estetyka burdelu

Nie wiem, czy jakiś badacz naszej ponurej przeszłości zechce i potrafi spenetrować zagadkowe zjawisko duplikacji, które odkryłem ongi przypadkowo, i do dziś nie wiem, czy jest ono fenomenem przypadkowym czy efektem sprawności intelektualnej i operacyjnej funkcjonariuszy jakiegoś aparatu albo systemu.

Duplikacja, po polsku podwojenie, zainteresowała mnie nieco gdy obserwowałem kariery, nie tylko naukowe, ludzi noszących znane nazwiska; zauważyłem, że różnice między prof. Szaniawskim (Klemensem)i prof. Szaniawskim (Ignacym) nie ograniczają się do ich imion, bo widoczne były również inne różnice, np.w traktowaniu obu uczonych przez tych, którzy ich traktować mogli tak, jak chcieli - protegować, albo internować.

Innych, licznych, przykładów nie przytaczam.

Moje zainteresowanie wzrosło, gdy przeglądając w Tygodniku "Solidarność" listę delegatów na Pierwszy Krajowy Zjazd Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego pod tą samą nazwą zauważyłem na niej delegata (bodajże z regionu kieleckiego) nazwiskiem Wałęsa, noszącego imię Lech.

Kiedy w TVP i w Radiu Maryja niemal jednocześnie pojawiły się dwie, jakże różne, Krystyny Czubówny, kiedy do mojej świadomości dotarła (także niemal jednocześnie) wiedza o istnieniu dwóch - jeszcze bardziej różnych - Waldemarów Chrostowskich, moja ciekawość przeradzać się zaczęła w niepokój i obecnie jest dorodną obsesją : duplikatofobią.

Nie chodzi o sobowtóry; nie obchodzi mnie, czy w Hotelu Francuskim w Krakowie zastrzelono prawdziwego Bieruta, czy jego sobowtóra, bo obaj na pewno już nie żyją, a pogłoska o owym zamachu może być całkowicie fałszywa.

Obawiam się czegoś zupełnie innego.

Oto własnie dziś dowiedziałem się (od red. Michalkiewicza, oby żył wiecznie !) o istnieniu i działalności duplikatu sympatycznego polskiego aktora, kreującego sympatyczną postać tytułowego bohatera w sympatycznym serialu tv.

Duplikat jest jego rówieśnikiem, nosi identyczne imię oraz nazwisko i również zajmuje się działalnością artystyczną, ale bardzo różni się od pierwowzoru - człowieka nie tylko sympatycznego, ale normalnego i przyzwoitego; różnica jest mniej więcej taka, jak w przypadku Ali Baby z Biłgoraja i pana Marka Jurka.

Ponieważ nie ma w polskim Sejmie pana Marka Jurka a Ali Baba nie tylko w nim jest ale ma być pono wicemarszałkiem, należy się spodziewać, że z publicznej telewizji zniknie niebawem ksiądz Mateusz, by uczynić miejsce dla takiego Artura Żmijewskiego, który zapewni większą oglądalność programu i znacznie lepiej posłuży misji cywilizacyjnej, którą realizuje pod wysokim protektoratem ministra kultury nie od dziś - w kraju i zagranicą.

Nim ów duplikat rozbłyśnie pełnym, własnym blaskiem na małych ekranach (gdzie wczoraj nocą pojawiło się jego antypospieszalskie dzieło reporterskie), chciałbym czegoś dowiedzieć się o ewentualnej synchronizacji jego kariery z rozwojem osobowości i warsztatu aktorskiego, a także ze wzrostem popularności lubianego przeze mnie artysty.

Może znajdzie się odważny badacz, który jeszcze przed likwidacją Instytutu Pamięci Narodowej zdąży ustalić, kto promuje i wspiera kariery profesjonalnych bluźnierców i deprawatorów, niszczących narodową kulturę i obyczaje, nie pomijając okazji by przeciwstawić dobrotliwemu wizerunkowi
prowincjonalnego duchownego, kreowanego przez pana Artura Żmijewskiego, to, co wykreuje duplikat - skandalista Artur Żmijewski.

Wiem, ze zbieżność nazwisk może być czysto przypadkowa - ale od czasu gdy zawsze lojalny artysta Jerzy Fedorowicz reklamował swoje objazdowe występy jako "J. Fedorowicz" przestałem wierzyć w przypadki.

Wspomniałem, że jestem obsesjonatem, jeśli nie gorzej.

Za to, co się dzieje z kulturą narodową, z polskim teatrem
z wrażliwością i smakiem młodych pokoleń nie obwiniam ani ministra Zdrojewskiego, którego Tusk "rzucił na kulturę", ani ambitnych półgłówków, żądnych sławy i pieniędzy - bo myślę, że "inni szatani są tam czynni", i - synchronizują.

Efekt końcowy jest widoczny; zamiast "bufetu kulturalnego" proponowanego przez Kisiela mamy burdel, w którym każdy może sobie skonsumować taką sztukę na jaką go akurat stać, ale zdrowia mu od tego z całą pewnością nie przybędzie.

To co wypichci jeden czy drugi kuchcik można razem z nim spalić na jakimś stosie, ale nie jest to dobry sposób, by samemu uniknąć ognia piekielnego.

Lepiej chyba poszukać tych "innych szatanów", wyciągnąć z kuchennego zaplecza, i posłać wreszcie - do diabła.

Ustalenie, kto ile zarabia na którym Arturze Żmijewskim, a jeśli do niego dokłada, to ile, i z czego - chyba nie jest żadną tajemnicą - państwową czy służbową ?!

Na estetyczny kształt naszego burdelu nie mamy żadnego wpływu, od tego są dekoratorzy, ale kasa musi się zgadzać; są w niej nasze pieniądze.

Rachunek proszę.