Gazeta Wyborcza

Przy okazji koncertu Artyści o Smoleńsku II, dostałem od kolegi wkładkę do sobotniej Gazety Wyborczej z prośbą, żebym jakoś skomentował. Jako że GW nie używam nawet do podcierania tyłka, bo więcej gówna zostawia niż zbiera, z dużą ostrożnością, uzbrojony w gumowe rękawiczki, zacząłem przeglądanie od wkładki telewizyjnej. Obok felietonu Michała Ogórka, który parając się kabaretem na zlecenie sprawił, że śmieszne ma tylko nazwisko, jest półstronicowa recenzja "Spisku" Anity Gargas. Napisał ją Wojciech Czuchnowski. Już za samą ilość zastosowanych cudzysłowów powinien zostać skazany na kąpiel w basenie z głodnymi krokodylami. Nie każdy z państwa to wie, ale nadużywanie cudzysłowów, a także tak zwanych emotikonów wiąże się z brakiem umiejętności wyrażenia emocji w tekście. Pełnią one rolę wtrącenia, zwykle wulgarnego w mowie. W tym tekście jasno określony jest target. Redaktor mruga okiem do czytelnika o ubogim zasobie słów i najprostszą formą próbuje ośmieszyć zjawisko.
Na początku pan Czuchnowski wyraża swoje oburzenie, że w porze największej oglądalności, telewizja publiczna, mająca w statucie misję i opłacana z abonamentu obywateli, ośmiela się puścić film, który przedstawia sceptyczną wobec rządowej linii interpretację katastrofy smoleńskiej. Potem jest oburzania więcej, a na koniec z przerażeniem stwierdza, że względy ekonomiczne, czyli liczba zainteresowanych widzów zdecydowały o tej misji TVP. No pewnie, mimo wysiłków GW osoby rzygające Smoleńskiem nadal stanowią nieliczną grupę. Czuchnowicz wieszczy, że ten film zapędzi do grzejących silniki autokarów tłumy, które z rykiem będą próbowały obalić słodki spokój bywalców Starbucksa, wyrwą ulotki kolporterom, zabronią dwunastogodzinnego dnia pracy korpoludkom, zmniejszą VAT na artykuły dla dzieci kosztem VATu na prezerwatywy i w ogóle spalą na stosie wszystkich, którzy nie okażą medalika do kontroli.
A najśmieszniejsze w tym wszystkim jest przeoczone przez jakiegoś copywritera czy innego stażystę określenie filmu jako dokumentalny. Bez cudzysłowów.

Po takiej lekturze buldoga agoryjnego, parustronicowa wkładka o prawdzie powinna okazać się niepotrzebna i tak została potraktowana przez dwóch dziennikarzy przez duże K i znów Czuchnowskiego, który wyraźnie w recenzji się wypsztykał.

Po pierwsze gratuluję tytułu "Wyjście z mgły. Prawda o katastrofie smoleńskiej". Obawiam się, że ten środek liryczny, zastosowany w tytule jest niezrozumiały dla 99% czytelników Gazety Wyborczej. To sukces Agory w wymuszaniu jako kultury wypocin miernot. Samiście sobie czytelnika wychowali. Całe szczęście że się liczebnie kurczy. A ta prawda, może gdyby była napisana cyrylicą...

W środku, w kolejności jakże modnego alfabetu, wymienione wszystkie fakty tragedii smoleńskiej. Te oficjalne.
Co cieszy, już nie emanujecie oczywistymi nieprawdami, wolicie pewne rzeczy przemilczeć. Nadal jednak groźnie używacie manipulacji, używając słów bliskoznacznych nie określających precyzyjnie, tylko gdzieś zza mgły.

No właśnie mgła pokazuje jak potraktowano niewygodne fakty. Rozdmuchano do pół kolumny durny wymysł rozpylenia helu, natomiast ani słowem nie wspomniano o wyśmiewaniu przez prawie trzy miesiące koncepcji, że można zrobić sztuczną mgłę.

Takich kwiatków w rodzaju "oddania zapisów czarnych skrzynek" zamiast "oddanie kopii zapisów części czarnych skrzynek" jest dużo więcej. Wprawne oko wychwyci, leming niestety nie posiada wprawnego oka, zdaje się na oko swoich autorytetów.

Reasumując powstał (być może w odzewie miedzy innymi na organizowaną przez niepoprawnych listę odpowiedzi na pytania leminga i na moje instrukcje jego uczłowieczania) podręcznik rozmówek z PiSiorami, Moherowymi Beretami, członkami sekty smoleńskiej itp. Być może ktoś z waszych znajomych wyklepie go na pamięć, ale nie mam żadnych obaw, że po wymianie argumentów to on podwinie pod siebie kusy ogonek i z bluzgiem na ustach poleci po nowy numer Metra z dalszymi instrukcjami.

A do was, tuzy dziennikarstwa Agory mam tylko jedno pytanie. Dlaczego, mając taki potencjał, takie pieniądze, takich redaktorów, skupiliście się na tępej obronie tez zawartych w raportach opartych na niekompletnych danych, zamiast tak po dziennikarsku podrążyć sprawę, wykryć nowe informację, przesłuchać ciekawych ludzi, dotrzeć do świadków?