Dzisiaj głodnych dzieci już nie ma

Tata Łukaszka leżał na tapczanie i patrzył na telewizor. Na ekranie jakiś sympatyczny młodzian czkał, rżał, pierdział i bekał, a publiczność zaśmiewała się do rozpuku.
- Zamiast oglądać kabarety – odezwała się babcia Łukaszka z przyganą w głosie - lepiej być zrobił coś pożytecznego i zawiózł dziadka do miasta.
- A po co? - spytał leniwie tata Łukaszka i siorbnął herbaty. - Mało to sklepów na osiedlu? I wszystkie pootwierane...
- Kiedyś ten wasz tak zwany Bóg pokarze was za ten wyzysk - babci z gniewu zadrgały nozdrza. - Dziadka trzeba zawieźć do miasta na kontrdemonstrację.
- Kontrdemonstrację do czego? - czujnie zapytała mama Łukaszka.
- Do manify - odparł dziadek Łukaszka chowając przezornie transparent za plecami.
- Nie zgadzam się! Zabraniam! - mama poczerwieniałą ze złości. - Jak można!
- Jest wolność słowa - bronił się dziadek.
- I właśnie dlatego nie można! - upierała się mama. - Jak można być w opozycji do czegoś, co jest ze wszech miar słuszne?!
- No i sam widzisz - babcia zwróciła się do taty/ - Przecież jak on wyjdzie z tym transparentem na ulicę to go zlinczują!
- Pokaż ten transparent - poprosił tata. Dziadek zaprezentował napis na dykcie "ZA ZWOLENNIKÓW ABORCJI". Mama Łukaszka nieufnie oglądała go wietrząc podstęp, a babcia prychnęła i wzruszyła ramionami.
- Nie jesteś za aborcją? - zdziwił się dziadek. - Ty, ateistka? Socjalistka?
- Socjalizm to walka o dobro człowieka... - zaczęła babcia.
- O tak, pamiętam, mojej rodzinie wiele dóbr odebrał - wzdrygnął się dziadek.
- ...więc co to będzie, gdy tego człowieka zabraknie? Kiedyś rodzina miała po dziesięć, piętnaście dzieci. Trzeba było ten kraj odbudować po wojnie. A dzisiaj co? A dla ateisty największą wartością jest życie ludzie, więc przerywanie go to zbrodnia!
- A ci, co są za aborcją to nie ateiści? - spytała z osłupieniem mama Łukaszka.
- To nie ateiści, tylko egoiści - wyjaśniła babcia Łukaszka. - No jedźcie już!
Obaj panowie pół godziny później jechali przez miasto.
- Już się bałem, że coś zauważą - westchnął z ulgą dziadek Łukaszka i oderwał z planszy dwa kawałki taśmy zasłaniające dwa wyrazy. Teraz napis głosił "JESTEM ZA EUTANAZJĄ ZWOLENNIKÓW ABORCJI".
Tata Łukaszka chciał coś odpowiedzieć, ale zza zakrętu wyłonił mu się na jezdni tak zaskakujący kształt, że musiał zwolnić i zahamować. Przy jezdni stał transporter opancerzony, a obok niego kręciła się grupa żołnierzy.
- Znowu...! - jęknął dziadek.
- Halo - do auta podszedł jakiś żołnierz i zapukał w okno. Tata Łukaszka uchylił szybę.
- Dzień dobry, jesteśmy z Fundacji Obrony Narodowej - wyjaśnił i pomachał puszką. - Zbieramy na wojsko!
- Że co proszę?
- No jak to, nie pamięta pan jak się radykalnie poprawiła sytuacja w służbie zdrowia, kiedy Największa Kwesta przejęła sprywatyzowane Ministerstwo Zdrowia? - obruszył się żołnierz. - Okazało się, że więcej ludzie dają na zdrowie do puszki niż płacą do budżetu. Więc od tego miesiąca robimy tak samo z wojskiem. Dziś kwestujemy na pociski do moździerzy!
- Nie lepiej na głodne dzieci? - wtrącił się dziadek Łukaszka.
- Głodnych dzieci już nie ma - oświadczył autorytatywnie żołnierz. - Ostatnie dwa w tym mieście przed chwilą pożyczyły od nas łopatę i poszły na nasyp.
- Po co?
- No jak to po co? Po szczaw.
- Szczawiu przecież nie ma, jest marzec...
- Nie ma to mirabelek, bo wydziobały sikorki. Ale szczaw jest, są korzenie pod śniegiem. Dzieciaki sobie nakopią i już. Wystarczy taką zmarzlinę potrzymać w ustach dwadzieścia minut, a na tyle się rozmrozi, że można wypluć ziemię i skonsumować resztę. Pycha! A jakie to zdrowe! Jak ktoś je ciągle parówki to ma siedemdziesiąt procent więcej szans na raka!