Mordercy węgla

Marcin B. Brixen - 17 Kwietnia, 2017 - 23:40

Tak to w życiu bywa, że jak człowiek chce spotkać jakiegoś celebrytę, to nie spotyka, a spotyka wtedy, kiedy... No, w każdym razie tata Łukaszka spotkał kiedy poszedł wyrzucić śmieci do śmietnika pod blokiem.
Wyszedł z bloku i zobaczył, że pod śmietnikiem kręcą się dwie osoby. Jakaś pani w stroju joggingowym i jakiś pan w stroju wizytowym. Pani robiła rozciąganie nóg, a pan popalał papierosa.
- Też sobie miejsce znaleźli - westchnął tata Łukaszka. Przeszedł do śmietnika i jednym szybkim ruchem opróżnił wiaderko. Zajrzał na wszelki wypadek do wiaderka, faktycznie na dnie jeszcze coś zostało. Z obrzydzeniem sięgnął ręką, w palcach została mu spalona na węgiel grzanka.
- No wie pan - usłyszał za sobą oburzony męski głos. - W ten sposób postępować z chlebem...?
Odwrócił się, to mówił do niego ten facet w stroju wizytowym. Tata Łukaszka po dłuższej chwili rozpoznał w nim robotnika Andrzeja z brygady remontowej.
- Co ja poradzę, żona uparła się grzanki zrobić i oto efekt.
- Ale to chleb, proszę pana, a Jezus mówił...
- Jezus mógł sobie mówić co chciał - przerwał zmęczonym głosem tata Łukaszka. - Nie miał żony!
Robotnik Andrzej musiał przyznać mu rację.
- Ale niech pan patrzy, przecież ta grzanka jest spalona na węgiel!
Zza ściany śmietnika rozległ się narastający pisk. Po chwili zza narożnika wyłoniło się jego źródło, czyli pani w stroju joggingowym.
- Ktoś powiedział: węgiel? - spytał drżącym z przejęcia głosem. Spojrzała na rękę taty Łukaszka i ujrzała spaloną grzankę. Wtedy rzuciła się na tatę, zaczęła płakać, krzyczeć, popychać go i kopać.
- Ty górniku! Morderco węgla!
Tata wraz z robotnikiem Andrzejem jakoś zdołali panią uspokoić.
- Nie mogę się uspokoić - wyznała pani. - Ja niedawno dowiedziałam się, że są takie miejsca, gdzie pod ziemią odbywa się rabunkowa wycinka węgla.
Tata Łukaszka spojrzał na robotnika Andrzeja, a robotnik Andrzej na tatę.
- Czy chodzi pani o kopalnię? - spytał słabo tata.
- Tak, tak! Słyszał pan o tym? Bo ja niedawno dowiedziałam się o istnieniu tego procederu. Ludzie są straszni, już rzeź drzew im nie wystarcza. Pokolenia będą musiały odbudowywać te zniszczenia. Tu, w telefonie mam zdjęcia. Niech pan zobaczy jakie olbrzymie bryły węgla. To wszystko wyrwane, rozkawałkowane, wydarte ze skały. Zgroza. I nikt nie protestuje. A tu zdjęcie, ja pod ścianą z węglem, a tu obok odłupane kawały. Komu to przeszkadzało? To jest straszne i wstrętne. Najpierw tacy ludzie niszczą węgiel, a potem wracają i jakby nigdy nic jedzą obiad, gładzą dzieci po głowach i w niedzielę idą do tego ich kościoła!
- Co pan na to - rzekł tata Łukaszka do robotnika Andrzeja.
- Nie wiem co powiedzieć, pani Runga-Kisin jest bardzo zdenerwowana i żadne argumenty ni będą w stanie...
- O! To jest Runga-Kisin???
- Tak to ja, a bo co? Czemu się pan tak dziwi?
- Bo jest pani celebrytką, a takich ludzi zazwyczaj się nie spotyka na ulicy...
- Och proszę pana, ja często bywam na ulicy, na przykład teraz uprawiam jogging...
- Nie widać.
- Jak to nie widać, przecież mam na sobie specjalny strój, który kosztował... - i tu pani celebrytka wymieniła konkretną kwotę. Bardzo konkretną.
- Ile??? - nie mógł uwierzyć tata Łukaszka. - Za parę butów i spodni?
- To nie tylko buty i spodnie. To też bluza! I telefon, słuchawki, opaski, skarpetki, woda.... I kolczyki.
- Ale to i tak nie powinno tyle kosztować...
- Cenę nabijają kolczyki. Takie specjalne, do biegania. Są z diamentami.