Poświęcenie powstańców, racjonalność Powstania

Cymbały wydziwiają, że czcimy przegrane powstania.Cymbały nie rozumieją, albo tylko tak formułują tego typu
zarzuty, by miały pozory racjonalnści i by uderzały w polską tradycję. Pozory, bo przecież nie chodzi tu o czczenie "powstań" lecz powstańców. Czcimy uczestników, bo uczestników powstań czcić należy, a tym bardziej czcić należy uczestników powstań przegranych, a więc ludzi szczególnie zdeterminowanych, odważnych, godnych i ofiarnych, gotowych zaryzykować życie, gdy pojawił się choć cień nadziei, gdy nadarzyła się sposobność walki o wolność.

A wolność nie ma ceny. Nie bez kozery więc się śpiewa, że "wolność krzyżami się mierzy". Ludzie zdeterminowani w walce o wolność stanowią zagrożenie dla tyranów, więc nic dziwnego, że wytaczają wszystkie działa i argumenty wojny psychologicznej, by zakwestionować sens walki. Z punktu widzenia wolności , Powstanie Warszawskie było aktem heroicznym, ale racjonalnym, szczególnie jeżeli rozważymy alternatywy i realne konsekwencje strategiczne.

I właśnie jeśli chodzi o skutki, to odpowiadają mi analizy Szeremietiewa, który wskazuje, że mimo klęski, wpływ strategiczny powstania był ogromny - powtórzyła się, na mniejszą skalę historia z roku 1920. Powstanie zatrzymało marsz Stalina na Zachód, Stalin miał ciężki orzech do zgryzienia, co począć w tej sytuacji, jakakolwiek inicjatywa z jego strony byłaby dla niego niekorzystna. Więc powstrzymał się od interwencji, oddając pole Niemcom. Gdyby nie Powstanie, Sowieci zatrzymaliby się nie na Łabie lecz na Renie. Było też parę skutków pomniejszych - to w ręce Amerykanów wpadli naukowcy z von Braunem na czele, pracujący nad bronią rakietową oraz dane na temat niemieckich prac nad bronią atomową. Wyobraźmy sobie, co by się stało gdyby Sowieci doszli do Renu.

A poza tym, z wojen greckich najbardziej pamiętane są Termopile.