Chory kraj

Kiedy piszę ten krótki tekst, zza pleców docierają do mnie słowa redaktorów Kuźniara i Kajdanowicza nabijających się z Jarosława Kaczyńskiego i Przemysława Gosiewskiego.

Chodzi o słowa prezesa mówiące, że reklamówka ze świńskimi zadami kosztowała PiS przynajmniej 1% głosów.
Redaktor Kuźniar sprytnie obliczył, że wychodzi po pół procenta na świnię i zastanawia się gdzie edukację odbywał prezes, że z taka dokładnością potrafił to wszystko wyliczyć.

Myślę, że polscy dziennikarze przypominają dziś strażników miejskich czy patrole policyjnych krawężników bohatersko tropiących babiny handlujące włoszczyzną i szerokim łukiem omijających ciemne bramy gdzie grasują dilerzy narkotyków i różne ciemne typy, którzy mogą nabić im guza.

Te wszystkie nagłaśniane aferki, nadymane do niebotycznych rozmiarów błahe sprawy i udawana odwaga i bezkompromisowość ukazują nam jak na dłoni, że cały ten kwiat dziennikarstwa nie jest po naszej stronie barykady. Oni nie stoją po stronie społeczeństwa.

Żaden z nich nie chce i nie zada trudnych pytań Bronisławowi Komorowskiemu czy Krzysztofowi Bondarykowi na temat długiej listy podejrzeń, niejasności, nieprawidłowości i kłamstw, z których każde wygląda na aferę mogąca wstrząsnąć posadami każdego normalnego i poważnego państwa.

Palikot jak wytrawny pokerzysta rzucił na stół 10 milionów i nikt już nie ma odwagi powiedzieć, sprawdzam.

Mając w pamięci los swojego kolegi Sumlińskiego żaden z dziennikarzy nie niepokoi marszałka polskiego sejmu i szefa ABW ze zwykłego tchórzostwa bądź ślepej miłości do partii rządzącej.

Dopóki to się nie zmieni, marne są szansę na to, abyśmy żyli w normalnym kraju.
Bez prawdziwie wolnych mediów i rzeczywiście niezależnych dziennikarzy nie mamy szans.