Ta dręcząca cisza poreferendalna…

Dziwna jest ta cisza powyborcza, gdzie wszyscy uczestnicy referendum wyglądają tak, jakby leczyli kaca. Największego kaca mają członkowie naszego pożal się Boże rządu i pożal się Panie Boże - kancelarii prezydenta, którzy poświęcili elementarne zasady demokracji dla obrony stołka HGW. Bo skoro HGW zwyciężyła tylko dzięki bojkotowi zastraszonej części Warszawy – to marne są perspektywy rządzących, za którymi stoi już tylko zastraszona armia urzędników, której nawet nie da się już niczym przekupić. Bo kasa jest pusta – i państwa i miasta.

Po drugiej stronie jest milcząca i zdesperowana – niewiele zresztą mniejsza mniejszość, która nie bała się pod swoim imieniem i nazwiskiem odwołać HGW. Nie jest bowiem prawdą, jak pisał jeden z blogerów, że aż 75 procent mieszkańców Warszawy popiera PO, skoro w wyborze HGW na prezydenta stolicy uczestniczyło ca. 50 procent uprawnionych. Nieobecnych 50 procent wyborców żadne wybory i partia od dawna nie interesują i nikt ich do pójścia na wybory nie skłoni, póki mają ciepłą wodę w kranie i przeceny w Biedronce. Jednak oprócz biernej i zastraszonej Warszawy, mamy ponad 300 tysięcy ludzi, którzy niczego się nie przestraszyli, choć ostatecznie przekonali, że jedynym sposobem na wykopanie HGW i Platformy jest ulica. A strach przed ulicą paraliżuje zwycięzców – stąd pewnie ta dręcząca cisza poreferendalna. Bo przecież jak nie referendum, to pozostała już tylko ulica…

O znaczeniu ulicy przekonały się związki zawodowe, które nie zamierzają uczestniczyć w zorganizowanej przez rząd Tuska farsie pt. Komisja Trójstronna, której jedynym celem jest akceptacja pomysłów władzy na dalsze zniewalanie pracowników. Dlatego związki zawodowe już do ulicy się przyzwyczaiły i z niej już nie zejdą - zwłaszcza po udanej demonstracji, która skupiła około 200 tysięcy uczestników. Dla władzy obywatelsko-ludowej może więc być tylko gorzej, gdyż nie wymyśli ona żadnego cudu, gdyż wszystkie te cudy zamieniły się w plagi. I choć w miejsce kompletnie wypalonego Tuska, jakieś cudy usiłował ostatnio wyczarować prezes Piechociński, ale nic mu z tego nie wyszło, gdyż wiadomo: Piechociński geniuszem nie jest, a ponadto z Piechocińskim nie liczy się nawet jego własna partia. A co dopiero mieszkańcy naszych MIAST i WSI !?

Wprawdzie Tusk wraz z wiernym koalicjantem zyskali nieco na czasie, ale nie zapobiegnie to postępującemu rozkładowi państwa Tuska i coraz większemu gniewowi ulicy. Tuskowi nie pomoże też rysująca się koalicja z tow. Millerem, gdyż w tej koalicji to raczej tow. Miller będzie rozgrywającym, szantażując Tuska przysłowiowym „języczkiem u wagi”. Tow. Miller to przecież nie to co prezes Piechociński, który by tylko wszędzie klękał - by się uwiarygodnić…

Ta dręcząca cisza poreferendalna nie będzie zresztą trwać wiecznie. Przecież już wkrótce odezwie się ulica, na której trudno będzie władzy obywatelsko-ludowo-robotniczej wskazać prowodyra „gorszących zajść”. Tym bardziej, że ta władza nigdy nie wskaże na siebie. Bo to ta właśnie władza wskazała społeczeństwu, gdzie jest jego właściwe miejsce: na ulicy ! I prędzej czy później społeczeństwo z tej jedynej opcji skorzysta. Nawet wtedy, gdy na ulicę wyjdzie „tylko 25 procent” niezastraszonych rodaków. W samej Warszawie to 300 tysiecy osób!

Tym wszystkim podszytym strachem chłystkom III RP, pozostaje już tylko latanie do TVN i podobnych reżimowych mediów, których redaktorzy najbardziej odważni są w ściśle chronionym studiu, a na ulicy pokazują się tylko w przebraniu. Widziałem raz jednego z takich telewizyjnych herosów, dziwnie skurczonego, jakby się bał, że jeszcze żyje….

A tu już 11 listopada nadchodzi, a z nim Święto Niepodległości, które władza obywatelsko-ludowo-robotnicza usiłuje przekształcić w Międzynarodowy Dzień Klimatu. Nie trzeba być prorokiem by przewidzieć, że w dzień 11 listopada 2013 roku będzie gorąco. Władzy nie pozostanie więc nic innego, jak znów wezwać masy obywatelskie do pozostania w domu. Dla własnego bezpieczeństwa….