Gdzie oni są, ci wszyscy moi przyjaciele..ele..ele..ele

Co by było, gdyby Jarosław Kaczyński nie zmienił swojej strategii i zachowania po wyborach prezydenckich? Gdyby kontynuował tamtą linię, język, taktykę ? Gdyby nie zdecydował się na wyrzucenie mnie, gdyby zaakceptował to, że wsparły mnie Joanna Kluzik – Rostkowska i Elżbieta Jakubiak?

Takie oto pytanie zadał dzisiaj na swoim blogu Marek Migalski. Pytanie w jego mniemaniu czysto retoryczne. Wiadomo przecież zdaniem euro posła, że PiS rosło by dzisiaj w sondażach bijąc rekordy popularności i pozostawiając w tyle Platformę Obywatelską.

Wierzę szczerze, że Marek Migalski tak myślał jeszcze przed dokonaniem rozłamu w PiS-ie.

Taniec z różą w zębach i w kowbojskich kapeluszach przy akompaniamencie gitary nad świeżymi grobami ofiar katastrofy smoleńskiej to było jego zdaniem to coś, co porwało Polaków i dało Jarosławowi Kaczyńskiemu „świetny” wynik czyniący prezydentem Komorowskiego.

Wypowiadanie zaś takich opinii dzisiaj po ponad stu dniach nowej prezydentury ukazuje nam Marka Migalskiego, jako człowieka, który „odleciał” i zupełnie nie dostrzega rzeczywistości.

Skoro ten sukces to zasługa spółki Migalski, Kluzik-Rostkowska, Jakubiak i Poncyliusz to gdzie się podziało to kilkanaście procent różnicy między ówczesnym poparciem dla Jarosława Kaczyńskiego, a dzisiejszymi notowaniami PiS?

Na próżno ich szukać u twórców „wyborczego sukcesu” Jarosława Kaczyńskiego, którzy mimo medialnego nadymania mieszczą się w granicach statystycznego błędu. Dlaczego tak się dzieje? Gdzie się podziali ci rodacy, którzy zachwycili się luzackim Migalskim i Poncyliuszem w indiańskich poncho?

Gdzie ci wyborcy, którzy mieli pójść za wami w takt południowych rytmów? A może ten 1% waszego poparcia to luzaccy rolnicy od Mojzesowicza?

Dedykuję panu Migalskiemu słowa piosenki Grzegorza Ciechowskiego

Gdzie oni są, ci wszyscy moi przyjaciele..ele..ele..ele

Gdzie oni są..zabrakło ich…gdzie oni są…zabrakło ich…