Donald Tusk pokazał kim jest

Oczywiście, ktoś może słusznie powiedzieć, że nie po raz pierwszy. Tani PR to jego specjalność. Czasem taki człowiek zaczyna nawet wierzyć, że jest tym Paderewskim w Poznaniu (1918), Piłsudskim powracającym z Magdeburga, choć już nie Leninem w Pitrze, gdyż tego wyładowano cichaczem, ale n. p. Führerem w Wolfschanze, to i owszem. Wirtualne państwo, jakie reprezentuje wymaga wirtualnych akcesoriów władzy, wszakże też wirtualnej.

Tylko, że wirtualni nie są Polacy, nie jest Państwo Polskie, przeciwnie od czasu ostatnich wyborów są to wartości całkowicie realne, stąd też i kabaret winien tu być jak się patrzy, a nie takim, choć nie wirtualnym, to jednak żenująco ubogim w treści spektaklem, za to bogatym w kabotyństwo, jak to było onegdaj na Dworcu Centralnym w Warszawie. „Spontan” – według pani Kopacz – urządzony tam festyn na cześć obywatela przywołanego w charakterze świadka do prokuratury już nawet nie rozśmieszał, gdyż wprost nie wypada się śmiać z ludzi, którzy bądź co bądź winni są zapaści Polski za czasów swych rządów, a w sprawie jej przyczyn toczą się liczne postępowania śledcze. To, co stało się na dworcu jest więc równie bezsensowne, jak aroganckie, po prostu głupie. Można wybaczyć gawiedzi tam się produkującej, ale jak by nie było, brał w tym udział sam Tusk – człowiek sprawujący ważny urząd europejski. Zapytam po prostu… albo odpowiedzcie sobie sami, co o tym sądzić i kto nami rządził, a w skali Europy w jakiś sposób nadal rządzi?

Obserwując poruszane tu wydarzenia, jakoś tym razem naprawdę spontanicznie naszły mnie wspomnienia z dzieciństwa. To było może w drugim roku wojny. Szkoła była jeszcze na Pomorzu ta sama dla polskich i niemieckich dzieci. Pewnego razu na lekcji kolega siedzący w ławce za mną, świeżo upieczony eingedeutscht, nie znający jeszcze języka swej nowej nacji, potrafił jednak wskazać na mnie nauczycielowi i powiedzieć, że „der Polacke” coś tam zrobił. Nawet uczniowie niemieccy czuli się nieswojo, a nauczyciel skarcił owego Niemca świeżej daty. Ale ja to zapamiętałem, bo często owi eingedeutschte traktowali nas Polaków z góry. Kiedy po wojnie studiowałem korespondencję z landraturami Reichsgau Danzig-Westpreussen w archiwum w Bydgoszczy byłem załamany podłością Polaków starających się dowieść, ze są godni należeć do narodu niemieckiego. Gnębiło mnie to bardziej, niż w czasie wojny jaki taki żołnierz eingedeutscht, który dostał urlop z frontu wschodniego, gdyż zniszczył ileś tam czołgów sowieckich. Tłumaczyło go to, że poniekąd działał w obronie własnej.

Eindeutschung i „przymusowa służba w Wehrmachcie”, to tematy bardzo kontrowersyjne, a ponieważ moja rodzina była jedną z 3 we wsi, które nie złożyły podania o przynależność do niemieckiej Volkslisty, są to dla mnie tematy osobiście bliskie. Pamiętam po wojnie koledzy z ZMP, kiedyś noszący mundury HJ, też wytykali mnie palcem, bo byłem wrogiem klasowym.

Różnie było z tymi zaciągami do Wehrmachtu. Mogły być też przymusowe, choć nie w zupełności. Ale poczytajmy, co pisze na temat Wojciech Zmyślony: „Wehrmacht nie "bawił się" w politykę i Niemcy do swojej armii wcielali nawet byłych powstańców (z powstań wielkopolskiego i śląskiego), żołnierzy (w tym nawet podoficerów zawodowych) Wojska Polskiego, dotychczasowych aresztantów, więźniów obozów koncentracyjnych lub robotników przymusowych. Wspólnym mianownikiem tych wszystkich osób była volkslista (oczywiście dopiero po jej wprowadzeniu, tj. od 1941 r.): I, II lub (najczęściej nadawana Polakom) III grupa. Wcielenie następowało po przyjęciu DVL przez daną osobę lub jej rodziców (w wypadku małoletnich). Jakkolwiek było to warunkiem koniecznym, to czynności wstępne (rejestracja, komisja lekarska etc.), a nawet samo przywdzianie munduru czasem następowało jeszcze przed formalnym zakończeniem załatwiania spraw DVL. W wypadku omyłkowego wcielenia do wojska Polaka z IV grupą, Wehrmacht zazwyczaj pozbywał się go, zwalniając do cywila. Część źródeł mówi także o wcielaniu osób, które (lub których rodziny) nigdy nie podpisały volkslisty, jednak musiały być to pojedyncze przypadki”. Por. Wojciech Zmyślony, W znienawidzonym mundurze. Losy Polaków przymusowo wcielonych do wojska niemieckiego w okresie II wojny światowej

- ]]>www.wehrmacht-polacy.pl/wcielenia_1940.html]]> Podkreślenia moje.

I to jest prawda. Nie wszelkie bajki emitowane z różnych powodów, w których Polaków w Wehrmachcie – bo wcielano także do Waffen SS – czyni się męczennikami. Owszem, niekiedy bywali nimi, ale zawsze für Führer, Volk und Vaterland.

Jeśli nie chcecie państwo wierzyć temu, co piszę, poczytajcie sobie to, co pisze świadek, gdańszczanin Brunon Zwarra. Brunon Zwarra, Wspomnienia gdańskiego bówki – wspomnienia własne, Wydawnictwo Morskie, (tom I: 1984, II: 1985​, III: 1986, ​ IV: 1996, ​ V: 1997).

Zrozumiecie, że ktoś kogo Niemcy określali jako Nationalpole mógł trafić do jakiejś Doliny Śmierci, Kacetu, ostatecznie do niewolniczej pracy, ale nigdy do Wehrmachtu. Nie tylko dlatego, że stanowił element niepewny, ale był tego nie godzien, by nosić niemiecki mundur. Dewizą hitlerowców było Ehre heisst Treue. Za wiernego nie mógł uchodzić ktoś z Kennkartą, bez obywatelstwa, czyli jakiś Reichsschutzangehörige. Musiał mieć niemiecki Ausweis, a na przyjęcie jego musiał wyrazić zgodę, albo się oń ubiegać.

Nie wiem, na ile te wspominki mają swe miejsce w temacie tu poruszonym, ale równie wielką zagadką są słowa wypowiedziane przez Tuska z okazji jego bytności jako świadka w prokuraturze. A rzekł był on czy napisał na Twisterze : „Drzewo zetną, bażanta zastrzelą, ale Was nie zmogą. Dzięki za Wasze "Sto lat" - najpiękniejsze, jakie w życiu słyszałem”. Dziwne, kogo miał na myśli, mówiąc „was”?

A przesłuchanie, jak oświadczył, miało charakter polityczny, czyli jak zawsze, „za niewinność”. A któż siedzi za winy?

Najlepsze było jednak mimowanie papieża z okna, tym razem nie na Franciszkańskiej 4, ale z gmachu prokuratury. Czy było też laickie błogosławieństwo? Nie wiadomo. Sporo zagadek pan Tusk pozostawił