"artyści" w służbie systemu

Na Święta onet zafundował nam wynurzenia tak zwanych artystów. Jakoś dziwnie zrezygnował z tradycyjnego podważania istnienia Jezusa,a co dopiero jego narodzin, obecnego przy okazji najważniejszych Świąt chrześcijańskich, od dobrych paru lat. Widocznie psy zauważyły, że karawana jedzie dalej i jedynym jątrzącym tematem jest Smoleńsk.
Wczoraj, w drodze do kościoła, uświadomiłem sobie, że kolędy, które słuchałem z radia, za wyjątkiem górali, śpiewały na okrągło te same osoby. Przypomniały mi się czasy mojego dzieciństwa, kiedy w radio na falach długich, śpiewali na przemian Sośnicka z Połomskim, a Rodowicz uważana była za awangardę. Tracimy kulturę. No ale co się dziwić, gdy nie liczy się talent, ani głos, tylko cycki, nazwisko i układy.
Oczywiście od czasu do czasu trzeba wypełnić zapis cyrografu i podkreślić swój artyzm udzielając wywiadu wiodącym mediom.
W pierwszy dzień świat wywiadu takiego udzielił były aktor (na szczęście) i obecny celebryta promujący postkomunistyczny bank i sprzedający tanie wina. Spierdział się ogólnie na patriotyzm, Polskę, Polaków i przede wszystkim smoleńską katastrofę, bo on przeczytał zapis kopii kopii czarnej skrzynki i sobie zdanie wyrobił z żółtych pasków TVN. Oczywiście kwalifikacje ma, grał kiedyś oficera służb bezpieczeństwa. Idiotę też grał i diabła.
Dzisiaj, mierna aktorka bazująca na nazwisku i jednocześnie piosenkarka, której wydaje się że skandal można powtórzyć, wyciągnięta z szafy, wydala z siebie naganę na bogoojczyźnianych słuchaczy, którzy nie chcą już słuchać jej jęków.
Popatrzyłem na fotkę z przyciętą debilnie grzywką i znowu naszło mnie wspomnienie buntu młodzieży w latach 80-tych.
Gdy wyrazem buntu było przyjście do szkoły ze zbyt długimi włosami, kolczykiem,biało-czerwoną wełną wplecioną w czarny sweter lub nasmarowanym farbą na raportówce napisem po angielsku, że lepiej być martwym niż czerwonym. Wyrazem buntu, za który można było dostać naganę, obniżoną ocenę, albo wylecieć ze szkoły.
Gdy pamięta się czasy stawiania włosów na cukier i malowania ich plakatówkami, śmiech budzi irokez postawiony na żel i pokolorowany w salonie fryzjerskim.
Taki właśnie jest bunt Marii-Awarii. Śmieszny, jak zastrzyk znieczulający przed seppuku.