Jerzy Janowicz na równi pochyłej

Jerzy Janowicz w ostatnich dniach stał się postacią nr 1 polskiego sportu. Nie dla sukcesów osiąganych w swojej dyscyplinie, lecz wręcz przeciwnie, dla klęsk ponoszonych w pierwszych rundach turniejów tenisowych. Do tych klęsk sportowych dodać trzeba słynne wystąpienie na konferencji prasowej, w którym powiedział kilka zdań gorzkiej prawdy, między innymi o braku jakiejkolwiek przyszłości w zrujnowanej Polsce dla obecnie studiujących. Jedynie za to należy się mu uznanie.

Jerzy Janowicz nigdy nie będzie tenisistą z najściślejszej czołówki światowej. Na przeszkodzie stają wybuchowy temperament, brak umiejętności koncentracji, brak regularności i niepotrzebny pośpiech w grze, nieumiejętność podejmowania odpowiednich decyzji w odpowiednim momencie (np. kiedy skutecznie zagrać krótką piłkę tuż za siatkę).

Polacy są głodni sukcesów sportowych. Oceniając negatywnie perspektywę sukcesów Janowicza w światowym tenisie chciałbym się mylić, lecz szanse na to są niestety niewielkie. W pamiętnym turnieju w Paryżu Janowicz zaskoczył i zachwycił wszystkich, grał bardzo dobrze, z dużą dozą szczęścia. Uwierzyliśmy wtedy, że mamy wymarzonego kandydata do pierwszej dziesiątki w rankingu ATP, czekaliśmy na stabilizację jego formy i następne, znaczące zwycięstwa.

Niestety. Jest coraz gorzej. Równia pochyła. Zamiast zwycięstw na korcie często widzimy scysje z sędziami i połamane rakiety. Nie tędy droga, panie Jerzy!

Czyżby jeszcze jeden nieprzeciętny talent miał zmarnować się? Czy błędy w grze Janowicza da się wyeliminować? On sam nam zapewne odpowie najlepiej - oby w niedalekiej przyszłości.