Polexit – część 1. Wprowadzenie do tematu

Zgodnie z obietnicą, niniejszym publikuję pierwszy artykuł z cyklu: „Polexit”. Jego treść jest natury ogólnej i tylko wprowadza w temat. Pokusiłem się napisać ten cykl z myślą, iż wiadomości w nim zawarte pomogą Czytelnikowi we właściwym zrozumieniu zagadnień dotyczących procesów, jakie zachodzą na linii Polska – Unia Europejska. Owa wiedza i zrozumienie pozwolą ocenić słuszność Polexit-u czyli „podziękowanie” brukselskim cwaniaczkom za „współpracę”, której bilans – niestety – jest dla Polski ujemny nie tylko pod względem finansowym. Starałem się także naświetlić wyczyny i skutki działań polityków z Polski, którzy zamiast reprezentować Polskę w UE, bez najmniejszych skrupułów reprezentują UE w Polsce, tym samym działając na naszą szkodę, w dodatku za nasze pieniądze.

Cyklu tego – jak zauważycie – nie napisałem pięknym, pełnym finezji językiem literackim, wszak nie jest to romantyczna powieść. Wśród Czytelników znajdą się i tacy, którzy zarzucą mi, że stosowany przeze mnie język jest grubiański. Niech zatem nikt nie ma mi za złe, że durniów nazywam durniami. Nawet Julian Tuwim – znany poeta, Żyd z pochodzenia, mający obywatelstwo polskie stwierdził, iż nazwanie kogoś durniem nie jest obelgą, a … diagnozą. I ja się w pełni z tym stwierdzeniem zgadzam mimo faktu, iż jego autorem był człowiek nacji żydowskiej. Ta zgoda między innymi wyklucza mój antysemityzm. Antysemita a priori nigdy nie będzie się zgadzał ze zdaniem Żyda nawet wówczas, gdy to zdanie będzie odzwierciedlało prawdę.

Jeżeli padnie w tym cyklu artykułów określenie „zdrajca”, to wybaczcie mi, ale nie mogłem użyć określenia „patriota inaczej”. Złodziej będzie złodziejem, nie zaś „uczciwym inaczej”. Natomiast polski polityk, który służy interesom obcych państw, otrzymał miano „targowiczanina”, „wazeliniarza” lub „sługusa”. Każde inne, delikatne określenia tych osób schlebiałyby im, a nie stać mnie na schlebianie tym, którzy na moich i Waszych oczach dokonują kolejnego, piątego już w historii Polski rozbioru.
 

               „(...) Prawdziwa wolność jest pierwszą cechą człowieczeństwa.
               (...) i złe to czasy, gdy prawda i sprawiedliwość nabiera wody w usta”.

                     Z homilii bł. ks. Jerzego Popiełuszki wygłoszonej w kościele
                     p.w. Św. Polskich Braci Męczenników w Bydgoszczy
                     w dniu 19.10.1994 roku, na kilka godzin przed zbrodniczą Jego śmiercią.

Zacytowane motto, które przyświecało mi podczas pisania, nic nie straciło ze swej aktualności, choć słowa te ks. Jerzy wypowiedział pod koniec roku 1984. Zatem w błędzie jest ten, kto twierdzi że dziś żyjemy w wolnym kraju. Ta dzisiejsza „wolność”, to wolność bez jakiejkolwiek odpowiedzialności za słowa i czyny unijnych komisarzy oraz „totalniaków” w Polsce. To wolność w źle pojętym tego słowa znaczeniu, to rozbój durnowatych rządzących Unią Europejską na żywej tkance narodu polskiego. Dominująca w UE „poprawność polityczna” nie ma nic wspólnego z wolnością, prawdą i sprawiedliwością. Wciskany knebel w usta tym, którzy opowiadają się za Polską jest brakiem wolności, którą możemy odzyskać tylko wówczas, gdy wzrośnie świadomość polskiego społeczeństwa. A ta na dzisiaj jest na bardzo mizernym poziomie.

Podobno Polak jest mądry po szkodzie. Słuszności tego porzekadła nie jestem pewny. Z chęcią sparafrazowałbym to porzekadło i nadałbym jemu takie oto brzmienie:
 

„Patrzysz i milczysz, gdy Unia Rzeczpospolitą łupi,
Boś ty głupi przed szkodą, i… po szkodzie głupi”.

Źle się stało, że dziś nie ma racji bytu treść głoszona przez jednego ze starorzymskich filozofów: ”Bene facit, qui ex aliorum erroribus sibi exemplum sumat”, – co należy tłumaczyć: „Dobrze postępuje ten, kto uczy się na cudzych błędach”. Historia, ta prawdziwa, – jak wiemy – jest kopalnią wiedzy i ma tę charakterystyczną cechę, że lubi się powtarzać. Można ją wykorzystać w jakże ciężkim, teraźniejszym czasie po to, aby nie popełnić tych samych lub im podobnych błędów z przeszłości. Niestety, – historia również ma to do siebie, że nigdy prawie nikogo niczego nie nauczyła. Nie nauczyła lewackich towarzyszy „kumisarzy” unijnych, nie nauczyła także lewaków w Polsce, którzy w dniach 7-8 czerwca 2003 roku „przepchnęli kolanem” wynik referendum akcesyjne Polski do UE. Wówczas za wstąpieniem Polski do UE opowiedziało się – jak podała PKW – 77,45 % obywateli RP. Działy się też „cuda nad urnami” w lokalach wyborczych (referendalnych) w nocy z 7 na 8 czerwca 2003 roku, o których wiem sporo, bo wówczas byłem przewodniczącym komisji referendalnej w moim mieście. „Mój” lokal referendalny kontrolowałem w nocy 2-krotnie i – całe szczęście – nie stwierdziłem ingerencji niepowołanych osób. Ale koledzy przewodniczący z innych komisji (nawet z innych miast) w niedzielny poranek, tj. 8 czerwca telefonowali do mnie z informacjami, że ktoś w nocy „grzebał” przy zaplombowanych urnach w ich lokalach. Natychmiastowe zgłoszenie tych faktów do Okręgowych Komisji Referendalnych „rozeszły się po kościach” i spotkały się z… totalnym „olaniem” przez kombinatorów posadzonych w tych komisjach, a przecież mający między innymi w swych obowiązkach nadzorowanie Obwodowych Komisji Referendalnych.

A jak wyglądało w liczbach owo głosowanie? Przypomnę.
Otóż, spośród wszystkich uprawnionych do głosowania, a była to liczba 28 864 969 obywateli, na przystąpienie Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej wyraziły zgodę 13 514 872 osoby, które stanowiły tylko 45,25 % spośród uprawnionych. Wynik ten – jak widać – nie odzwierciedlił stanu faktycznego, a jeśli dodamy do tego „cuda nad urnami”, to śmiem stwierdzić że proporcja euroentuzjastów do eurosceptyków była o wiele mniej korzystna dla tych pierwszych, niż to ogłosiła PKW.

Wiem że wielu obywateli RP nie poszło do lokali referendalnych. Nie poszli, bo nigdy nie angażowali się w życie społeczne i obywatelskie, a pojęcie „Ojczyzna”, tradycje polskie, patriotyzm… były dla nich obcymi pojęciami. Tym wówczas wystarczał mały i ciepły kąt, w miarę pełna micha i… święty spokój. Drudzy poszli i zagłosowali na „TAK” dlatego, że mainstreamy będące na usługach eurofederastów i sprzedawczyków z Polski zrobiły im tzw. wodę z mózgu swą nachalną propagandą. Głosiły, że jeśli nie Unia Europejska, to… Białoruś. A prawda wyglądała tak, że to nie UE była nam Polakom potrzebna, a… Polska Unii Europejskiej.

Każdy zdrowo myślący Polak ma oczy i uszy szeroko otwarte, więc widzi i słyszy, że problemy które dotknęły Polaków w latach osiemdziesiątych i na początku dziewięćdziesiątych minionego stulecia były tylko ”uwerturą” do tych, z którymi przyszło nam się zmierzyć obecnie. W latach 1989-2005 oraz 2007-2015 beznadziejna sytuacja polskich finansów, upadek gospodarki, degeneracja społeczeństwa, wyprzedaż majątku narodowego oraz zatracanie tożsamości narodowej, a mówiąc kolokwialnie – „zwijanie państwa”… zmusiło do zabrania głosu nawet tych, którzy z natury nigdy nie zabierali publicznie głosu.

Stan polskiej państwowości, polskiej gospodarki dotknął nawet tych, którzy stwierdzali, iż polityka jest dla innych, ale nie dla nich. Polityka, od której przeciętny Kowalski chciał być jak najdalej, zaczęła się wdzierać drzwiami i oknami bez jego przyzwolenia i zaczęła dotkliwie i boleśnie ingerować w jego codzienne życie. Dlatego też przestał być biernym wobec faktów, które zaczęły się rozgrywać się na jego oczach.

Wcześniej, ów przysłowiowy Kowalski był głuchy na wszelkie wołanie środowisk patriotycznych, a idąc do urny wyborczej we wrześniu 2001 roku, oddał swój głos na ludzi (o zgrozo!) z kręgu Kwaśniewskiego i Millera, którzy dużo wcześniej działali na jego szkodę, a chwilę później „wciskając” nas w szpony zachodnich wyzyskiwaczy z UE. Postąpił jak ten mały Kazio, który na złość babci odmroził sobie uszy! Był na tyle naiwny i wierzył w komunistów (dlaczego nie w Boga?!), wierzył że gdy komuniści ponownie dojdą do władzy, to jego byt się polepszy? Czyż mało miał dowodów, jak wyglądało to zadbanie komunistów o interesy społeczeństwa przez prawie pół wieku?! Zapomniał już o stanie wojennym, o reglamentacji podstawowych artykułów spożywczych, butów, o zaniżaniu wynagrodzenia za ciężką pracę? Zapomniał o inwigilacji prowadzonej przez SB-ków i traktowania go jak człowieka drugiej kategorii z powodu nie przynależenia do jedynej i jedynie słusznej partii – PZPR?

Jest także w Polsce grupa społeczeństwa, która moim zdaniem wymaga bardzo dużego wysiłku edukacyjnego, gdyż ich poglądy są krótkowzroczne, płytkie, a przede wszystkim oparte na podstawie zmanipulowanego przekazu medialnego. Wiem z doświadczenia, iż ta grupa przy olbrzymim wysiłku intelektualnym jest w stanie pojąć, jak wielka jest skala zagrożenia dla naszego Narodu będącego w strukturach Unii Europejskiej, a zastosowana faktografia do końca i bez żadnych wątpliwości jest w stanie przekonać tę grupę, w jak wielkim błędzie dotychczas tkwili.

A skoro ta grupa już zostanie uświadomiona i przyjmie do wiadomości argumentację, to zaczną się z jej strony pytania dotyczące sposobu walki o ocalenie Polski, suwerenności, religii, moralności, finansów, gospodarki. Każdy niemal Polak z tej grupy stwierdzał, iż był ogłupianym, a swój dotychczasowy światopogląd wypracował w oparciu o zmanipulowane wiadomości i informacje, pochodzące ze środków masowego ogłupiania, jakimi były: polskojęzyczna prasa, radio i telewizja.

Jest w Polsce jeszcze grupa społeczeństwa, z którą jest największy problem. Grupę tę nazywam niereformowalną, którą także można określić jako tzw. „komunistyczny lub libertyński beton”. Umysły tych ludzi są ukształtowane tak, że nie mają nic wspólnego z narodem polskim, patriotyzmem, katolicyzmem itd. Ich sposób działania polega na totalnym niszczeniu Polski, zadbaniu nie tylko o swój prywatny interes, a przede wszystkim o interes swoich zachodnich chlebodawców.

Patriotyzm w „nowomowie” tych libertynów nazywany jest skrajnym nacjonalizmem, a słowo „ojczyzna” wyrugowali ze swego słownika! Ta grupa działa w Polsce destrukcyjnie, usiłuje obezwładnić gospodarkę, finanse, eliminować moralność i Kościół Katolicki. Ci właśnie specjaliści od destrukcji nie potrafią i nie chcą zmienić swojego postępowania, albowiem nie po to zostali wyszkoleni w zachodnich ośrodkach masońskich, by odstąpić od wytyczonego przez swoich mocodawców celu. A skoro nie chcą dobrowolnie zrezygnować z tej haniebnej dla nich działalności, to zdrowa tkanka polskich patriotów powinna uczynić wszystko, by tych ludzi odsunąć dożywotnio od jakichkolwiek stanowisk decyzyjnych w Polsce. Niech za przykład posłużą Węgry i Czechy, którzy poradzili sobie z tymi, którym świtał w głowie pomysł reaktywowania zbrodniczego systemu komunistycznego i służenia nowemu „panu” – Brukseli po upadku ZSRS. Choć te dwa kraje są w UE, to widać że bardzo dbają o swoją tożsamość narodową.

C.d.n….