CO TO JEST PRAWDA?

Historia ma to do siebie, że niczego nie uczy. Zwłaszcza nie uczy tych, którzy zajęci budowaniem przyszłości, starają się o przeszłości zapomnieć, powielając wszystkie błędy, które już się w historii zdarzyły. Nie sięgając daleko, każdy kto zna historię i nie wyrzekł się prawdy na własne oczy widzi, jak budowany jest wokół nas świat opisany już przez Orwella, gdzie w imię wielkiego kompromisu, kraj nasz stacza się do punktu wyjścia – choć z nowymi częściowymi autostradami i jeszcze ciepłą wodą w kranie.

Bo w tym kraju, który powinienem nazywać Polska, wszystko stało się relatywne, więc nie można dziś potępiać zdrajców, przestępców na urzędach i zwyczajnych oszustów, skoro z komunistycznych przestępców uczyniono ludzi honoru, z głupka zrobiono mędrca, a z człowieka dążącego do prawdy – chorego psychicznie. Dociekanie dziś do prawdy o Smoleńsku równoznaczne jest do postawienia się w rzędzie „nawiedzonych” a nawet „szalonych” – których postępowe państwo powinno w każdy możliwy sposób eksterminować. Co gorsza, każde dociekanie prawdy – podobnie jak za najbardziej mrocznych czasów komuny, o których większość tzw. autorytetów tego kraju wolałaby zapomnieć – jest nie tylko dowodem zacofania, ale nieomal przestępstwem na drodze „postępu i modernizacji”. Bo ten kraj, który powinienem nazywać Polska, w całym czasie budowanego przez 23 lata „postępu” jest codziennie szmacony przez „polityków”, którzy w normalnym, wolnym i demokratycznym kraju siedzieliby już dawno w więzieniu za zdradę narodowych interesów, wyprzedaż majątku narodowego, zniszczenie kultury i narodowej tradycji, za ordynarne złodziejstwo i represje obywateli przez państwowych urzędników – a w istocie zbirów spod ciemnej gwiazdy. Film „Układ zamknięty” jest klarownym obrazem państwa, którym można tylko pogardzać.

To nie my tą „Polską” pogardzamy. Pogardzają nią te wszystkie psudo-autorytety, które łżą w żywe oczy o możliwości międzynarodowego arbitrażu w sprawie raportu Anodiny, o przekopywaniu ziemi w poszukiwaniu szczątków ofiar katastrofy, o Zielonej Wyspie, o silnych fundamentach, o dobrobycie, o prawach obywatela i o tolerancji. Ledwo tylko odezwie się nieśmiały głos o zabijaniu nienarodzonych, o sprzecznej z moralnością metodzie in vitro, o zakazie pracy w niedzielę w supermarketach, o związkach pederastów – już wypada stado basiorów, utuczonych na III RP, by w imię nietolerancji dla tolerancji zagryźć każdego, kto ma inne zdanie niż ein Führer, ein Reich und ein Partei.

Stworzono bowiem w warunkach postkomunistycznej demokracji, nowy system totalitarny, którego już nikt nie szanuje – zwłaszcza zaś jego twórcy. Charakterystyczny dla tego zeszmaconego kraju AD 2013 jest song ulubieńca polskiego, odmóżdżonego leminga, czyli Marii Peszek:
„Gdyby była wojna byłabym spokojna nareszcie spokojna, wreszcie była bym.
Nie musiałabym wybierać ani myśleć jak tu żyć, tylko być, tylko być.
Po kanałach z karabinem nie biegałabym, nie oddałabym ci Polsko ani jednej kropli krwi:
sorry Polsko, sorry Polsko, sorry Polsko - wybacz mi….”
Uzupełnieniem tej zeszmaconej Polski jest też scena ze wspomnianego już filmu „Układ zamknięty”, gdy po słowach prokuratora (granego przez J.Gajosa): „przecież żyjemy w państwie prawa !” - cała sala śmieje się do rozpuku ! Każdy bowiem - po 23 latach od „odzyskania wolności” doskonale wie, że w tym kraju (który powinienem nazywać Polska) nie ma ani prawa, ani też wolności, którą bezkarnie może zabić byle prokurator, byle sędzia, czy byle naczelnik urzędu skarbowego. W tym kraju strach jest zacząć działalność gospodarczą, a ci co pracują nie są w stanie za swoje zarobki utrzymać rodziny – a tym bardziej utrzymać dzieci. Dlatego w ilości narodzonych dzieci zajmujemy 209 lokatę na 222 państwa i żadne czary-mary Tuska tego nie zmienią. W państwie Tuska rodzą się tylko urzędnicy, wyskakując niczym króliki z zaczarowanego kapelusza magika. Zmienić się to tylko może, gdy wywieziemy Tuska na przysłowiowych taczkach: w imię prawdy o jego cudach i nadprzyrodzonej mocy…

Dziś, gdy Tusk – wobec fiaska jego cudów zabrał się za naprawianie Pana Boga, przypominam historyczny dialog Piłata z Jezusem Chrystusem, według Ewangelii w. Jana. Kiedy Piłat zapytał: „A więc jednak jesteś królem?” Pan Jezus odpowiedział: „Ty mówisz, że jestem królem. Ja po to się narodziłem i po to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto kocha prawdę, słucha mego głosu.” Piłat odparł mu: „Co to jest prawda?”

No właśnie: Co to jest prawda w kraju, który powinienem nazywać Polska ?