Ewa Wójciak - nagana zamiast zwolnienia - prezydentowi Grobelnemu zabrało odwagi

W Poznaniu zdaje się dogorywać głośna sprawa Ewy Wójciak, dyrektorki miejscowego teatru. Ta dystyngowana dama w wulgarnych słowach wypowiedziała się o wybranym papieżu Franciszku, co wzbudziło ogromne kontrowersje w całym kraju. Głos zabierali jej przeciwnicy i zwolennicy. Do magistratu zaczęły napływać listy w jej obronie, ale też z żądaniem jej odwołania.

Rada miejska w glosowaniu zażądała usunięcia Wójciak z zajmowanego stanowiska. Zwolennikiem takiego rozwiązania był także prezydent miasta Ryszard Grobelny.

Zamiast zwolnienia udzielono jednak tylko nagany, której uzasadnienie brzmiało następująco:
„Zachowanie to, oceniane przede wszystkim przez pryzmat zajmowanego przez Panią stanowiska dyrektora miejskiej instytucji kultury, stoi w rażącej sprzeczności z ogólnie przyjętymi standardami współżycia społecznego oraz narusza art. 100 § 2 pkt. 4 Kodeksu pracy, zobowiązujący pracowników do dbania o dobro zakładu pracy.”

Prezydent stwierdził też, że zachowanie Ewy Wójciak w negatywny sposób wpłynęło na wizerunek miasta. Ewa Wójciak zapowiedziała odwołanie się od decyzji prezydenta w ciągu siedmiu dni.

Nie starczyło zatem determinacji, zabrakło cywilnej odwagi, a może prezydent posłuchał apelu znanego publicysty Stanisława Michalkiewicza, który zwrócił się do niego słowami:

„Podobno do prezydenta Poznania dotarła petycja podpisana przez rozmaitych sygnatariuszy, by nie zwalniał pani Ewy Wójciak z Teatru Ósmego Dnia za to że po wyborze papieża Franciszka powiedziała, że „wybrali ch... co donosił...” - i tak dalej. Nie wiedziałem, że uchodzący za szalenie nonkonformistyczny Teatr Ósmego Dnia jada z ręki prezydentowi Poznania - ale w końcu - kogóż futrować w tych dzisiejszych zuniformizowanych czasach, jak nie nonkonformistów? Wprawdzie nie pamiętam listy sygnatariuszy, ale przypuszczam, że aż roi się tam od autorytetów moralnych. Przedstawiają się jako „ludzie nauki i kultury” podczas gdy w większości są tylko chałturnikami podczepionymi pod różne miejskie i państwowe instytucje, albo pod pozorem nauki uprawiają łysenkowskie szamaństwo. Słowem - kupa gówna. Ale w imię wolności słowa, przezwyciężając obrzydzenie spowodowane tym towarzystwem, ja też proszę pana prezydenta Poznania, żeby jednak tej pizdy nie wyrzucał - bo kto ją potem przyjmie?”

Tak więc mamy w Poznaniu kolejny oksymoron. W językoznawstwie terminem tym określa się przenośne zestawienie pojęć o przeciwstawnym, wykluczającym się wzajemnie znaczeniu, np. spieszyć się powoli, sucha woda. W latach komuny oksymoronem poznaniacy nazywali pokaźny gmach zwany „Domem kultury MO”. Dzisiaj oksymoronem jest zganiona Wójciak Ewa – człowiek bez elementarnej kultury osobistej, kierujący nadal instytucją kultury powszechnej.