Dronek, Bronek i Najwyższy Oficer Operacyjny

Idzie przesilenie…
Jest gorzej – zbliża się katastrofa, a przesilenie nastąpi przed nią lub po niej.
Nie wiadomo tylko, czy będzie jeszcze co zbierać.
Tusk siedzi na tykającej bombie i chyba wreszcie to zauważył.
„Szto dziełat’?”(jak już dawno temu pytał Wielki Wódz Rewolucji).

Jak ruski saper rozbraja minę?

W starym dowcipie miał zatykać uszy i skakać po niej.
Tak, ale to był stary saper, jeszcze z Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, w której rzeczywiście Sowieci szafowali życiem ludzkim, a to używając „razwiedki bajom” (czyli „samobójczego” ataku na nieznane siły i pozycje wroga w celu rozpoznania ich), a to stosując taktykę „zmasowanego ataku” (zmasowanego, bo masy ludzkiej, w odróżnieniu od sprzętu i wyszkolenia, nie brakowało).
Współczesny ruski saper, owszem, szafuje życiem, nawet na masową skalę, ale już nie własnym.
Jak poradził sobie z ładunkami wybuchowymi w Biesłanie?
Do pomieszczeń szkoły wpuścił najpierw trujący gaz, „eliminując” i terrorystów, i …zakładników, czyli czynniki mogące przeszkadzać w rozbrajaniu ładunków wybuchowych.

Detonacja kontrolowana

Logicznie rzecz biorąc, bomba zdetonowana jest mniej groźna nawet od rozbrojonej.
Podobnie jest, notabene, z rozbitym samolotem… Każdy saper (nie tylko ruski) wolałby zdetonować bombę niż przy niej grzebać.
Zdetonować, rzecz jasna, w warunkach kontrolowanych.
Taka detonacja powinna się odbyć jak najdalej od ludzi.
Według sapera ruskiego – niekoniecznie.
Byle z dala od siebie, a jakieś „nieuniknione straty” są dopuszczalne.
Szczególnie wśród obcych.
Ba, odrobina chaosu bywa nawet pożądana.

Żywa bomba

Jej ładunkiem jest „ciśnienie społeczne” – narastający gniew pomijanych (często też stygmatyzowanych, opluwanych, wyśmiewanych) i frustracja oszukanych przez PO, a także zwykłe czynniki ekonomiczne (nie będę się wdawał w szczegóły, ale to chyba jasne, jak to było i jest z kryzysem).
Do momentu, gdy poparcie dla partii Kaczyńskiego mieściło się w „górnej strefie stanów średnich” (jak mawiają meteorolodzy o „poziomie wód”), Tusk mógł zaklinać rzeczywistość, odprawiać czary, przykrywać bombę peruwiańskimi makatkami, obwieszać ją europejskimi gwiazdkami i liczyć (jak syfilityk), że może „samo przejdzie”.
Kiedy notowania się zrównały, liderzy PO zaczęli nerwowo grzebać w kabelkach, w nadziei że coś przełączą, coś przetną….
Kaczyński proponował, by powołać „rząd fachowców”, ale przecież PO to „partia fachowców”, a w zdominowanym przez koalicję sejmie domaganie się zmian wydawało się „wołaniem na puszczy”. Kto chciał, mógł je nawet wyśmiać.
Zegar jednak przyspiesza.
Poparcie dla PiS nadal idzie w górę, koalicjant (jak to z PSL) zaczyna zachowywać się jak opozycja, w samym PO dochodzi do ostrej szarpaniny o ostatnie ochłapy majątku narodowego, a co gorsza szczury zaczynają uciekać z tonącego okrętu, większość parlamentarna wisi na włosku, zaś cała platforma (na której opierała się władza i możliwość robienia biznesów) zaczyna się sypać.
Tusk jest, jak mówią szachiści, „w niedoczasie”, czyli staje przed koniecznością wykonywania szybkich ruchów, bo chorągiewka na jego zegarze zaraz opadnie.
Trudno wykonywać przemyślane posunięcia, gdy brakuje czasu na myślenie…
Teraz Tusk chciałby już przyspieszonych wyborów – w nadziei, że uratuje resztki elektoratu, doda do nich głosy lekko zregenerowanego SLD, dorzuci wiaderko planktonu i… znów jakoś to będzie.
Nic z tego, bo to nie jest sposób na bombę, która wciąż cyka.
I rośnie.

Jak najszybciej zdetonować!

Tusk już wie, że musi jak najszybciej odpalić bombę, licząc na to, że zminimalizuje własne „straty w ludziach”, a przede wszystkim – sam przeżyje jej wybuch.
Istnieją dziesiątki przykładów na to, że sam prowokuje wybuch, nawet wzmacnia detonatory (korelacja Marszu Niepodległości ze Szczytem Klimatycznym, więc najazdem „alterglobalisów” i niemieckich bojówek „antyfaszystowskich”), mając nadzieję, że odbędzie się on szybko i w warunkach kontrolowanych.
Widzimy więc, jak prowokuje coraz to większe rozróby (szuka wręcz wroga-wspólnika, bo PiS „tchórzliwie” nie podejmuje tej brudnej gry), być może spodziewając się, że „gniew ludu” wybuchnie wprawdzie z hukiem (to można jakoś wyjaśnić światu, prezentując się przy okazji jako „obrońca ładu i porządku społecznego”, obrońca „europejskich zasad współżycia”), ale…wypali się szybko.
To stary, sprawdzony przez lata sposób kontrolowania społeczeństwa, stosowany z powodzeniem przez komunistów w PRL-u.
Z zadziwiającą regularnością (co dziesięć lat) dochodziło u nas do „wybuchów” – ni to „słusznego gniewu”, ni to „inspirowanych przez wrogie ośrodki” – po czym, tradycyjnie: pała, gaz, woda, kule…
„Krew się polała, a potem wyschło”…
Jest to, notabene, zgodne z filozofią Cosa Nostry – „trzeba co jakiś czas upuścić krwi”, pomniejsi mafiozi muszą się wystrzelać (skoro już muszą), ale Mafia będzie trwała.
Czym była PZPR, jeśli nie mafią?
Czym jest PO, jeśli nie PZPR bis?
Tusk chyba jednak nie potrafi wyciągać wniosków z historii.
Po każdej większej rozróbie w Polsce zmieniała się „ekipa”.
Skąd wie, że on pozostanie Capo di tutti capi?
Przecież wtedy to „władze” się zmieniały, rządzili zaś nadal… ci sami.
Niewidoczni.

Cudze ręce, żywe tarcze

Współczesna technika uzbroiła sapera w bardzo przydatne gadżety – a to drony (zdalnie sterowane roboty), a to kombinezony (zapewniające minimum bezpieczeństwa, ale tylko w pewnej odległości od wybuchu)…
Tusk zachowuje się jak ruski saper skaczący po bombie z zasłoniętymi uszami, ale może jest (i sam o tym nie wie albo nie ma wyboru) żywym dronem, manipulowanym zdalnie.
Wywali bombę, użyje mięsa armatniego, użyje „żywych tarcz” (to akurat specjalność Niemców, w tym… Wermachtu) – i co?
Jako dziedzic Wałęsy zna i stosuje teorię i praktykę wymiany „zużytych zderzaków”, dlaczego więc nie przyjdzie mu do głowy, że sam może być zderzakiem?
Może nie ma czasu myśleć, bo tak goni w piętkę i rozpaczliwie próbuje coś jeszcze zrobić, coś ugrać, a może tylko ratować szyję.
Ma powody do strachu, bo lekceważąc wszystko i wszystkich, zapracował sobie na sowitą odpłatę (która przecież miała nigdy nie nadejść.)
Z odpowiedniego, bezpiecznego dystansu, ubrany w najlepszy kombinezon antyodłamkowy (wzmocniony i zapleczem WSI i – o zgrozo – wysoką, nienaruszoną popularnością w społeczeństwie) przygląda mu się Komorowski.
Nie wiem, o czym myśli.
Może o tym, że „władze” w PRL-u się zmieniały, a Jaruzelski z Kiszczakiem trwali (najczęściej w cieniu, choć ujawnili się w „historycznym momencie”) i włos im z głowy nie spadł, ba, nawet gwiazdki generalskie zachowali do dziś.
To powinno krzepić, ale…
Komorowski (jako historyk, podobno) powinien jednak wiedzieć, że w rzeczywistości to nie Jaruzelski z Kiszczakiem pociągali za sznurki.
Wie czy nie wie?
Czeka na „moment historyczny”?

„Plany w planach w planach”

Kombinacja operacyjna (posługuję się tu terminami z języka Służb) to coś więcej niż zwykła prowokacja.
Tusk może prowokować „narodowców”, mając swoje obliczenia odnośnie do bomby. Narodowcy mogą kombinować, że w konfrontacji z Tuskiem też coś ugrają na zadymach.
Niby osobno, a razem.
Wielokrotnie pisałem, że „zadyma” w Warszawie może się skończyć nie tylko ranami czy nawet śmiercią niewinnych, ale poważnym ograniczeniem praw obywatelskich. Nie tylko podniesieniem uprawnień Służb, nie tylko rozwiązaniem Sejmu, ale nawet stanem wyjątkowym, delegalizacją opozycji, próbą zgnojenia jej w więzieniach, może nawet fizyczną eliminacją.
Przesadzam?
A Smoleńsk?
A „seryjne samobójstwa” w więzieniach…?
Wszystko jest możliwe w sytuacji kontrolowanej …na wyższym poziomie.
Wydaje się, że mocniej i bezczelniej już nie da się trzymać nas za mordę.
Oj, da, da…
„Nauka radziecka” (i praktyka) zna takie i nie tylko takie przypadki.
Wracając do kombinacji operacyjnych – przykładem może być „werbunek pod fałszywą flagą” (to do was mówię, „narodowcy”!), ale też „spalenie” agenta („zderzaki”, panie Tusk!), aby lepiej ulokować lepszego.

Wyższa kombinacja

Najbliższym momentem przesilenia będzie, nie ulega to wątpliwości, 11 listopada.
Może dojść do jatki, a może też… nie wydarzyć się nic.
Demonstranci wręczą policjantom kwiaty, panowie w czarnych kominiarkach uściskają się z tymi w szarych kominiarkach…
A niby dlaczego nie?
Przecież Kaczyński „zdezerterował” do Krakowa.
Nie wiemy, czy i kiedy prawdziwy Oficer Prowadzący zechce zdetonować bombę.
Może zechce ją jednak rozbroić?
Może czeka na lepszą okazję, żeby huk, chaos i straty po naszej stronie były większe?
Faktem jest, że wokół Komorowskiego zaczyna się tworzyć jakby „nowa koalicja”, jakiś nowy Komitet Ocalenia Narodowego, może nawet niedługo już – Partia Ocelenia (w skrócie: PO), na budowę której złożą się „solidarnie” i związkowiec Duda z Ksiądz Proboszcz JOW Się Zbliża Kukizem, i „uczciwi” z PO, i ci, którzy zdradzili PiS, i „kanapowcy”, i „drugie płuco prawicy”…
To jest właśnie wymarzona i wyczekiwana przez niektórych „trzecia droga”.
Spokojnie!

Wszystko pod kontrolą!
Nawet nie Komorowskiego, bo on też jest tylko pionkiem.
Wszystko było i jest pod kontrolą SB/WSI, czyli KGB/GRU.

No i co teraz?!

Może najpierw trzeba by zacząć… widzieć?
Mogę się mylić w wielu kwestiach, mogę nie mieć wystarczającej wiedzy (nic dziwnego, bo to, co najważniejsze, jest najgłębiej ukryte), mogę źle przewidywać (znów kwestia danych), ale dostrzegam jasne linie podziałów:

Polska / anty-Polska

Kościół / anty-Kościół

PiS / anty-PiS

Smoleńsk / anty-Smoleńsk.

Można, oczywiście, powiedzieć: „Nie interesuje mnie polityka”.
Ci, którzy tak twierdzą, „niech przemówią teraz albo zamilkną na zawsze”. I niech potem mają pretensje sami do siebie.
Myślę, że każdy, kto nie jest „lemingiem”, „psem łańcuchowym”, niewolnikiem z natury; każdy, komu zależy na czymś więcej niż korycie czy misce, powinien sam się określić wobec wymienionych wyżej antynomii.