Maratoński horror w jaśkowiakowym Poznaniu

Organizowanie maratonów i półmaratornów w polskich miastach stało się modne. W mniejszym lub większym stopniu zakłócają rytm normalnego życia, dezorganizując mieszkańcom miejską komunikację oraz możliwość poruszania się samochodami i innymi środkami lokomocji przez wiele godzin. Tak było dzisiaj, w niedzielę 20 października br. w Poznaniu.

Nie bardzo wiadomo jakiemu celowi taki pęd do miejskich maratonów ma służyć. Na ulicach biegnie wytrwale co najmniej kilkuset facetów zdzierając podeszwy swoich butów oraz wydalając w pocie czoła i nie tylko czoła, litry potu. Zdarzają się przy tym epizody tragiczne, kończące się  śmiercią amatora morderczego biegu długodystansowego. Tak było niedawno w Poznaniu.

Koszt organizacji maratońskiej pseudozabawy z pewnością też jest nie mały. Trzeba przecież na wiele godzin uruchomić setki policjantów, tyleż samo osób porządkowych, liczne służby miejskie, w stan gotowości postawić ambulanse pogotowia ratunkowego i innych funkcjonariuszy publicznych. Wszystko w dniu ustawowo wolnym od pracy. A działania te kosztują wiele tysięcy złotych. Są wprawdzie bogaci sponsorzy tytularni, jak np. dzisiaj Bank PKO w Poznaniu. Ale pieniądze przeznaczane na taki cel powinny być inaczej wykorzystywane, np. na sfinansowanie potrzeb ludzi cierpiących w hospicjach, w których nie przelewa się, a warunki pobytu i leczenia są tak dalekie od realnych potrzeb.

W Poznaniu i innych miastach włodarze wolą łożyć na cele propagandowe, przynoszące im pozorną chwałę i wątpliwą popularność. Przy wielości potrzeb finansowych trapiących mieszkańców miast fundowanie maratońskich trofeów jest decyzją nie do zaakceptowania.