Piłsudski a „bohaterowie” naszych czasów…

W dzień Narodowego Święta Niepodległości, gdy w dniu 11 listopada 1918 roku Naród Polski odzyskał niepodległy byt państwowy, po 123 latach od rozbiorów dokonanych przez Rosję, Prusy i Austrię i po przekazaniu przez Radę Regencyjną władzy wojskowej (będącej częścią zwierzchniej władzy państwowej) Józefowi Piłsudskiemu - trwa poszukiwanie bohatera na miarę Piłsudskiego. Piłsudskiego - dzięki któremu udało się scalić tereny trzech zaborów w jeden organizm gospodarczy i państwowy.

Jak drwina z nas Polaków brzmi zatem propozycja towarzyszy z SLD, których drugi Piłsudski posłał by po 1989 roku do tego kraju, któremu wiernie służyli od 1945 roku – by jednej z sal w parlamencie nadać imię byłego komunistycznego premiera Mieczysława Rakowskiego ! Tupet byłych komunistów, którzy stali się największymi beneficjentami odzyskanej po 1989 roku niepodległości, już nawet nie zaskakuje. Ten tupet obrazuje w jakim miejscu jest Polska po 23 latach od dnia, gdy powstał „pierwszy niekomunistyczny rząd” , w którym zasiedli tacy komuniści, jak gen. Kiszczak i gen. Siwicki i gdy pierwszym „niekomunistycznym prezydentem” został wybrany sowiecki namiestnik gen. Jaruzelski. Już tylko te fakty świadczą o tym, by taką „wolną” Polską wzgardzić, czekając nadal na nowego Piłsudskiego, który poprowadzi nas ku prawdziwej wolności.

Nie będzie to proces łatwy, choć przecież wielu z nas sądziło, że z dniem 22 grudnia 1990 roku, gdy Lech Wałęsa złożył przed Zgromadzeniem Narodowym przysięgę prezydencką, siekierą zostaną przecięte czerwone pajęczyny, które oplotły III Rzeczpospolitą. Że Lech Wałęsa, niczym drugi Piłsudski, doprowadzi nas do prawdziwej wolności i wielkości, na miarę choćby zajmowanej przez Polskę powierzchni w Europie. Jednak Wałęsa, zajęty teczkami o swojej agenturalnej działalności w okresie PRL-u, stracił wszystko. Także możliwość, że kiedyś jego pomnik stanie w pobliżu pomnika Józefa Piłsudskiego. Bo jaka była prezydentura Wałęsy, kim się otoczył i o co najbardziej zabiegał – każdy wie i lepiej o tym nie wspominać w dzień Narodowego Święta Niepodległości. Efektem tej historycznej prezydentury Wałęsy, który dostał od Boga szansę, by stać się Wielkim Polakiem - było takie umocnienie się „lewej nóżki” , że w następnych wyborach prezydentem III RP został były komunistyczny aparatczyk, który jeszcze bardziej efektywnie niż Wałęsa umocnił wpływy byłych komunistów w Polsce. I to trwa do dzisiaj…

Przerwana w niewyjaśnionym do dzisiaj zamachu pod Smoleńskiem prezydentura Lecha Kaczyńskiego dowodzi, że Polska nadal jest pod nieformalnymi zaborami, zaś Polacy w niej żyjący są tylko tanią siłą roboczą dla kolonizujących Polskę zagranicznych koncernów. Po praktycznej likwidacji polskiego przemysłu i polskich banków przez takich neo-liberałów, jak Janusz Lewandowski, J.K. Bielecki i Donald Tusk, oraz po oddaniu polskiego handlu w ręce zachodnich koncernów – apele obecnego prezydenta III RP o radosne świętowanie 95-rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości, brzmią jak drwina. Tę drwinę wzmacnia dramatyczne zadłużenie Polski a nawet groźba bankructwa państwa.

W tej sytuacji propozycja SLD, by sali sejmowej III RP nadać imię komunistycznego premiera – też nie powinna dziwić. Argumentacja członków tej partii, że Mieczysław Rakowski był jednym z twórców przemian demokratycznych w 1989 roku uzasadnia, by wszystkim salom sejmowym III RP nadać imiona tych, którzy Polskę doprowadzili do upadku. Sejm III RP jest bowiem sam przykładem upadku demokracji i wolności. Początkiem tego upadku była zmowa przy okrągłym stole, a wcześniej w Magdalence – by wszystko w III RP tak zmienić, by wszystko pozostało po staremu. Czyli jak za komuny, gdy śpiewaliśmy: „Ojczyznę wolną racz nam wrócić Panie !”