Cudowna metamorfoza Zbigniewa Ziobry

Istotą zła IV Rzeczypospolitej był "totalitaryzm i państwo policyjne", którego "autorem" był Zbigniew Ziobro. Nawet Premier Jarosław Kaczyński nie był aż tak "krwiożerczy" jak młody minister sprawiedliwości z Krakowa. I oto na naszych oczach doszło do cudownej metamorfozy tegoż polityka.

Najpierw stał się troskliwym ojcem a teraz wyrasta na "cywilizowanego" polityka "konstruktywnej opozycji". Nikt jakoś nie stawia pytania, która "twarz" Zbigniewa Ziobry jest prawdziwa. Swoją drogą, takie pytanie mogło zrodzić się tylko w mózgownicach propagandzistów III RP i powinno trafić do podręczników szkolnych jako klasyczny przykład najpodlejszej walki międzypartyjnej.

Wracając do Zbigniewa Ziobry. Nagle stał się partnerem godnym rozmów z samym Tuskiem. Na tym nie koniec. Tenże europoseł trafił na okładkę postlisowego Wprost z hasłem, że zostanie prezydentem! Na poczekaniu przeprowadzono sondaż, mimo że do wyborów dobry kawał czasu, w wyniku którego Zbigniew Ziobro wyprzedził Leszka Millera. Nic dziwnego, że ten ostatni bardzo nerwowo zareagował na ten sondaż. Przegrał przecież z człowiekiem, który w jego ocenie jest zerem. Konsekwentnie, więc Panie Miller będą pewnie teraz Panu śpiewać "mniej niż zero!"

Nikt już nie wypomina Ziobrze aresztowań o 6 rano. Jakoś nawet śmierci Barbary Blidy nie wciskają panu europosłowi do jego sumienia. Słowem z "watażki" stał się "odpowiedzialnym" politykiem.

Secesja Zbigniewa Ziobro z Prawa i Sprawiedliwości jest obliczona na próbę wykorzystania słabości Platformy. Wybór linii politycznej stawia go obecnie w roli petenta obecnego reżimu. W tej samej kolejce, w której stoi PJN, albo już leży. To przecież wyłącznie od łaski obecnie rządzących zależy, czy Ziobro jest "dobry" czy "zły". Jest w mediach, czy go nie ma. Takie "przysługi" kosztują. I to słono.

Obecnie kreowanie wizerunku Zbigniewa Ziobry jest opłacane uszczerbkiem poparcia sondażowego jakie traci na jego rzecz Premier Jarosław Kaczyński. Jest więc potrzebny i Tusk udaje, że bierze pod uwagę stanowisko jego ugrupowania. Co poprawia również wizerunek samego Tuska, jako tego, który rozmawia z opozycją. Taki układ już obserwowaliśmy. Cieszy się dobrym zdrowiem do dziś. Ma imię ma Magdalenka.

Być może Ziobro liczy, że w najdogodniejszej dla siebie chwili, czyli gdy Platforma wreszcie się rozbije, on wyrwie się z jej uścisku. Płonne to nadzieje. Nawiązując do świetnego tekstu Nathaniela, to towarzystwo trzeba spuścić poprzez wyciągnięcie korka a nie przelewać łyżeczką do kubka a z kubka do wiaderka. Dzięki takiemu przelewaniu obecny układ funkcjonuje. Wylejemy UD, pojawi się UW. Wyparuje UW pojawi się PO a międzyczasie SLD okaże się nie takie czerwone jakby się zdawało i jest jeszcze PSL.

PJN i ugrupowanie Ziobry siłą rzeczy oskrzydlają Prawo i Sprawiedliwość, i to na rzecz obecnie rządzącego układu. Partia Kowala i Migalskiego jest tym "miękkim" liberalnym PIS-em. Solidarna Polska ma być tym "twardym". A zatem wszelkie ewolucje Prawa i Sprawiedliwości mają być zdyskontowane bądź przez PJN bądź przez SP. Nawet gdyby w sejmie miały pojawić się trzy kluby to i tak łatwiej z nimi się uporać niż z jednym silnym klubem Prawa i Sprawiedliwości. A więcej niż pewne, że w ten sposób przepadnie część głosów umownej prawicy przez poprzeczkę progu wyborczego. Zwłaszcza gdy ten obraz uzupełnimy pozycją Prawicy Marka Jurka. Nie dajmy zepchnąć ruchu niepodległościowego do sytuacji z połowy lat dziewięćdziesiątych.