No, Topor to nie jest!

Mam na myśli pewnego polityka, którego nazwiska obiecałem nie wymieniać, prawdziwego (a przynajmniej wkrótce prawdziwego) wodza Platformy. Może premiera, może prezydenta, w zależności od tego, jak zmieni się konstytucja i które ze stanowisk dostanie więcej władzy.
Nie jest sztuką wystąpić z wibratorem w kształcie prącia i z pistoletem, wleźć na stertę papieru, czy przynieść do studia znicze, tort, arbuza albo inny rekwizyt. To jeszcze nie prawdziwy happening. Liczy się klasa.
Roland Topor urodził się we Francji z rodziców – polskich Żydów. Jego „paniczni”, nieformalna grupa przyjaciół bez porządnego manifestu, więc całkowicie wolna od jakichkolwiek ograniczeń dokonała następnego skoku w przyszłość sztuki, po nieco już zestarzałych surrealistach. Oczywiście poczucie nieskrępowanej wolności i ciągłego unikania nudy prowadziło do działań „epatujących burżuja”. Było to jednak nie celem, a skutkiem. Na dodatek, poza niewiarygodnym poczuciem humoru i erudycja, Topor posiadał na dodatek talent i oryginalny, ale doskonały ,warsztat. Dodajmy inteligencję, pomysłowość i dystans do siebie. To wszystko pozwalało Toporowi śmiechem przełamywać strach przed światem. Przy okazji prowadziło do makabry (bardzo poetyckiej), a nawet bluźnierstwa, czy skatologii. Był to jednak "efekt uboczny", a nie metoda robienia na siłę, przez skandal, kariery, o co zresztą Topor całkowicie nie dbał. Chciał tylko być wobec wszystkich otwarty, przyjacielski i rozrzutny, a to wymagało ciągłego napływu gotówki.
Nasz POpenisowiec z naganem (szukający nota bene wyimaginowanych przodków w Armii Napoleońskiej) udowadnia, że jesteśmy sto lat za Murzynami, a na pewno za Francuzami. Nie lubię tak pisać, bo nie lubię mówić źle o Polakach jako nacji. Szkoda, bo nawet za komuny część inteligencji zachowywała jakiś minimalny poziom, stąd zresztą popularność Rolanda Topora w Polsce, nie mniejsza, a może nawet większa, niż we Francji.
Nasz lider polityczny (a Topor trzymał się z dala od polityki)nie tyle epatuje burżujów, co sam jest nowobogackim burżujem. Podnieca jednak tanimi chwytami wykształciuchów, którzy nawet nie potrafią zauważyć, że jego metoda jest efektem pogardy dla nich i nazywają nieudolnego manipulatora Stańczykiem (podczas, gdy jest on nowym Tymińskim, czy Lepperem).