czy nie sensowniejszy byłby układ dokładni odwrotny – silny prezydent jako najwyższa władza wykonawcza i szef rządu. Tego jednak nikt nie proponuje. Podobna zmiana byłaby możliwa tylko wtedy, gdyby jakaś partia miała miażdżącą przewagę w sejmie, na co się nie zanosi.

Tak więc może, co wątpię, uda się zlikwidować wybory powszechne w co nie wierzę? Może, jak proponuje PSL stanie się to w wyniku…referendum? Byłaby to jednak czysta paranoja, gdyby społeczeństwo głosując bezpośrednio, odebrało samo sobie prawo wybierania w ten sam sposób prezydenta. Może uda się znów okroić trochę i tak małe uprawnienia prezydenta? Może przejdzie ten JOW do senatu, który niemal bezczelnie dodany jest do całej „koncepcji” na doczepkę i dla ozdoby? To są te ewentualne bonusy.

Myślę jednak, że skończy się na śpiewach i przebieraniu nogami w miejscu.

Mam też wątpliwość, czy społeczeństwo tak bardzo emocjonuje się tym spektaklem? Obawiam się, że nie.

Ot, pomasuje się trochę wykształciuchów i… wystarczy.

Tak więc mamy chyba do czynienia z operą, ale - mydlaną. Nie „Donald Groźny”, tylko „P jak PO”.