Dożynanie watah w cieniu „pro-rodzinnej” polityki Donalda T.

Z blogu Agnieszki Kanclerskiej dowiedziałem się, że 26 lipca br. odbyło się ostatnie przedstawienie XXII -go Festiwalu Mozartowskiego. Wszystko wskazuje na to, że był to ostatni Festiwal i być może w ogóle ostatni spektakl Warszawskiej Opery Kameralnej. Warszawska Opera Kameralna zasłynęła, realizując Festiwal Mozartowski podczas którego - jako jedyny teatr operowy na świecie - prezentowała wszystkie dzieła sceniczne Mozarta. 

Jak pisze A.Kanclerska: Tragedia opery rozpoczęła się od zmniejszenia, w trakcie sezonu artystycznego o jedną czwartą dotacji z Urzędu Marszałkowskiego Województwa Mazowieckiego. Decyzja ta praktycznie uniemożliwia dalsze funkcjonowanie tej placówki. Plan restrukturyzacji przedstawiony przez dyrektora Sutkowskiego Urząd zignorował, a dyrektorowi po przeprowadzonych kontrolach zagrożono zwolnieniem dyscyplinarnym. Ostatecznie przyjęto dymisję Sutkowskiego i w dniu 26 lipca ogłoszono konkurs na nowego dyrektora. Do czasu jego rozstrzygnięcia pełniącym obowiązki dyrektora będzie Jerzy Lach, dyrektor Departamentu Kultury, Promocji i Turystyki w Urzędzie Marszałkowskim…

13 czerwca br. na wniosek Prawa i Sprawiedliwości odbyło się posiedzenie Komisji Kultury i Środków Przekazu podczas którego obecni byli m. in. dyrektor naczelny i artystyczny WOK, marszałek Struzik i dyrektor Lach. Czytając stenogram z posiedzenia trudno nie odnieść wrażenia, że Stefan Sutkowski został „przeczołgany” przez dwie wyżej wymienione persony oraz członków komisji z PO – pisze Kanclerska. I tak przewodnicząca Komisji Śledzińska -Katarasińska (żyjąca z pieniędzy podatnika) pouczyła dyrektora Sutkowskiego, że „opera jest instytucją żyjącą z pieniędzy podatnika”, zaś marszałek województwa mazowieckiego Adam Struzik (reprezentujący „rodzinę” PSL i także żyjący z pieniędzy podatnika ) wykazał pogardę i ignorancję dla zawodu śpiewaka zarzucając, że artyści biorą pensje, a według raportu z kontroli nie śpiewają od 8.00 do 16.00 (!). Struzik, biorący ponad 12 tys./miesiąc, zagrzmiał więc z oburzeniem: „Czy to rozumieją ludzie, którzy za 1800 zł muszą przychodzić codziennie do pracy i ją wykonywać ?"  Podejrzewam, że ludzie zarabiający 1800 zł - w przeciwieństwie do oświeconych ciemniaków z koalicji PO-PSL - rozumieją, że w Polsce nie będzie śpiewać Placido Domingo od 8.00 do 16.00 za 1800 zł, gdyż tego nie robi nasza, światowej klasy sopranistka Aleksandra Kurzak, która występuje wyłącznie zagranicą. Tam też wyjeżdża dzisiaj większość, która zarabia tutaj 1800 złotych za ciężką pracę, albo w ogóle nie zarabia. 

Wreszcie, znany z wysokiej kultury Struzik oświadczył: „Dobrze rozumiemy pojęcie kultury wysokiej”…  Tematykę „kultury wysokiej” podniosła też pro-europejska posłanka Bobowska z PO: „w kulturze tzw. wysokiej stoimy przed problemem niszowości (…), jest to wąska elita. Dzisiaj przed nami wszystkimi staje taki problem, jak te elity powiększyć. Na pewno nie będą one takie jak na stadionach EURO.”

Powyższe stwierdzenia oświeconych ciemniaków z koalicyjnej „rodziny”, która zadłużyła Polskę na ponad 100 miliardów dolarów w okresie zaledwie pięciu lat swoich rządów, hojnie rozdzielając pośród „rodziny” państwowe synekury, okradając przy tym Polaków z emerytur i nakładając nowe daniny - potwierdzają, że Tusk w poszukiwaniu oszczędności, nie zawaha się by dorżnąć kulturę i to przez duże „K”. Nie zdziwi mnie wcale, gdy większość muzyków i śpiewaków z dorżniętej przez Tuska Warszawskiej Opery Kameralnej, znajdzie zatrudnienie w Niemczech, skoro polskiemu artyście (który nie wyśpiewuje peanów na cześć Geniusza z Kaszub i jego pomazańca) - pozostało już tylko zdychać po to, by członkowie „rodziny” mogli nadal realizować politykę „pro-rodzinną”. Przecież zmianę obywatelstwa rozpatruje nawet nasz „złoty” ciężarowiec Zieliński, który musi trenować za własne pieniądze, podczas gdy wszystkie, cotygodniowe mecze premiera odbywają się na koszt podatników, którzy płacą za wynajęcie stadionu, oświetlenie ale i.. za zatrudnienie graczy na państwowych posadkach.

Rodzina ma się więc dobrze, mimo kryzysu, którym straszy teraz wszystkich. Nie słyszałem bowiem, by marszałek Struzik, premier Tusk i posłowie z koalicji PO-PSL obniżyli swoje apanaże o 1/4 , choć przecież wiadomo, że nie pracują od 8.00 do 16-tej. Nie słyszałem też, by w ramach troski o budżet państwa, „rodzina” zrezygnowała z finansowania członków „rodziny”… To przecież Jacek Śmietanko (syn Andrzeja Śmietanki z PSL) znalazł po linii partyjno-rodzinnej zatrudnienie w Wydziale Promocji Handlu i Inwestycji w Sztokholmie, zaś w Seulu pracuje syn Waldemara Kulińskiego (prawa ręka marszałka Adama Struzika z PSL), a w Ankarze - były pracownik marszałka Struzika.

W trakcie zwołanego na wniosek Prawa i Sprawiedliwości posiedzenia Komisji Kultury i Środków Przekazu w sprawie dalszych losów Warszawskiej Opery Kameralnej, marszałek Struzik z troską zwrócił uwagę, że „dramat (WOK) zaczął się w czasach, kiedy kryzys dotknął Europę”, i dodał, że „nie jesteśmy samotną wyspą wiecznej szczęśliwości, w której mamy nieograniczone dochody”. To są święte słowa członka rodziny PO-PSL, która przecież nie zatrudni nikogo z „rodziny” w Warszawskiej Operze Kameralnej, gdyż fałszujący muzyk lub śpiewak zostałby zdemaskowany w jednej chwili... 

W tych trudnych czasach, gdy nagle – w cudowny niemal sposób – Zielona Wyspa wiecznej szczęśliwości zamieniła się w bankruta, gdzie wszystko pada, gdzie trzeba likwidować kulturę z braku środków budżetowych – jedyną wartością, którą powinniśmy dziś chronić jest „rodzina” PO-PSL. Dokładnie tak samo, jak to już kiedyś określił rzecznik rządu: „Rząd się sam wyżywi”. Dla ścisłości dodam, że były to słowa rzecznika Urbana z okresu, gdy także trzeba było bronić rodzinę PZPR-ZSL przed nadciągającym kryzysem, w wyniku sankcji Ronalda Reagana. Dziś w wyniku sankcji Donalda upada nie tylko WOK - jednak rząd wygląda na dobrze odżywiony…   

Dlatego - to krewni ministrów PO objęli kierownicze stanowiska w Krajowej Spółce Cukrowej: jednej z najcenniejszych firm kontrolowanych przez Skarb Państwa. Monika Ziółkowska pracę w Polskim Cukrze otrzymała w 2010 r., kiedy jej wujek Aleksander Grad jako minister skarbu przygotowywał tę największą firmę produkującą cukier do prywatyzacji. – Nie tylko nie ukrywała tego pokrewieństwa, ale wręcz się nim przechwalała, mówiąc o ministrze per Olek – opowiada jeden z pracowników spółki proszący o zachowanie anonimowości. Ziółkowska została zatrudniona w spółce w maju 2010 r. na stanowisku specjalisty ds. marketingu w dziale marketingu i promocji w departamencie handlu, po czterech miesiącach awansowała na starszego specjalistę, a 11 stycznia 2011 r. została kierownikiem działu marketingu i promocji. Wcześniejsze doświadczenie Ziółkowskiej, której wujkiem jest Aleksander Grad, to m.in. praca w branży... fryzjerskiej. 

Jak wiadomo, szef szefów „rodziny” sowicie wynagrodził Aleksandra Grada za dotychczasowe sukcesy „prywatyzacyjne” – dając mu stanowisko prezesa w „atomowej” spółce, gdzie otrzymywać będzie skromne 110 tys. zł miesięcznie. W obecnej sytuacji d. Zielonej Wyspy „rodzina” musi bowiem z liczydłem w ręku kalkulować: czy postawić na operę, czy też na atom ? Szef szefów „rodziny” postawił na atom choćby dlatego, że nikt z „rodziny” nie zamierzał pracować w Warszawskiej Operze Kameralnej. Ale i na cukier postawił , który przecież krzepi członków rodziny. Dlatego w gorzkich czasach kryzysu, zatrudnienie w Polskim Cukrze znalazł też brat byłego ministra sprawiedliwości Krzysztofa Kwiatkowskiego, Sebastian. I to bez konkursu. 1 stycznia 2012 r. Sebastian Kwiatkowski został dyrektorem departamentu, w którym zaczynał pracę, by po pięciu miesiącach objąć stanowisko dyrektora departamentu strategii i rozwoju.

Nie jest jednak prawdą, jak twierdzą wrogowie naszej ludowo-obywatelskiej ojczyzny, że państwowe stanowiska rozdzielane są wyłącznie pośród członków rodziny PO-PSL. W Polskim Cukrze zatrudniono przecież na stanowisku zastępcy dyrektora biura zarządu ds. komunikacji społecznej, Macieja Boguckiego: 23-letniego studenta wydziału prawa na UW, a równocześnie radnego PO na warszawskiej Pradze-Południe. Maciej Bogucki w 2010 r. ujawnił bowiem, że jest uczestnikiem rozgrywanych co tydzień meczów piłkarskich z udziałem samego premiera Donalda Tuska ! Czy Maciej Bogucki zdołał by osiągnąć taką karierę zawodową, gdyby co tydzień grał w Warszawskiej Operze Kameralnej ???

Jest to pytanie retoryczne, jak retoryczne jest dziś pytanie, czy Warszawska Opera Kameralna zostanie przez Tuska dorżnięta. Zgodnie z wywodami posłanki Bobowskiej z PO: „w kulturze tzw. wysokiej stoimy przed problemem niszowości" - a więc nisze - jako zbędne w ludowo-obywatelskiej ojczyźnie, należy dorżnąć, aby problem niszowości przestał istnieć, a rodzina nadal rosła w siłę. Czym innym jest bowiem haratanie w gałę z premierem, co zapewnia publiczności cotygodniową rozrywkę, zaś współuczestnikom tego haratania – należny szacunek i co oczywiste – stanowiska dla osłody włożonego wysiłku w haratanie z premierem. Na tych stanowiskach można przecież fałszować ile wlezie, bez narażenia się na sprzeciw publiczności – odbiorców kultury masowej, przez małe „q”...