Czy Tusk jest silny czy słaby? - sprzeczne opinie

  Gdy człowiek czyta więcej niż jeden tygodnik, często może po prostu dostać kręćka. W poniedziałek /6.08/ kupiłam "Uważam Rze" i znalazłam w nim artykuł Jacka Karnowskiego "Czas na monopartię", w którym przeczytałam:

  "Widzimy więc jak duża jest siła i jak duża możliwość manewru naszej monopartii [PO] wspomaganej przez partie zaprzyjaźnione. Bo to już jest monopartia i należy to sobie wyraźnie powiedzieć. Monopartia nie w normalnych warunkach nie do obalenia w przewidywalnej kilkuletniej przyszłości. Dysponująca co najmniej 90% zasobów medialnych i biznesowych, sprawnie reagująca na kryzysy, wyciągająca wnioski z przeszłości.". I dalej:

  "Tak, to może trwać długo, bardzo długo. Medialna maszyna będąca de facto częścią systemu władzy, a nie elementem kontroli rządzących dba, by wielkie afery (...) stawały się małymi skandalami, gasnącymi "naturalnie" po paru dniach. Dba również, także skutecznie, by coraz liczniejsze ciosy ekonomiczne spadające na Polaków każdy przeżywał samotnie, w zaciszu domowym, a nie na ekranie telewizora. I nawet kryzys, bardzo bolesny, nie musi tu wiele zmienić.".  

  O wizycie Mitta Romneya Karnowski pisze: "Handlowano tak skutecznie, że Romney komplementował Tuska śmielej niż Tuskowa propaganda". Karnowski stwierdza: "By w takich warunkach wygrać z Tuskiem trzeba mieć szczęście i gryźć trawę.". Poucza potem:

  "Obóz niepodległościowy musi walczyć, nawet w tych warunkach o wyraźną wygraną polityczną, bez której niewiele da się w Polsce zmienić. Równolegle jednak powinien zastanowić się, jak w warunkach rządów monopartii zbudować taki ekosystem instytucjonalny, który pozwoli mu się rozwijać, wychowywać następców i mimo wszystko dbać o Polskę.".

  W ostatnich zdaniach konkluduje:

  "Potrzebny jest nowy, choćby bardzo skromny pozytywizm. Zresztą życie uczy, że to co budowane od dołu jest dużo trwalsze od tego, co nadane z góry - nawet jeżeli dziś obdarowanym wydaje się, ze jest odwrotnie.".

  Artykuł ilustruje duże zdjęcie Donalda Tuska z dorysowaną królewską koroną.

  Będąc wciąż pod wrażeniem wszechmocy Tuska i jego Platformy Obywatelskiej zajrzałam dziś /8.08/do ostatniego numeru "Najwyższego Czasu" i zapoznałam się z tekstem Jana Pińskiego "Ostra gra Kaczyńskiego". Dowiedziałam się z niego że:

  "Jedyna droga do zmiany w Polsce to wymiana rządu chociażby na jakiś "techniczny". Ten obecny tak psuje wszystko, ze nawet taki byłby lepszy - przekonywał Jarosław Kaczyński po wybuchu afery z taśmami PSL (...)"Etatowym" kandydatem PiS na szefa rządu technicznego jest Michał Kleiber - minister nauki i szkolnictwa wyższego w rządzie SLD, ale także doradca Lecha Kaczyńskiego.".

  Piński zarysowuje potem ogólny obraz polskiej sceny politycznej mający niewiele wspólnego z wizją monolitycznej monopartii nakreśloną przez Karnowskiego. Pod koniec artykułu stwierdza:

  "Zmiany na polskiej scenie politycznej może wymusić publikacja kolejnych nagrań lub kryzys gospodarczy (...) Plotki były zgodne tylko co do jednego: kolejne taśmy jeśli się ukażą - uderza w Platformę.".

  Od siebie dodam, że w wizerunek PO uderza też afera Amber Gold i bankructwo linii lotniczych OLT. Nawet zatrudnienie syna premiera jakoś nie pomogło. W każdym razie publikacja Karnowskiego i Pińskiego są wyraźnie ze sobą sprzeczne. Nie można być jednocześnie wodzem potężnej monopartii i niekoronowanym królem Polski oraz facetem, który musi wciąż dyscyplinować sojuszników i układać się z nimi , a także drżeć ze strachu przed ujawnieniem następnych taśm. Nie brak też takich, co sądzą, że Tusk jest tylko marionetka, pionkiem w rękach zakulisowych sił.

  Pytanie: kto naprawdę rządzi Polską? wciąż pozostaje otwarte.