Katolicka Polska Anno Domini 2010.

Dwa dni dzielą nas od świąt Bożego Narodzenia. Jak co dzień, przy goleniu, słucham I programu Polskiego Radia. W studio wesołe towarzystwo pod przewodem sympatycznego Romana Czejarka dowcipkuje i rozprawia o przygotowaniach do świąt.

Refleksje kulinarne przeplatają się z uwagami dotyczącymi sprzątania domów, z dywagacjami na temat rodzinnego charakteru zbliżających się świąt, roztrząsaniem zalet i wad otrzymywanych lub darowanych prezentów. A więc dowiadujemy się, że udko indyka jest smaczniejsze od indyczej piersi, że dywany najlepiej trzepać na śniegu, którego w tym roku nie brakuje, że choinka naturalna ma zdecydowaną przewagę nad plastikową, że najpierw trzeba skonsumować wieczerzę, potem rozdawać prezenty, itp. itd. Nikt nie napomknie o rodzinnym śpiewaniu kolęd przy stole wigilijnym, która to tradycja niestety powoli zanika.

W tle rozmowy przyciszone pastorałki oraz anglojęzyczne piosenki, które na tzw. Zachodzie, w ucywilizowanej części Europy, czyli w królestwie politycznej poprawności, towarzyszą okolicznościowym życzeniom „Season’s Greetings”, coraz częściej serwowanym zamiast „Merry Christmas”.

Rozmowa o wszystkim, tylko nie o istocie i głębokim sensie zbliżających się świąt. Ani słowa o tym jakie znaczenie powinien mieć dla nas kończący się Adwent, jak człowiek powinien osobiście przygotować się do powitania Chrystusa, Boga Człowieka, który zstępuje na ziemię, aby zbawić ludzkość, jak ważna jest spowiedź i komunia święta, poprzedzająca Boże Narodzenie.

Słowem, wyraźna dominacja folkloru, przy braku choćby wzmianki o chrześcijańskiej treści świąt Bożego Narodzenia.

Katolicka Polska Anno Domini 2010.