Lęki-preludium życia

„A jednak” pomyślała „zawsze będzie rozdrapywanie ran i zawsze będzie czuła się winna”.

Zamknęła oczy, chciała pomyśleć, a w uszach dudniło jej jakieś niewypowiedziane oskarżenie, a może po prostu zawsze będzie się czuła winną za wszystko…za trzęsienia ziemi, za wybuchy wulkanów, czy trąby powietrzne.

Poczuła gorycz, gorycz własnej niemożności, czy może braku działania.

Była jak zamknięta w hermetycznym pojemniku…lęk, czy może brak zdecydowania nie dawał jej się z niego wyrwać.

Uchyliła powieki, ciemność stawała się bardziej przejrzysta, już potrafiła dojrzeć kontury strachów…tylko czy tego pragnęła?

Metaliczny sam w ustach…i lampka na wyciągnięcie dłoni. Historia i przyszłość przysłonięta mgłą tajemnicy.

Kim jest człowiek?

Jaki on jest?

Co nami kieruje i dokąd zmierzamy?

Zapalniczka…żarzący się koniec papierosa i pytania bez odpowiedzi.

Wreszcie zasypia, by za chwilę znów się zbudzić i…tak wyraźnie usłyszała odpowiedź, tylko czy tej akurat pragnęła?

Nie chce być zbawcą świata, ona tego nie potrafi, sama z sobą nie potrafi sobie poradzić, więc czemu to ją dręczy, dlaczego budzi się, by męczące ją pytania siadały na niej jak koszmarne ptaszyska i rozdziobywały jej umysł?

Łyk zimnej herbaty…jeszcze jeden, piasek pod powiekami idzie w stronę łazienki, spogląda w lustro, widzi papierowego człowieka…to już nie ona!

Gdzie się podziała, co się właściwie stało?

Jeszcze raz spogląda w lustro…”Czy to lustro czasu?” zadaje sobie głupie pytanie i wybucha histerycznym śmiechem.

Więc już będzie tak zawsze, że każde spojrzenie, każda uwaga, będą…jak kły wampira wysysające życie?

Znów ognik jarzący się w ciemności i ciche kroki zmierzające w stronę łóżka…wokół jakby szepty i chichot ciemności.

Zamyka szczelnie powieki i wyobraża sobie muzykę…wielki koncert świata!

Zasypia, ale to dopiero preludium, teraz na scenę wychodzą marzenia senne, czy może koszmary….kiedy wreszcie spadnie kurtyna, po niekończących się bisach?

Kto da sygnał batutą, by muzyka ucichła?

Pozdrawiam serdecznie.:D