Na głębszych fundamentach wyższy mur stać może

Czy Polska będzie lepszym państwem bez obecności krzyża w miejscach publicznych? W jakich konkretnych dziedzinach życie zwykłych ludzi ulegnie poprawie po usunięciu krzyży ze szkół, szpitali, sądów i innych gmachów publicznych, a następnie z kościołów, cmentarzy, kaplic i miejsc przydrożnych upamiętniających na przykład ofiary wypadków drogowych?

Publiczna obecność krzyża w Polsce oczywiście nie czyni nas automatycznie lepszym narodem, ale nie o to przecież chodzi. Publiczne nawiązanie do symboliki chrześcijańskiej jest w polskich warunkach nie tylko nawiązaniem religijnym, ale także odniesieniem do historii i tradycji narodu.Krzyż jest więc w Polsce elementem tożsamości narodowej w równym stopniu co na przykład orzeł w koronie. Tak więc usuwanie krzyża z przestrzeni publicznej pod pretekstem równości odmiennych światopoglądów jest tak samo idiotyczne jak postulat usunięcia polskiego godła narodowego pod pretekstem różnorodności regionalnej.

Dyskutując nad obecnością krzyża w miejscach publicznych dotykamy pytania o sens istnienia państwa polskiego. Czy państwo polskie ma być strukturą wytworzoną w ramach istnienia konkretnego, historycznego narodu Polaków, czy może państwo polskie ma być teoretyczną abstrakcją? Czy Polacy dziś mają prawo posiadać WŁASNE, polskie państwo, a więc państwo nawiązujące do polskiej tożsamości i historii? Czy też Polacy powinni wyrzec się ambicji tworzenia swojej Ojczyzny, na rzecz państwa bez tożsamości i bez związku z historią, państwa "pustego w środku" do którego najmądrzejsi naukowcy dopasują odpowiednie społeczeństwo?

W związku z tym, walkę z krzyżem należy w mojej ocenie widzieć szerzej, nie tylko jako walkę z instytucją kościoła i obecnością symboli religijnych w przestrzeni publicznej. Walka z krzyżem nie jest bowiem tylko emanacją tendencji antyklerykalnych, ale przede wszystkim jest elementem walki z polskością. Ostatecznym celem takich działań jest likwidacja polskości jako takiej i zastąpienie jej bezkształtną masą tak zwanych "obywateli", lub mówiąc wprost taniej, quasi-niewolniczej siły roboczej i bezmyślnych konsumentów. W przeszłości okupanci lub rodzimi zbrodniarze próbowali osiągnąć ten sam cel za pomocą ludobójstwa. Dziś, mimo że - na razie - stosowane metody są nieporównywalnie bardziej humanitarne, to cel pozostaje ten sam: likwidacja polskości a za nią likwidacja Polski.