słowa, słowa, słowa..

Trwa proces systematycznej kastracji języka polskiego, który pozbawiany jest instrumentów niezbędnych do realizowania bardzo ważnych funkcji na przykład "nazywania rzeczy po imieniu", rzadko już dziś praktykowanego i coraz trudniejszego, albowiem - brak słów.

Żeby uniemożliwić ewentualną regenerację tego, co wycięto,
implantuje się (po polsku : wszczepia) w krwawiące dziury natychmiastowe protezy, przeważnie ze sztucznych tworzyw, motywując to względami estetycznymi, racjami praktycznymi (higiena i komfort) albo nakazami humanitarnymi.
Bywa - bo bezczelność staje się obyczajem a podłość ludzka nie ma, jak wiadomo, granic, że przywoływane są argumenty zaczerpnięte z doktryn - od Ewangelii i prawa rzymskiego po nauczanie Adama Michnika.
Zarówno kastratorzy jak implantatorzy odczuwają widocznie potrzebę odwoływania się, może na wszelki wypadek, do pryncypiów : Słowa Bożego, litery prawa albo najwyższego autorytetu, jaki jest akurat pod ręką (powinienem chyba napisać "na topie" ?) w danym momencie dziejowym.

Mógłbym - idąc na łatwiznę - powołać się na przykład
idiotycznego przeszczepu ("na żywca"), jakim jest słowo "Afroamerykanin", opatrzone potrójną homologacją miłości bliźniego, praw człowieka i "politycznej poprawności" lecz w potocznej polszczyźnie najzupełniej niepotrzebne, ale nie chciałbym odbiegać od tematu; dostałbym zadyszki.

Powinienem - choćby ze względu na osobiste uczucie, jakie żywię dla Frau Steinbach - wspomnieć wzorcową implantację do wnętrza słowa "repatriant" zupełnie nowej treści, bo należę do pokolenia, które pamięta ekspatriację i wywózkę na Ziemie Odzyskane tysięcy rodzin zwycięzców ostatniej (miejmy nadzieję) imperialistycznej wojny, którzy ze swej ojczystej ziemi zostali wypędzeni, z woli Wielkiej Trójki,
w ramach czystki etnicznej dokonanej na polskich Kresach,
ale "repatriantów", tak jak kombatantów, jest coraz mniej,
więc coraz rzadziej się ich nazywa - jakkolwiek.

Odkładając więc na stronę rozmaite rzeczowniki - a także czasowniki i przymiotniki oczywiście - przez chwilę zajmę się pewną cząsteczką polskiej mowy, która być może jest zaledwie przysłówkiem, nie jestem pewny, ale stale nabiera znaczenia i wydaje się ważniejsza niż niejeden rzeczownik, nie mówiąc już o czasownikach czy przymiotnikach.

Słowo - a właściwie zwrot : "TAK NAPRAWDĘ" (podobnie jak eufemistyczny ochraniacz "NIE DO KOŃCA") pojawia się przy okazji wymiany rozmaitych informacji i opinii tak bardzo często, że jego sensu może nie byłoby sensu rozważać, gdyby nie to, że przy pomocy owego "tak naprawdę" można dokonać (i dokonuje się) unieważnienia sensu słów i zdań które poprzednio słyszeliśmy, a może nawet zrozumieliśmy, w które uwierzyliśmy i zarejestrowaliśmy je w świadomości
-a tu nagle grzmi i błyska słowo-wytrych, może nawet łom-
i wszystko zostaje zresetowane i traci swój pierwotny sens w całości, albo częściowo.

Kiedy bardzo kulturalny rodak mówi miłym głosem do rodaka
"to, co pan powiedział, jest nie do końca prawdziwe.." to rozumiemy, że nie mówi tego, co myśli, bo jest zbyt na to kulturalny, a myśli : łżesz, ty ..... (tu dowolny epitet, którego nigdy na wizji nie wypowie np. poseł Wenderlich, wzór poprawności wszelakiej).

Gdy prezenterka lub dziennikarka, równie dbała o prezencję ale inaczej zaszeregowana, w trakcie rozmowy z obywatelem, któremu pozwoliła wypowiedzieć parę zdań, mówi znienacka :
"ale tak naprawdę, to.." otrzymujemy komunikat, że w całej sprawie o której była dotąd mowa, żadnej się prawdy nie dowiedzieliśmy - może, co najwyżej, otrzymalismy jakąś jej cząstkę, nie oczyszczoną z nalotów i chropowatości, ale z pewnością nie Tischnerowską "całą prawdę".
Czasem sztych taki bywa śmiertelny, bowiem po otrzymaniu owiniętego w uśmiech pytania : " ale co pan tak naprawdę czuje (myśli, sądzi)..?" nawet Zbigiewowi Z. nie zawsze udaje się utrzymać dolną szczękę na właściwym poziomie; człowiek mniej zahartowany przesłuchaniami w najlepszym razie zacznie coś nerwowo bełkotać i "zmierzał będzie do końca" - bo cóż uczynić może owej harpii, która publicznie skazała go właśnie na infamię za kłamstwo z premedytacją ? Zabić ?

Chirurgia czyni szalone postępy, także operacje na języku dostarczają wciąż nowych dowodów wysokiego kunsztu tych, co amputują i/lub implantują; nie nadążam z rejestracją.
Chciałbym jednak odnotować - na przykładzie przytoczonym wyżej, że udało się oto z powodzeniem, w jednym przysłówku
(o ile jest to przysłówek) dokonać złączenia w jedno dwóch dotąd odrębnych elementów języka. którym mówi i myśli (myśli, że myśli) kilkadziesiąt milionów Polaków : syntezy sofizmatu i entymematu.
Jest to właściwy kierunek, niewątpliwie "przyszłościowy", bo łgarstwa i skróty myślowe stają się dobrem powszechnym.
W dążeniu do syntezy i miniaturyzacji, ale pamiętając też,
z drugiej strony, o środowisku naturalnym i o poszukiwaniu korzeni, lud kultury ikonicznej upowszechnić musi nowy kod komunikacyjny, którego pionierzy i propagatorzy są już wśród nas.
Brak słów, powiadacie. A po cóż słowa ?
Można przecież - pokazać.
Tradycyjny jęzor.
Awangardowy palec.
Albo coś większego, globalnego, że tak powiem.
Na czas miłości i parytetów w sam raz.
Mrozów jeszcze nie ma.