Skutki braku asertywności

Jako że życie spędzamy w środowisku społecznym, ważne jest jakie relacje nawiązujemy z innymi i czy te relacje są zrównoważone. W związku z tym od pewnego czasu wiele się mówi o asertywności i podkreśla jej wagę. Wynika więc z takich rozważań, że asertywność jest postawą niezbędną. Problem jest w tym,by ta asertywność nie ograniczała się tylko do sfery werbalnej i by realizowała się także w sferze fizycznej, materialnej.

A skoro uznajemy asertywność za rzecz ważną, to należy pójść konsekwentnie dalej i stwierdzić, że nie może się ona ograniczać do sfery prywatnej. W sferze publicznej widzimy więc działania wyrażające asertywność grup społecznych w postaci strajków czy protestów. Wydaje się więc rzeczą oczywistą przyjąć, iż asertywność obowiązuje także na arenie międzynarodowej. "Chcesz pokoju, szykuj się do wojny". Potulność i niemrawość w polityce międzynarodowej jest zaproszeniem do wojny, a w polityce obecnej władzy mnożą się niepokojące sygnały swiadczące o takim samobójczym podejściu do tej kwestii.

Czy my musimy być totalnymi frajerami ? Czy ktoś poważnie traktuje człowieka potulnego, uległego, wciąż potakującego, nadskakującego, podlizującego się, fajtłapę i mięczaka ? Również naród i państwo musi wykazać się właściwymi cechami by zyskać uznanie i respekt na arenie międzynarodowej i nie zostać pariasem. Doskonały przykład nieporozumienia wokół asertywności mieliśmy w ostatnich dniach, gdy rząd podjął próbę wykazania pseudoasertywności w reakcji na wpadkę Obamy, ale to taka sama asertywność jak w stosunku do Pani Matki, od której nam nic nie grozi.
Brak asertywności wynikający z lekceważącego stosunku do prawdy historycznej lewicowo-liberalnych środowisk postkomunistycznych doprowadził do tego,że mówi się o "nazistowskich" obozach śmierci, zamiast o "niemieckich". A wiadomo przecież,że Polacy to naziści.