babie lato

motto :

Babie lato,
Chłopu zwisa,
Wyschła studnia,
Pusta misa,
Barłóg jedzie zeschłą bździną,
- Lepsze szczyny, jak to wino..
Pies nie trąca,
(nie ma siły)
Fajki, kurwa, się skończyły,
W piecu zgasło,
Muchi gryzo,
Działa ino telewizor..
(ludowe)

Zacząłem się niepokoić już wtedy, kiedy to panie posłanki i panowie posłowie do ówczesnego organu przedstawicielskiego zmienili moje prawo własności do - posiadanego przeze mnie jeszcze wówczas - ciała, w prawo jego użytkowania, nie tyle wieczystego, ile dożywotniego.

Zmieniając mój status posiadacza (wątroby, nerek i t. p.)
w status ich czasowego użytkownika - nosiciela cennych części zamiennych, mających też wartość rynkową - organ ustawodawczy nie wskazał nowego właściciela, stwierdzając jedynie, że pobranie i przekazanie tego co mogłoby się jeszcze komuś na coś przydać nie wymaga uprzedniej zgody byłego użytkownika ani jego spadkobierców - i uznając tym samym, że wspomniana już wątroba, nerki i t. p. nie wchodzą w skład masy spadkowej.

Poczułem się nieco dotknięty, że pozbawiono mnie możliwości ofiarowania któregoś z organów wybranej przeze mnie osobie lub instytucji, czy zaciągnięcia kredytu zastawnego w banku narządów który taki "produkt" zechciałby mi zaoferować, ale na myśl o okresowych kontrolach stanu depozytów oraz o ew. zaleceniach pokontrolnych odzyskałem równowagę emocjonalną.

Nie udało mi się jednakowoż odzyskać równowagi umysłowej (skłonny byłbym przyznać słuszność użytkownikowi portalu "wPolityce", który o takich jak ja pisze "popierdolony staruszek"); doszło do tego, że nie umiałbym odpowiedzieć na jedno z najprostszych pytań, jakie pomnę : "Czyj-eś ty ?
ponieważ nie mam jasności w tym temacie.

Mniejsza o mnie; mam nadzieję, że swoim zejściem zrobię kłopot tylko najbliższym, ale z pomocą ZUS uda im się mnie dosypać do prochów Tych najbliższych, co odeszli wcześniej - et nos habebit humus.

Nie ukrywam, że rad bym się uprzednio dowiedzieć czegoś
więcej o tym, kto u nas jest czyj, i do jakiego stopnia.

***

Czekałem w miarę cierpliwie przez ponad dwa i pół roku na
wyjaśnienie drobnej kwestii formalnej : pytałem, kto podjął decyzję, zakazującą otwierania pojemników, ceremonialnie witanych i żegnanych przez Polaków w ramach tego egzaminu, którego wynik pan prezydent Komorowski ocenił pozytywnie, choć nie bezstronnie - bo Państwo nie przed swą głową zdaje przecież egzaminy (pogrzeb, zaiste, bardzo ładnie się udał).

Od dwóch dni wiadomo, choć wciąż nieoficjalnie, że była to decyzja Tomasza Arabskiego (Tomasza Arabskiego i Ewy Kopacz wg innych doniesień) co każe ponowić proste pytania : czyją własnością są ciała zmarłych, i jaki udział w owym prawie własności - i z jakiego mianowicie tytułu - przysługuje funkcjonariuszom państwa ?

Są to pytania teoretyczne, więc przypuszczam, że niejeden Kalisz czy Kwiatkowski, nie mówiąc o Giertychu czy Ziobrze, niemało na ten temat potrafi opowiedzieć w telewizorze.

Pojawia się jednak również kwestia natury praktycznej, nie dotycząca zwłok, ale żywych, i to niebylejakich, obywateli, będących nie tylko podmiotami, ale i przedmiotami prawa.

Jest więc pytanie do pana Prokuratora Generalnego, czy nie zachodzi potrzeba zastosowania środka zapobiegawczego w postaci aresztu tymczasowego dla pana Tomasza Arabskiego oraz pani Ewy Kopacz, wobec których zachodzi uzasadnione domniemanie popełnienia przestępstw, polegających MIĘDZY INNYMI na ukrywaniu dowodów i utrudnianiu postępowania organów państwa, powołanych do ustalenia .. itd. itd.

Bezpośrednim przełożonym obojga wymienionych był ówczesny
i obecny prezes Rady Ministrów, pan Donald Tusk.

Wydaje się, iż powinien zostać objęty jakimś postępowaniem przygotowawczym; jakim, to trudne pytanie, ale na szczęście nie do mnie należy jego zadanie.

Prywatnie mógłbym zapytać, czy czuje się odpowiedzialny za los dziewięćdziesięciu sześciu swoich współobywateli i ich ciał, które powinny spoczywać w spokoju, ale nie zapytam, bo znacznie bardziej, bynajmniej nie prywatnie, interesuje mnie, kiedy tę odpowiedzialność poniesie.

Osobistą, nie "polityczną".

O to jednak też pytał nie będę, bo choć popierdolony ze mnie staruszek, to przecie nie aż do tego stopnia.