między żłobem a żłobkiem

Nie odwiedzili mnie w tym roku kolędnicy.

Przypuszczam że zostali (podobnie jak armia) "już w pełni sprofesjonalizowani" : część przekształcono w wolontariuszy Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy dla ministra zdrowia, część zaangażowały inne organizacje pozarządowe oparte na profesjonalnym wolontariacie, a najbardziej utalentowanych zatrudniły dynamicznie rozwijające się firmy windykacyjne, gdzie jednak również wykonuje się odmienny repertuar.

Niestety, limit kolęd dopuszczonych do emisji w ramach ładu medialnego nadzorowanego przez pana prezesa Jana Dworaka i jego Czerepacha zaczął się wyczerpywać już pod koniec ubiegłorocznego Adwentu, no i w związku z tym polskie serca nie biją w domowych ogniskach (czyli przy telewizorze) pogodnym, kolędowym rytmem, a bywa wręcz że łomocą, i to niekoniecznie tak, jak im akurat zagrano, bo arytmia arytmii nierówna, a jednakowe mogą być tylko serduszka z papieru.

***

Upowszechnianie łomotu w przestrzeni publicznej przebiega pomyślnie mniej więcej od czasu, gdy podporządkowano ją władzy rad i zelektryfikowano, ale szczególne sukcesy ma na tym polu (czy na dworze) Krajowa Rada Radiofonii i TV dzięki której taki czy inny łomot dociera do obywateli w coraz lepszej, cyfrowej jakości.

Kto go wpuszcza, dopuszcza, czy spuszcza nie zawsze i nie każdemu wiadomo, ale nie dziw, że współczesnymi Polakami miotają.. sprzeczne uczucia, kiedy - zagubieni pomiędzy symbolicznym żłobem i takimże żłobkiem - nie słyszą ze strony organów swego państwa innej tonacji niż łomot, a zamiast żłobka pokazuje się im kolekcje żłobów.

Tych ci u nas dostatek, i pewnie dlatego ów model relacji znajduje naśladowców nawet na odległych od głównego żłobu peryferiach posttotalitarnego reżimu,

Po doświadczeniach jakie zdobyłem na "Niepoprawnych" nie mam wątpliwości że szary człowiek pokolędować może sobie dzisiaj do woli tylko w zaciszu domowym.

Może to nawet lepiej, że kolędnicy nie przychodzą.

Wobec straszliwego zagrożenia ze strony kilkunastu byłych
podopiecznych zakładów karnych, poddawanych wieloletniej resocjalizacji a obecnie - po odcierpieniu kar - mających się znaleźć pod opieką postpenitencjarną państwa, lepiej nie otwierać drzwi nikomu nieznajomemu.

Wszystkim zaniepokojonym i przerażonym, zwłaszcza takim, którzy niezbyt lubią kolędować, proponuję terapeutyczną refleksję nad słynną myślą Lejzorka Rojtszwańca - i sam wracam przed mały ekran, żeby jeszcze popatrzeć na tych, których będą może niebawem zamykać, skoro innych właśnie wypuszczają.

To oczywiście tylko żart; stary, ale za to mało śmieszny.