Dwóch Chlebowskich

Pierwszy, zlany potem, skrajnie zdenerwowany, w pierwszych dniach po wykryciu afery przez CBA. Maleńki człowieczek, którego przyłapano na gorąco na konszachtach ze światem przestępczych biznesmenów, pod którym nagle świat się zawalił. Polityk przez małe p, którego prawdziwe oblicze poznała cała Polska i przed którą doszczętnie skompromitował się.

Drugi, w dniu przesłuchania przed Komisją Śledczą, butny, pewny siebie, już wiedzący, że sprawy idą w dobrym dla niego kierunku. Płomiennym głosem, ze swadą, w długim wywodzie oznajmiający członkom Komisji, że afera została spreparowana przez wrogie CBA i osobiście przez Mariusza Kamińskiego.

Przekonany, że najlepszą obroną jest atak, atakuje, mówi o zmanipulowanych nagraniach rozmów telefonicznych, jest niewinny jak niemowlę. Chwilami jego głos przyjmuje ton oskarżycielskiego oburzenia – jak to jest możliwe w państwie prawa? I na dodatek, na skutek manipulacji Kamińskiego, musi teraz tłumaczyć się przed Komisją, dlaczego znalazł się na cmentarzu i dlaczego często chodzi na grób siostry! Nieludzki i wyzuty z wszelkiego człowieczeństwa, na szczęście już były szef dawnego CBA!

Jeden człowiek, pod jednym, tym samym nazwiskiem i imieniem, którego fałsz i obłuda jest trudna do ogarnięcia, do dzisiaj, z ramienia Platformy Obywatelskiej pełni obowiązki przewodniczącego Sejmowej Komisji Finansów Publicznych. Człowiek, któremu obawiałbym się powierzyć własne finanse, nie został z tej funkcji do dzisiaj odwołany.
Widocznie nie ma takiej potrzeby.

Jest dobry i potrzebny.