Lokomotywa zdrajców

Niemal każdy Polak, ten mały i duży zna wiersz Juliana Tuwima pt. „Lokomotywa”. Doczekał się on co najmniej kilka parafraz. Kolejne wersje są tworzone wtedy, kiedy jakieś polityczne wydarzenie spędza sen z powiek patriotom. Wówczas, gdy napięcie emocjonalne osiąga apogeum, by je rozładować – niektórzy dają upust swym emocjom i tworzą parafrazy wierszy znanych poetów. I ja właśnie tak odreagowałem.

Lokomotywa zdrajców

Stoi na rynku kilku KOD-owców,

Synowie i córy komuchów, ZOMO-wców.

Stoją i sapią, w zębach im chrzęści,

Łby mają puste, zaciśnięte pięści.

Uch – jak gorąco!

Puff – jak gorąco!

Uff – jak gorąco!

I nagle poleciały ostre wyzwiska,

Piana się toczy z niejednego pyska.

Już ledwo sapią, już ledwo zipią,

Pod PiS-u adresem bluzgami sypią.

I kubły pomyj na władzę leją,

Nie chcą się zgodzić z losu koleją,

I z tym, że Jarek – zawiadowca PiS-u

Ma dość już KOD-u i dość kryzysu.

A w szumie bluzgów gdzieś im zaginął

cud techniki PO-wski – no,… Pendolino.

O tysiącach afer nawet nie wspomną,

I dalej bezczelnie do koryta ciągną.

Więc Grześ wytoczył ciuchcię na szyny,

Doczepił wagony dla swej drużyny.

I kazał pędzić hen… do Brukseli,

Że ta ich przekręty teraz wybieli.

I kogóż mamy w pierwszym wagonie?

Siedzą rozparte KOD-owskie wałkonie:

Lis, Żakowski, Kalisz, Kijowski na czele,

To ten, co w tv najwięcej ozorem miele.

Wspomaga ich dzielnie kaszalot-Anka,

Wtóruje jej Kijowskiego druga kochanka,

I ten, co chory na filipińską chorobę,

Oraz Ogórek, co robi za SLD ozdobę.

W drugim wygodnie siedzi platforma,

Donosić do unii – to jej zdradziecka norma.

W salonce zaś siedzi Grzesio Strychnina,

Donos do unii po raz piąty zaczyna.

Przeszkadza mu stukot kół po torze,

Skupić się w pisaniu Grzesio nie może.

Więc po raz kolejny zaczyna pisanie,

Chce skończyć, zanim w Brukseli stanie.

W trzecim transparent, – o! jaki wielki!

W czwartym Sienkiewicz… bez Marka Belki!

Siedzi i ośmiorniczki ulubione wcina,

Z dodatkiem lampek drogiego wina.

Tuż za nim Stefek – ten pieniacz wielki,

Liście szczawiu zajada i… mirabelki.

A nieopodal w sąsiednim przedziale

Paweł Olszewski coś bredzi ospale.

W piątym zaś Rysiek łot Petrów siedzi,

Ze swą nowośmieszną drużyną śledzi.

Natomiast w szóstym długim wagonie

Zajęły swe miejsca Ryśkowe rubikonie.

A tych wagonów jest ze czterdzieści,

Sporo idiotów się w nich pomieści.

I zdrajców, co piszą na Polskę donosy,

Bo myślą, że zbiją na nich kokosy.

Choćbyś Grzesiu w ukłonach błagał Brukselę,

I choćbyś po stopach całował Angelę,

Błagał o szybką interwencję zbrojną,

Byśmy ci oddali tę Polskę „dojną”,…

… To nie wiem, jak byś się jeszcze wytężał,

Polską nie zawładniesz, – nie dla ciebie to ciężar!  

Nagle – gwizd!

Nagle – świst!

Para – buch!

Kije – w ruch!

Najpierw – powoli – jak żółw – ociężale,

Ruszyły narodowców baseballe ospale.

Choć kręci się, kręci koło za kołem,

Tłuką w wagonach zdrajców z mozołem.

A pociąg przyspiesza z tą zgrai nędzą,

I dudni, i stuka, coraz szybciej pędzą,

A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost!

Po torze, po torze, po torze, przez most,…

Przez góry, przez tunel, przez pola, przez las,

I spieszy, by zdążyć… do pierdla na czas.

Do taktu lania turkot, pukanie i stuki,

– W pierdlu będziecie pobierać nauki!…

Jak kłaniołką czapkować pod celą starszemu,

Jak się nie pchać do michy pierwszemu,

Jak kojo zaściełać i „berłem” kibel sprzątać,

Jak się w zeznaniach zdrady nie plątać.

Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to…

I gładko dostają baseballem okłady,

tak się im kończą zdradzieckie układy.

Pociąg pod pierdlem, – nie w Brukseli,

Już żaden z was zdrajcy się nie wybieli!