Jestem rozdarty – cieszyć się czy smucić?

go "podchwytliwie": czemu ludzie wierzący w życie wieczne tak rozpaczają po stracie najbliższych?

Odpowiedział prawie natychmiast: - A czy Twoja matka nie płacze, kiedy odprowadza cię na pociąg kolonijny choć wie, że za trzy tygodnie ujrzy Cię znowu? Śmierć kogoś to także rozstanie, choć nie wiemy, kiedy znów się spotkamy.

Piękny wiersz, ale wiem, że nie wyrazi nigdy tego co masz w duszy, w sercu. Nigdy nie wyrazi tych uczuć, żywych wspomnień które są teraz w Tobie.
Życie to nie tylko przyjemności, życie to wachlarz uczuć, również tych niezbyt przyjemnych. Życie to wiele prób i testów. Albo je zdajemy, albo nie. W pewnym sensie smutek, żal inspiruje (do pisania wierszy), uruchamia pamięć i wyobraźnię, łączy duchowo z Bogiem i z Twoją ukochaną.

Wydaje mi się, że na wczesnym etapie po utracie bliskich, smutek - zabrzmi to dziwnie - ale ten smutek i żal wyzwala również rzeczy, uczucia, zachowania pozytywne. To pamięć, cześć, szacunek, wspomnienia, modlitwy, wiersze poświęcane bliskiej osobie. Bez tego smutku, jeśli zastąpić by go jakąś beztroską niepamięcią, dającą wszakże spokój, czyż lepiej by było? Nie. Dlatego trzeba przeżyć żałobę i pogodzić się, wytłumaczyć o poukładać sobie to wszystko. 

Trzymaj się Satyrze. Na tym świecie masz rodzinę, masz Niepoprawnych, a Eva jest już na pewno szczęśliwa!

Kilkanaście lat temu, gdy umierała moja babcia, byłem chyba jedyną osobą, z którą mogła prowadzić długie rozmowy o umieraniu.

Umówiliśmy się wtedy, że po jej śmierci ja będę się modlił za nią, ona zaś po tamtej stronie życia będzie się modliła za mnie.

Różnie bywa z dotrzymywaniem przeze mnie tej obietnicy, jednak skutki babci wstawiennictwa odczuwam do dziś.

W styczniu zmarła moja żona. W szpitalu przytuliła wirusa.

Od jakiegoś czasu byliśmy w separacji, więc fizyczna pustka po niej nie była dla mnie zbyt okrutną.

Może również dlatego, że wierzę w świętych obcowanie. I odczuwam jej obecność.

Serdecznie pozdrawiam.
dratwa3

Gdy odchodzą Najbliżsi - zawsze pozostawiają nas z niedokończonymi rozmowami, z pytaniami, z uczuciami, które zawisają w próżni, z podziękowaniami - których Oni już od nas nie usłyszą...

Przed Wigilią zmarł mój Szwagier - projektant i budowniczy naszego polskiego domu. Od przeszło roku mieszkaliśmy tuż obok siebie, widywaliśmy się niemal co dzień, żyliśmy bardzo blisko.

I tak, jak z Nim - wierzę że spotkamy się Tam. Wierzę, że Tam spotkam Evę, że spotkam Marka Sawickiego i Romana Tarnawskiego... Że Oni cieszą się Wieczną Radością, że już nie znają cierpień, że wstawiają się za nami - u Pana.

Moja Siostra - cierpi po stracie Męża, ja cierpię - bo Ona cierpi. 

Wiem, jak Ty możesz cierpieć, jestem z Tobą i Niepoprawni Przyjaciele są także z Tobą.

I wiem - że spotkamy się Tam - u Pana!

Niech Pan ma Cię w swojej Opiece! Pan Zmartwychwstał i my zmartwychwstaniemy!

Z całym moim sercem,

Wspominaj Ją, żyj wspomnieniami tych wszystkich dobrych chwil jak najdłużej. Ból powoli będzie się zacierał, ale nie zniknie, a Ty nauczysz się z nim żyć. Eva czuje Twoją miłość, ale na pewno nie chciałaby, byś cierpiał zbyt mocno. Trzymaj się.