Widziałem Polskę!

Jednak jest, jednak tętni, nawet sto (dwieście !) lat jej nie wyziębiło - Mickiewicz miał rację.

Widziałem Ją w oczach 90-letniego żołnierza, który służył pod Fieldorfem. Złożył podpis poparcia na liście, pokazał mi swoje wojenne zdjęcia, odznaczenia. Narwanym platformersom, którzy nas obrażali, odgryzał się z błyskotliwością warszawskiego urwisa, śmiali się wszyscy dookoła, protuskowe przekupki odchodziły z przekleństwami szemranymi pod nosem. Podał mi dłoń wykręconą w stalinowskich katowniach, zasalutował, odszedł. Ciarki mnie przeszły po plecach.

Widziałem Ją w zagraconym pokoju, gdzie na ścianie wisi mapa naszego okręgu wyborczego. Papiery, teczki, książki i zeschnięte kanapki walały się po kątach, gdy tuzin nas, młodych, zanosiło się od śmiechu komentując siermiężną ekwilibrystykę Tuska i Grabarczyka.

Widziałem Ją w jednym dowodzie osobistym. 86-letnia pani, chodząca o kulach, wróciła się do mieszkania, by wziąć numer PESEL i przyszedłszy do nas, złożyć podpis pod listą poparcia.

Widziałem Ją w mieszkaniach tych, którzy zbierali nam podpisy. Na ścianach wisiały zdjęcia Jana Pawła II, Piłsudskiego, Wyszyńskiego, przodków w mundurach lub na ulicach kresowych miast. Widziałem Ją w uściskach wdzięczności i poparcia. Widziałem także w promiennym młodym małżeństwie, które trzyletniemu synkowi tłumaczyło, że "podpisujemy, żeby wygrała Polska".

Gdy młody chłopak zbierał na ulicy poparcie dla Platformy Obywatelskiej, zapytał mnie: "A Ty? Ile dostajesz od podpisu?". Gdy dowiedział się, że ja robię to z poczucia obowiązku odszedł z miną pełną politowania, bo przecież "jemu się bardziej opłaca"*.

Ale czy on też widział Polskę?

Tutejszy

* 50 gr od osoby