CO NAM ZDRADY !

by plunąć pogardliwie pod nogi Narodu co zapomniał że zdrajcom wzburzone ulice stawiały nie pomniki ale szubienice...

Co nam zdrady ! - Jest u nas kolumna

w Warszawie,

Na której usiadają podróżne żurawie,”

Juliusz Słowacki – Uspokojenie

co nam zdrady !

jest u nas kolumna

 w Warszawie...

ale nie pamiętam jakiej

ona służy sprawie...

hałas taki pod zamkiem

że jedynie wrony

siadają i paskudzą

strzepując ogony

na naszą rzeczywistość...

…czasem rozżalony

przemknie o kulach

jakiś patriota

ale go nie dopuszczą

pod żelazne wrota

bo zamknięte

na kłamstwa

ciężki skobel bramy

gdzie tępy mundurowy

z pogardą patrzy

dziś na Plac Zamkowy

bo marzy mu się plaża

gdzieś nad ciepłym morzem

nad które jadą zdrajcy

tym dopustem bożym

że tu ich jeszcze straszą

Bogiem i Honorem

jakimiś symbolami

i

 pokutnym worem

historią co splątane

miała zawsze dzieje

a oni są dla świata

już obywatele

demokratyczne

i

szczytne

prezentując cele

i

 świat to uszanuje…

…taka to jest pora

bo

 tak mu jest wygodniej

na światowych forach

dyplomatycznie rozmawiać

z domniemanym zdrajcą

ale tak nazywanym

tylko tu nad Wisłą

gdzie chorobliwe fobie

nosi wiatr ze wschodu

i

dzwoni łańcuchami

na nogach narodu...

.... co nam zdrady !

jest u nas kolumna

w Warszawie

lecz teraz nie wiadomo

jakiej służy sprawie

bo to już w niepamięci

są u nas żurawie

co siadały by spocząć

zmęczone powrotem...

bo zdrajcy samolotem

w ciepłe kraje latają

a tam zabytki starsze

i

 kolumn tak wiele

że ta warszawska

skromna

drodzy przyjaciele!

nie wzrusza już nikogo

kto światowym się oddał

podróżom i drogom...

wracają więc owiani

kadzidłem zachodu

by plunąć pogardliwie

pod nogi Narodu

co zapomniał

że zdrajcom

wzburzone ulice

stawiały nie pomniki

ale... szubienice...!

co nam zdrady

Juliuszu !

romantyczne wizje

w historii zdepczą później

pancerne dywizje

co pójdą po zagonach

naszych bez litości

i

 dlatego w mym sercu

nie uspokojenie

ale myśli tak ciężkie

jako te kamienie

co spadają z wysoka

jako na ścierwo sępy

powodując w mym sercu

żal i ból tak tępy

że nie potrafię myśleć

dzisiaj bez rozpaczy...

to hańba !

której Naród

jeśli nie zobaczy

i

 nie zmyje jej z siebie

to i Bóg go jak kiedyś

opuści w potrzebie

i

 na żadnym się nigdy

nie pokaże niebie

bośmy cudu nie warci...

wybacz Panie Boże !

że zwątpienie szeroko

jak wzburzone morze

zalewa we mnie wszystko

co było nadzieją...

że się we mnie

w posadach

ściany domu chwieją

w którym zdrajca

zagasił święty ogień

wiary...

a myśmy uwierzyli

w kłamliwe dolary

i

w zdrajców obietnice

i

 głupie przebranie...

wybacz

 Panie Boże !

to ten chłód z Gułagów

tak mi serce chłodzi

że mi dreszcz

niczym żołdak

dziś po plecach chodzi

że mi brzozy Katynia

rosną w sercu głuchym

że się tłuką po nocach

moich Przodków Duchy

a ja nie umiem zasnąć

snem sprawiedliwego

w Imię Ojca i Syna

i

 Ducha Świętego !

wybacz

Panie Boże !

wyszarpuję tę drzazgę

co gnije w honorze

i

co pręgą czerwoną

nasze ciało orze

a myśmy coraz słabsi

uwikłani w spory

gdy tymczasem czerwone

łapy polskie zmory

trzymają nas za gardło...

bądź zatem łaskawy

i

 pomóż nam odnaleźć

kolumnę Warszawy

co będzie w naszym sercu

strzegła polskiej sprawy

i

przed Tobą nie będziemy

stać z rumieńcem wstydu

a Tobie

Juliuszu !

coś z proroczych zwidów

przywołał nasze dzieje

mówię że niespokojnie

serce mi się chwieje

i

stoję przed Twą myślą

w gniewnej metaforze

i

do Ciebie się zwracam

Dobry Wielki Boże !

byśmy wreszcie stanęli

na swoich zagonach

w blasku

prawdy

co będzie w końcu

 wywyższona

ponad przekleństwo

głupoty i zdrady !