Poczucie humoru biskupa Tadeusza Pieronka

... będą. A kto był najczęściej wybierany na takich TW i "rozbijaczy" Kościoła od wewnątrz?
Z reguły byli to duchowni, którzy poważnie podpadli "waaadzy" i "waaadza" miała na nich potężnego "haka". W obawie przed wywaleniem ich na margines życia społecznego i życia Kościoła, byli gotowi podpisać cyrograf nawet z samym Belzebubem. Drugą grupę stanowili pseudo-księża, którzy idąc do seminarium duchownego, mieli misję do spełnienia, a nakreśloną przez IV Departament MSW. 

W roku 1991 poznałem przypadkowo żula i "wyrwikufla" przed delikatesami, w których robiłem zakupy. Brudny, zaniedbany, z przekrwionymi białkami oczu, dygocący, ale nie z zimna, bo było lato i piękna, słoneczna pogoda. Chciał ode mnie parę groszy. Nawet nie pytałem, na co potrzebuje, bo jego... fioletowa twarz i drżące ręce same mówiły, że potrzebuje na alkohol. Dałem mu na 2 piwa, bo podejrzewałem, że jeśli natychmiast nie wypije, to przed tymi delikatesami padnie trupem. 
Za parę dni wieczorem ów człowiek zaczepił mnie znowu, tym razem w bardzo bliskim sąsiedztwie mojego miejsca zamieszkania. Elegancko ubrany, czysty, zadbany, a przede wszystkim trzeźwy. Podszedł do mnie i podziękował za to, że parę dni wcześniej poratowałem go, a jak się wyraził: "uratowałeś mnie pan przed śmiercią". Zaprosił do pobliskiej małej kawiarenki na kawę i mały koniaczek. Nie pytałem, skąd ma pieniądze, skoro parę dni temu żebrał na piwo. Zaproszenie przyjąłem, bo byłem ciekawy - kto zacz. Widocznie miał ochotę pogadać, a być może wyżalić się komuś ze swych kłopotów. 
Okazało się, że był to... kapitan SB, który przez skłonność do alkoholu nie przeszedł weryfikacji i został wydalony ze służby. Pracował w IV Departamencie MSW. Dodał, że u nich nazywało się to "pracowanie po klerze", a więc inwigilacja, szukanie "haków" na duchownych, potem szantaż w celu pozyskania tych figurantów na Tajnych Współpracowników SB. Kiedy to usłyszałem, podniosłem się i chciałem wyjść. Błagał, abym nie wychodził, bo on ma potrzebę zwierzenia się. Zostałem. I nie żałuję do dziś.  Wiele się wówczas dowiedziałem o jego życiu i dlaczego pije. Okazało się, że rozpił się w czasie, kiedy wbrew swojemu sumieniu - musiał wykonywać polecenia swoich przełożonych, a dotyczących stosowania perfidnych metod operacyjnych wobec kleru. Alkoholem zaczął zagłuszać sumienie. Ale nie stać go było - jak później powiedział, - aby odejść ze służby. - Nie mam innych kwalifikacji zawodowych, po prostu nic innego robić nie umiem, - dopowiedział.
Dowiedziałem się także badzo dużo szczegółów dotyczących pracy SB-ków przeciwko księżom. Podejrzewam, że złamał tajemnicę służbową, bo SB-kiem był nawet wtedy, kiedy już nie pracował. Po prostu SB-kiem pozostaje się do końca życia. 
Było dla mnie jasne, że niektórzy księża, którzy w swoim życiu duszpasterskim dopuścili się niecnych czynów, - po prostu "postawieni pod ścianą" - godzili się na współpracę z SB.
Opowiedział mi o księdzu biskupie, który był biskupem ordynariuszem dość dużej diecezji na Mazowszu. Ów esbek go "prowadził" - jak stwierdził. Wobec tego biskupa w roku 1984 uknuł intrygę, aby go "złamać". Kiedy biskup podróżował "po cywilnemu" samolotem z Warszawy do Krakowa, nie przypadkiem obok niego miała "miejscówkę" młoda i atrakcyjna kobieta, którą SB "wyrychtowało" na... potencjalną kochankę biskupa. SB miało "haka" na tę kobietę. Gdyby się nie zgodziła na współpracę z nimi, to czekał ją proces sądowy "za grzechy" i co najmniej 2,5-letnia odsiadka w pierdlu. 
Kokietowanie biskupa przyniosło efekt. Duchowny "wylądował" z ową kobietą w pokoju hotelowym w Krakowie. I zapewne nie po to, aby... odmawiać brewiarz czy grać z nią w szachy. Pokój był wcześniej "odpowiednio" przygotowany przez SB-ków. Zamontowali kamery. Jedną w wywietrzniku, drugą pod karniszem. Obie skierowane obiektywami na... łoże. Co się dalej działo, nie trudno sie domyśleć.

A finał tej intrygi był taki, że ów biskup został skompromitowany w Episkopacie Polski i Watykanie, albowiem mimo bardzo go obciążających dowodów, nie poszedł na współpracę z esbecją. Nie uległ szantażowi. Poświęcił stanowisko ordynariusza, ale nie dał się wciągnąć we współpracę z SB. Pomijam tu aspekt złamania przykazań Dekalogu, - ale pozytywne było to, że nie sprzeniewierzył się Narodowi Polskiemu. Po tym zdarzeniu, diecezją zawiadywał tymczasowo mianowany przez Jana Pawła II - biskup-koadiutor (administrator), a ów biskup co prawda pozostał w diecezji, ale był - jak powiedział mój rozmówca - tylko "wolnym elektronem", bez prawa decydowania o czymkolwiek w diecezji. I tak w spokoju, nie nękany już przez funków z SB, mieszkał nadal w domu biskupim. Dożył wieku 68 lat.

Wobec tego, co powyżej opisałem, ciśnie się pytanie: jakiego rodzaju "haki" służby specjalne mają na: abpa Michalika, bpa Pieronka, ks. Bonieckiego i ks. Sowę??? 

Pozdrawiam, Satyr 
________________________ 
"I złe to czasy, gdy prawda i sprawiedliwość nabiera wody w usta".  
(ks.J.Popiełuszko)