Do Igora o moim braku wiary

Igor Janke: Trzeba chwile odczekać. Na razie – jak rozumiem – formują szyki.  Ja – podobnie jak domyślam się i Ty – chętnie bym przyjął formację, która proponuje inną politykę i która tym samym wpłynie i na PiS i na Platformę. Być może będzie to początek jakiegoś przełomu w polskiej polityce. Bardzo chciałbym, żeby wprowadzili nowa jakość debaty i działania, czego nasz kraj potrzebuje jak nigdy dotąd. By ta debata nie wyglądała tez tak jak część komentarzy pod tekstami i tu w Salonie w wielu innych miejscach.  By i politycy i dziennikarze zaczęli mówić o sprawach ważnych a nie biegali jak stado bezmyślnych owiec za każdym palantem, który powie coś głośniej albo bardziej bulwersująco.

Zgadza się, oboje chcielibyśmy takiej formacji, różnimy się tylko stosunkiem do tego co się wykluwa z PiSowskiego buntu. Ja nie wiążę z tym żadnej nadziei na jakościową zmianę, przeciwnie, obawiam się, że pod pozorem wprowadzania nowej jakości, projekt Kluzik-Rostkowskiej poszerzy strefę wpływów Platformy i jeszcze bardziej umocni jej hegemonię. Za niewygórowaną cenę udziału we władzy i powrót z obciachowego marginesu do mainstreamu. Tak widzę to co się dzieje, i już wyjaśniam dlaczego. Dodając, że bardzo chciałabym się mylić.

Zacznę jednak od małego wyjaśnienia związanego z samym Kaczyńskim i PiSem. Jak już wielokrotnie wspominałam, nie podoba mi się kierunek w jakim zmierza, a większość ostatnich decyzji Kaczyńskiego - włącznie z odbijającą się właśnie czkawką decyzją o powierzeniu kampanii duetowi Kluzik-Poncyljusz - uważam za błędne. Nie podoba mi się też perspektywa rychłego zastąpienia Kaczyńskiego Ziobrą. A najbardziej nie podoba mi się publiczne upokorzenie Elżbiety Jakubiak, coś czego kompletnie nie rozumiem, uważam, że Kaczyński ją skrzywdził, a krzywdząc musiał wiedzieć, że może za to zapłacić odejściem "muzealników". Dla mnie to właśnie tacy ludzie jak Ołdakowski czy Kowal byli nadzieją PiSu, szansą na inną twarz, większą skuteczność, przy zachowaniu wysokiego poziomu merytorycznego i etycznego. Tak jak pisałam po odejściu Ołdakowskiego - partia, która nie potrzebuje takich posłów jak Ołdakowski, nie potrzebuje takich wyborców jak ja. Nie jest więc tak, że usprawiedliwiam działania Kaczyńskiego, bo nawet gdybym je rozumiała, pewnie trudno by mi było zaakceptować jego racje. Na razie jednak i ze zrozumieniem mam problem, nie rozumiem tego ani w wymiarze ludzkim, ani politycznym. Dzisiaj pisałam jednak o "projekcie" Joanny Kluzik-Rostkowskiej, tej "ostatniej nadziei białych" i o tym dlaczego sama żadnych nadziei z nim nie wiążę, widząc w nim wyłącznie budowanie nowego koalicjanta dla Platformy a nie żadną nową jakość w polskiej polityce.

Po pierwsze, nie wierzę w taki melanż. Kluzik, Ołdakowski, Migalski, Kamiński - co ich może połączyć na poziomie programowym, ale też osobowościowym? Dzisiaj łączy ich frustracja, rozczarowanie, wściekłość, może nadzieja, bo są dopiero na etapie buntu, a ten jest zawsze przeciw czemuś i komuś. I ten ktoś jest, a powodów do buntu daje aż nadto. Kiedyś jednak wspólna niechęć do Kaczyńskiego przestanie wystarczać i trzeba się będzie zgodzić co do mniej oczywistych rzeczy. Tu widzę pierwszą przeszkodę. Im szybciej nowy projekt przestanie być antypisem, a zacznie próbować być czymś więcej, tym szybciej przekonamy się jak iluzoryczne i kruche są więzi łączące buntowników. Moim zdaniem na tym etapie odpadnie Ołdakowski, może też Kowal.

Po drugie, nie wierzę w równy dystans. Z przyzwyczajenia, bo przecież już dawno nie z ciekawości, śledzę wypowiedzi buntowników, szukając w nich tej obiecanej "trzeciej drogi" i jakoś nie znajduję. Szczerze mówiąc, niczego poza antykaczyzmem nie znajduję. Od tygodnia, a tak naprawdę dużo dłużej, ich jedynym punktem odniesienia jest Kaczyński, Ziobro i PiS. To oni są wrogiem wokół którego tworzy się ta formacja. Platforma w tym wszystkim jest wsparciem, życzliwym kibicem, a coraz częściej także "wyjściem awaryjnym" (wypowiedzi kolejnych buntowników na temat ich ewentualnego przystąpienia do Platformy są znamienne, psychologicznie, oni jeszcze przed startem dopuszczają swoją metę w PO - przy takim nastawieniu tylko tam mogą skończyć). Nowa formacja nie będzie PiS Light tylko PO Bis, nie ma mowy o jej równym dystansie do obu głównych partii, to widać, słychać i czuć. PiS jest wrogiem, PO potencjalnym sojusznikiem. Mówienie o równym dystansie, trzeciej drodze, alternatywie do obu partii jest oszukiwaniem się. Jeśli się mylę, spytaj przy najbliższej okazji kogokolwiek czy wyobrażają sobie współpracę z PiSem - partią, w której albo ciągle jeszcze są, albo do wczoraj byli, a sama Kluzik chciała stanąć na jej czele - oraz PO - partią wobec której są obecnie, formalnie opozycją. Odpowiedź będzie bardzo ciekawa, zapewniam Cię.

Po trzecie, nie wierzę w nowy język. Nowa jakość, nowy język, zakończenie wojny polsko-polskiej. Pięknie, tylko jakoś tego nie widzę. Jeśli ten nowy język to Kluzik mówiąca o Kaczyńskim podpalającym Polskę dla swoich politycznych interesów, to nic nowego w nim nie ma. To język jakim PO i sprzyjające jej media od pięciu lat opisują Kaczyńskiego. Nie chcę się pastwić nad liderami nowej formacji, ale znalazłoby się mnóstwo cytatów na poparcie tezy, że nie szuka ona żadnego nowego języka tylko po prostu przejmuje język jakim do tej pory o PiSie i Kaczyńskim mówiła druga strona. Tak samo pogardliwy, tak samo brutalny. Dzisiaj Marek Migalski mówi o PiSie tak jak kiedyś mówił o PO, językiem jakim PO mówiła o PiSie od dawna. Żadnej nowości tu nie ma. Wyłącznie zmiana obiektu.

Po czwarte, nie wierzę w nową jakość. Że niby Kluzik musi rozbić PiS, żeby wreszcie zacząć mówić o Polsce. Ale ile ona o tej Polsce powiedziała w ciągu tego tygodnia? Ona, inni? Jedyne co słyszę - od niej i reszty - to skargi na Kaczyńskiego i Ziobro. I nawet jeśli to kiedyś minie, jeśli zechcą porozmawiać o Polsce, to wiedzą przecież, że z chwilą gdy przestaną nadawać na PiS, nikt ich nie będzie chciał słuchać. Bo dlaczego dziennikarze mieliby słuchać jakie pomysły na Polskę ma szefowa nieformalnej grupy uchodźców z PiSu, jeśli nie chcieli jej słuchać gdy była ważną postacią największej - a w praktyce jedynej - partii opozycyjnej. Rozłamowcy nie są naiwni, wiedzą, że ich medialna atrakcyjność skończy się w momencie kiedy przejdą od rozbijania opozycji do krytykowania władzy. Jeśli więc chcą przetrwać w polityce, nie mogą sobie na to pozwolić. Pozostaje im rola podobna do Palikota - niby krytykuje, nawet ostro, ale nigdy tak, żeby naprawdę zaszkodzić. Kluzikowcy są skazani na bycie satelitą Platformy.

Po piąte, nie wierzę we wzmożenie moralne. Wiele ostatnio powiedziano o Lechu Kaczyńskim, mam wręcz wrażenie, że mniej lub bardziej nieśmiało próbuje się Lecha Kaczyńskiego wyprowadzić z PiSu i uczynić politycznym i moralnym patronem nowej formacji. Nie bardzo mi do tego jednak pasują osoby sojuszników rozłamowców. Jednym z nich, o którym szczególnie ciepło mówią, jest Grzegorz Schetyna. Ten sam, który - jeśli wierzyć dziennikarzom - sporo wysiłku włożył w kolportowanie plotek i insynuacji, jak pisał na twitterze jeden ze znanych dziennikarzy "Dysponował nawet dokładnymi
cytatami. Jeśli są - LK trafi na pośmiertny szafot". Jestem w stanie zrozumieć, że przeciwko Jarosławowi Kaczyńskiemu można się sprzymierzyć z każdym, ale byłabym ostrożniejsza z wzywaniem w tym celu ś.p. Lecha Kaczyńskiego na świadka, że właśnie tego by sobie życzył - walki u boku plującego na jego świeży grób, przeciwko jego bratu. Jeśli do tego potwierdzą się - o ile znajdzie się dziennikarz chętny do weryfikowania bardzo niewygodnej tym razem wypowiedzi pieszczocha mediów - oświadczenia Palikota, że w czasie kiedy on gnoił - bo nie ma bardziej odpowiedniego słowa - Lecha Kaczyńskiego i kazał jego córce czuć się winną za spowodowaną przez ojca śmierć 95 osób, Kluzik i Poncyljusz to z nim właśnie rozmawiali o swojej przyszłości, to wywlekanie Lecha Kaczyńskiego na sztandary krucjaty przeciwko jego bratu robi się wyjątkowo niesmaczne. Nawiasem mówiąc, ów dziennikarz który się nie znajdzie, mógłby przy okazji śledztwa, którego nie przeprowadzi, sprawdzić prawdziwe okoliczności odsunięcia się Palikota od Platformy. Co się właściwie stało, że nagle przestał jej przeszkadzać? A może po prostu był estetycznym problemem jaki z Platformą mogliby mieć uchodźcy z PiSu i dlatego właśnie musiał się udać na wymuszoną taktyczną banicję? Nie wykluczałabym tego, bo to, że Palikot nagle zaczął Platformie przeszkadzać jest co najmniej tak niezrozumiałe jak to, że nie przeszkadzał jej wcześniej.

Podsumowując. Nie mam żadnego powodu pokładać nadziei w nowym projekcie, nie dostarczyli mi go jego twórcy. Nie widzę żadnej wartości dodanej. To co widzę to wyłącznie niechęć do Kaczyńskiego (zrozumiała) i życzliwy dystans do Platformy (też zrozumiały). Mam wrażenie, że obserwuję cyrk na użytek gawiedzi, całkiem nieźle pomyślany i odegrany, ale mało wiarygodny. I tak jak pisałam - chciałabym się mylić. Bo jest wśród osób rozstających się z PiSem kilka postaci, które niezwykle cenię (Ołdakowski, Kowal), jest też kilka do których czuję sympatię (Jakubiak, Poncyljusz). Nie daję im jednak większych szans, mam wrażenie, że są - niestety - potrzebni bardziej cynicznym graczom do rozegrania wielkiego transferu z partii wiecznej opozycji, w okolice partii władzy. Jeśli tak się nie stanie w ciągu najbliższego roku, pierwsze dziesięć osób które się pod tym wpisem odezwą ma u mnie piwo.

Kataryna: Szeptana propaganda władzy