„Pisior” czyli polityka zatrudnienia
U zarania rządów obecnej władzy, kiedy dopiero kształtowały się zręby pierwszego rządu Tuska, pojawił się kandydat na jednego z ministrów, o którym szybko lokalny dodatek „Wyborczej” z miasta, z którego ten pochodził, napisał mniej więcej tak (cytuję za swoją zawodną rzecz jasna pamięcią) „kiedy ludzie Platformy zorientowali się, z kim mają do czynienia, złapali się za głowy”. Nie, nie był on żadnym tam byłym sekretarzem choćby najniższego szczebla PZPR. Nie był też tajnym współpracownikiem policji politycznej czasu PRL-u. Gdyby z tego powodu w Platformie łapali się za głowę to do dziś łatwo byłoby poznać kto nosi w kieszeni stosowną legitymację.
Ów człowiek z tak szokującą prominentów PO przeszłością był, niestety dla niego, wiceministrem w rządzie Jana Olszewskiego.
Polityka kadrowa „schyłkowego”(mam nadzieję) Tuska nie za bardzo chyba uległa zmianie. W ostatnim czasie można ją obserwować na przykładzie dwóch dość znamiennych epizodów.
Pierwszy i znacznie ciekawszy to odkrycie u boku jednego z najbardziej wpływowych ministrów (gdzieś nawet namaszczonego na następcę Tuska) ukrytego na dość eksponowanym stanowisku dyrektora gabinetu politycznego człowieka związanego niegdyś z PiS-em. „Pisiora” jak go premierowi Tuskowi zareklamowali partyjni donosiciele podczas spotkania szefa z lokalnym aktywem.
„- Pisior… Na mój nos on nie będzie długo dyrektorem gabinetu.”* – poinformował uradowanych tym dolnośląskich donosicieli Prezes Rady Ministrów.
W tej całej historii, mimo wszystko, nie są najistotniejsze „fale”, na których tak zgodnie „nadają” ci, co przekazali Tuskowi informacje i sam premier ani też to, że Tusk prezentuje się niczym prymitywny partyjny zupak. Największą rewelacją jest to, że już w PO nie boją się nawet nagrywać niegdysiejszego „boga wszechmogącego” a nagrania podsyłać redakcjom. Znak czasu. Niewątpliwie schyłkowego.
Druga sprawa to dramat w rodzinie Piechocińskich. Tata wicepremier, wzruszony łzami córki, której pismaki wypomnieli, że dostała prace w agencji podległej ojcu, zagrzmiał „-Za łzy mojej córki niech was…”**
Przyznam, że od łez Piechocińszczanki (tak to się chyba powinno pisać) bardziej wzruszają mnie łzy tych, co pokończyli nie gorsze studia niż wicepremierówna a mogą liczyć co najwyżej na bezpłatne staże w agencjach, także tych podległych Piechocińskiemu, i nikt z nimi nawet nie zaczyna później rozmowy o (jak to ślicznie Piechoćiński nazwał) „zmianie ich statusu”.
Swoją droga ciekawe czy działacze PSL-u mają wszczepiane jakieś specjalne czipy, które wyłączają im instynkt samozachowawczy. Kolejna taka sama historia, następująca wcale nie tak długo po awanturze z synem Kalemby wskazuje, że wykorzenienie z tej partii „doktryny Pawlaka” (tej o podążaniu dzieci śladami rodziców) jest chyba niemożliwe.
Co zaś się tyczy córki wicepremiera, przekonany jestem, ze wcale nie musiała „podążać śladami” taty. Gdybym prowadził biznes i miał kogoś zatrudnić a zgłosiłaby się do mnie córka wicepremiera, nie zastanawiałbym się długo. No chyba, żeby już na pierwszy rzut oka byłoby widać, ze nic nie umie i do niczego się nie nadaje. No ale tego chyba pan Piechociński nie sugeruje.
- Blog
- Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz
- 1095 odsłon
Komentarze
Stawiam na -ównę
11 Sierpnia, 2013 - 16:25
Cyzli Piechocińskówna, bo o ile dobrze pamiętam z lekcji polskiego, tylko nazwiska mające przy końcówce g należy kończyć nieco bardziej fantazyjnie, aby się brzydko nie kojarzyły. Czyli Skarga ma corkę Skarżankę a nie Skargównę, a Pstrąg ma córkę Pstrążankę, a nie Pstrągównę. Reszta córek to -ówny, aczlolwiek upierać się nie będę.
Takie podążanie śladami rodziców nic wspólnego nie ma z autentycznym podążaniem śladami rodziców, kiedy to dzieci od maleńkości poznają tajniki rzemisła rodzica albo ich profesję od podszewki, nasłuchawszy się o nim od dzieciństwa, o jego plusach, jak i trudnościach i o zawodowej satysfakcji. Jest to natomiast zwyczajne załatwianie dzieciom ciepłych posadek idąc po linii najmniejszego oporu, bo nawet nie trzeba kolesia prosić o przysługę zatrudnienia latorośli - czyli nepotyzm w najczystszej formie. Akurat tu jest płacz, bo dziennikarze się zorientowali, bo w przeciwnym wypadku, najprawdopodobniej za staż w agencji podlegającej ministerstwu taty, córeczka dostawałaby pensję przez długi okres czasu. Szkoda.
Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie!
Lotna