Na różowo...

Zbigniew Herbert
Ornamentatorzy

Pochwaleni niech będą ornamentatorzy
ozdabiacze i sztukatorzy
twórcy aniołków fruwających

i ci także którzy robią wstążki
a na wstążkach napisy krzepiące
(pod wstążkami wiatr od wyschłych rzek)

a także skrzypkowie i fleciści
którzy dbają aby ton był czysty
oni strzegą arii Bacha na strunie G

no i ma się rozumieć poeci
bowiem stają w obronie dzieci
mówią uśmiech dłonie i oczy

oni mają rację nie jest sprawą sztuki
prawdy szukać to są rzeczy nauki
sztukatorzy czuwają nad ciepłem serca

żeby była nad bramą mozaika
gołąb gałąź albo słońce w kwiatach
(ktoś za bramą ciągnie symbole za sznurek)

są już takie słowa kolory i rytmy
co się śmieją i płaczą jak żywe
sztukatorzy przechowują te słowa

że się pędzi przy tym ciemne młyny
my się o to sztukatorzy nie martwimy
my jesteśmy partią życia i radości

na ulicy radosnych pochodów
szary mur więzienny w oczy kłuje
brzydka plama w krajobrazie idealnym

sztukatorów co najlepszych wezwali
całą noc sztukatorzy malowali
nawet plecy tych co siedzą z tamtej strony na różowo
Wszyscy gadają jak najęci na temat dwudziestej rocznicy „upadku komunizmu”, więc będę się streszczał.
Powtarza się z różnych ust frazes: „To święto powinno łączyć a nie dzielić”.
Czyżby?
Kogo ma łączyć? Komunistów i antykomunistów, generałów-zdrajców z patriotami , kapujących i kapowanych, inwigilujących i inwitowanych, bijących i bitych, „afera łów” a robotników…????
A niby dlaczego i po co?
Znów gruba kreska?