Słów kilka do senatora J.F. Libickiego.

Jesteśmy świadkami szeroko zakrojonej krucjaty antykościelnej, wznieconej przez Donalda Tuska i innych najważniejszych przywódców Platformy Obywatelskiej. Czyli pańskich obecnych idoli, sprawujących władzę w naszym kraju.

Łamiąc elementarne zasady dialogu społecznego, usiłują oni narzucić Kościołowi rewizję dotychczasowych zasad, na których od lat opierają się stosunki Państwo – Kościół. Usiłują wprowadzić zmiany godzące głównie w podstawy bytu materialnego Kościoła rzymsko-katolickiego i duchowieństwa oraz w realne możliwości pełnienia jego misji. Atakuje się dotychczasowe rozwiązania regulujące kwestie majątkowe Kościoła, zasady ubezpieczenia i wynagradzania księży za świadczona pracę¸ nauczanie religii w szkołach, organizację duszpasterstwa w wojsku, możliwości równoprawnego działania telewizji TRWAM.

Usiłowania te pod wieloma względami mają charakter nielegalny, ponieważ naruszają postanowienia konkordatu zawartego między Polską i Stolicą Apostolską. Przypominają najczarniejsze lata walki z kościołem w Polsce w okresie komunizmu.

W takiej sytuacji obowiązkiem katolika będącego osobą publiczną jest reagowanie na wszystko to, co ze strony władz skierowane jest przeciwko jego kościołowi. Pan natomiast, choć wielokroć w swojej publicystyce deklarujący przy różnych okazjach gorliwą przynależność do kościoła rzymsko-katolickiego, milczy.

Zadam więc Panu oczywiste pytanie: dlaczego dzisiaj nie staje Pan w obronie swojego Kościoła i stanowczo nie dezaprobuje poczynań rządu? Milcząc, demonstruje Pan postawę antykościelną. Powiem więcej, w gruncie rzeczy postawę antynarodową. Nie musze chyba takiego stwierdzenia uzasadniać.

Nadszedł czas próby, Panie senatorze. Trzeba porzucić koniunkturalizm i opowiedzieć się jednoznacznie - wybierając: prawdę lub kłamstwo! Wybierając Kościół lub jego przeciwników. Milczeć dłużej nie wolno.