zielono mi

"O zieleni można nieskończenie" - pisał poeta z miasta Łodzi, czasowo przebywający zagranicą, co nie tylko poetów nastrajało niekiedy tak patriotycznie, że do "kraju tego" powracali, na szczęście nie wszyscy.

Odnoszę wrażenie, że "do tych łąk zielonych", których zabetonowywanie przebiega w Polsce wolniej niż gdzie indziej, bo z "drugą prędkością", tęsknić dziś można bez konieczności opuszczania (w tym czy innym celu) granic niepodległej i suwerennej Rzeczypospolitej.

Mnie się to udaje bez trudu, może dlatego że nie jestem dyplomowanym łąkoznawcą, jak np. pani Monika Olejnik, ale zwyczajnym amatorem doznań estetycznych, któremu łąka kojarzy się z pastwiskiem, a pastwisko z krowami rasy czerwonej polskiej (co nie znaczy, że nie podobają mi się holenderki, nie mówiąc o pięknych, a przy tym jędrnych i soczystych charolaisach).

Łąka bez krów, podobnie jak krowy bez łąki, mniej mi się podobają, mam tedy za czym tęsknić, choć zdaję sobie sprawę z dysonansu kolorystycznego jakim jest czerwone na zielonym; może to przyzwyczajenie, które jest drugą naturą ?

W tym świecie, w którym spędza znaczną część swojego życia duchowego ludność tubylcza, uwolniona przez nowoczesne sieci handlowe od trudu hodowli czy uprawy czegokolwiek, zielone było ostatnio na wierzchu.

Nie na samym szczycie, ale tuż obok; w każdym razie na czerwonym, a nie pod nim, jak przez wiele poprzednich sezonów.

Tęsknota tęsknotą, pod nogi, nie tylko na łące, trzeba patrzeć, patrzę więc, i widzę, że czerwonego coraz to więcej wyłazi na wierzch, i nie są to maki spod Monte Cassino, ale strzępy ze szturmówek i zetempowskich krawatów, od których cała łąka różowieje - ze wstydu, czy z uciechy, trudno powiedzieć.

Niektórzy przepowiadają koniec zieleni, która zmienić się musi tej jesieni, przybierając po zmieszaniu się z czerwienią barwę brunatną niczym niedźwiedzie futro.

Różowe na zielonym jakoś się trzyma, ale też brązowieje - w innym odcieniu, nie mówiąc o zapachu.

Nieprzyjemna perspektywa.

Może warto by jakoś uprzątnąć te czerwone strzępy, żeby nasza zielona łąka mogła jesienią po prostu spokojnie żółknąć, nim nadejdą pierwsze śniegi ?

W uprzątaniu - na przykład tulipanów, nie mówiąc już o zniczach, kraj nasz jest przecież absolutnym liderem Europy, może nawet świata.

Mimo ze w najbliższy piątek ma się zacząć jego koniec, to potrwać ma on, w sam raz, do października, czasu więc starczy, byśmy naszą łąkę zostawili w przyzwoitym stanie przynajmniej pod względem estetycznym.

A gdyby koniec świata został jednakowoż odroczony, może przydać się przecie dobrze utrzymane, piękne pastwisko.