o troskach

Każdy ma swoje troski. Wystarczy spojrzeć uważnie na dowolną
twarz dowolnego bliźniego, żeby dostrzec malujące się tam zatroskanie, widoczne i pod grubym makijażem rozmaitych osób publicznych, i na niedomytych liczkach dziatwy - a jeśli się ma jeszcze jakieś wątpliwości, wystarczy uważnie popatrzeć na własne odbicie w lustrze (w oczy, nie na pryszcze !).
Same zgryzoty i troski - taka jest prawda..

Są oczywiście obywatele który pilnują się niczym leharowski książę Su Czong by mieć "Uśmiech na uuuustach, gdy w sercu wre bóól", ale nawet pan prezydent Komorowski, czy pan poseł Kalisz, dając wyraz jakieś aktualnej trosce, ukazują oblicza mniej rozpromienione niż zazwyczaj, owszem, tak zafrasowane, jakby należały do jakichś emerytów z budżetówki.

Dziś właśnie pan prezydent dawał w Parku Traugutta wyraz, a zza szkieł prezydenckich okularów wyzierała troska, widoczna także na pobrużdżonym czole - być może w związku z wysiłkiem, jakiego wymagało odczytywanie tekstu (chyba współredagowanego przez profesora Nałęcza), ale może także dlatego, że lądowisko prezydenckiego helikoptera znajduje się w pewnej odległości od Parku.

Odnosiłem wrażenie, że Bronisław Komorowski nadsłuchuje z troską, czy nie rozlegnie się skądś jakieś buczenie - ale mogłem się mylić, bo trosk ma pan prezydent przecie więcej - choćby o bezpieczeństwo państwa, czy Drugiego Aneksu do Raportu świeżo skazanego Antoniego Macierewicza (Aneks ów jest tak tajny, że może zacząć niebawem skądś wyciekać).

Osobisty przyjaciel pana prezydenta zniknął wprawdzie, ku
rozpaczy smakoszy niedrogich trunków, z wizji telewizji, ale jako zaangażowany obywatel troszczący się dosłownie o wszystko, nawet o taki dobór członkiń swojej partii który satysfakcjonować mógłby pana posła Biedronia, z pewnością przepełniony jest nową jakąś troską, którą się niebawem ze społeczeństwem zechce podzielić.

Obu panów łączy przecież szczera troska o to, co będzie - może w sierpniu, może we wrześniu - którą i ja podzielam, choć z innych, jak sądzę, powodów.

O siebie troszczyć się nie muszę, bo i nie ma o co, ale z troską myślę o tym, czy po moim zejściu mogę tu liczyć na zamieszczenie okolicznościowej notki, przypominającej, że zostałem prawomocnie ukarany za oczernianie i szkalowanie portalu oraz godzenie w jego misję - na co są dokumenty.

Od wiernej pamięci poniektórych moich Czytelników zależy, czy non omnis moriar, więc ich trosce sprawę powierzam, dziękując za okazywaną czujność, bo "Sekcja Naruszeń" ma pewnie na głowie sprawy ważniejsze niż prewencja.

***

To był felieton.