Bohaterowie narodowi do wymiany?

Odpowiadając na życzebia Państwa zamieszczam tekst w tej formie:

Zawsze w bloku startowym

Należę do pokolenia, które po wojnie zetknęło się z rzeczywistością, do której trzeba było przywyknąć. Jednym nie sprawiało najmniejszej trudności wejście w układy, jakie wówczas proponowała nowa władza. Metamorfozy były zdumiewające i, co tu mówić, dla wielu przygnębiające. Pamiętam młodzieńca, który był animatorem Krucjaty Eucharystycznej i paradował w niebieskawej koszuli z żółtym krawatem, czy krajką. Z dnia na dzień przywdział koszulę zetempowca i paradował z tym charakterystycznym znaczkiem tej organizacji. W Boże Ciało ostentacyjnie mijał procesję z kocem na ramieniu, idąc na plażę.

Takich gwałtownych „nawróceń” nie było zbyt wiele. Przeważali ci, którzy cichaczem dystansowali się od Kościoła, od podejrzanych o nieprawomyślność kolegów i stali w gotowości do wejścia w szeregi ZMP. Mawiano o nich, że zawsze gotowi są do skoku. Ja bym ich przyrównał do zawodników na bieżni w blokach startowych. Kto się tu wyrwał do przodu miał szansę wyprzedzenia innych na mecie. Patrząc na to z perspektywy czasu, nie wydaje się, że byli to ludzie gotowi na każdą karierę i by uświadamiali sobie swą apostazję. W 1956 r. jeden z nich – początkowo dość długo manifestował swój światopogląd katolicki i patriotyzm – zagadnął mnie po kilku latach obcości z jego strony i zapytał, czy Gomułka mówił poważnie i wróci tak jak było przed wojną? Oczywiście nie otrzymał odpowiedzi, ale wkrótce był na ważnym stanowisku z nadania partyjnego. Po prostu rozglądał się, w którą stronę wystartować, nie opuszczał wszakże bloku na bieżni. I takich było mnóstwo. Z nimi trzeba było przeżyć przez kolejne dekady PRL. I co ważne, można było w wielu przypadkach.

Wielu, którzy po 1980 r. pozostali w szeregach PZPR i przybudówek tej partii, m. in. jej młodzieżówki, po prostu nie widziało siebie w innych układach. Ważny był też światopogląd. Nagle nawrócenia, pielgrzymski na Jasną Górę były dyktowane chęcią zacierania przeszłości i szukania dla siebie miejsca w nowej rzeczywistości. Jednakże trwanie w obediencji partyjnej w czasie stanu wojennego wskazywało raczej na wiarę w zwycięstwo socjalizmu, o czym mówił w swym wywiadzie młody Antoni Dudek, wskazując na marksizm-leninizm jako drogę do tegoż zwycięstwa.

Jak tu się uporać z takim – jak by nie było – lekkomyślnym jak na owe czasy wyznaniem? Można przyjąć różne opcje: młody wiek, środowisko, chęć zaistnienia w prasie partyjnej, może także inne względy, ale konieczne jest pytanie, czy to była wypowiedź płynąca z przekonania czy też wyrachowana, oportunistyczna? Obojętnie jaka tu była motywacja, musiała być także wiara w socjalizm i jego trwanie jako ostatnie stadium rozwoju ludzkości. I tu, okazuje się, że młody człowiek nie stawał w blokach. Raczej wlókł się w ogonie peletonu. Zatem „nawrócenie” w sensie ideologicznym i taktycznym musiało być nagłe. Wprawdzie w jednym z wywiadów Dudek stwierdza, że rozkład partii następował wraz z ogłoszeniem stanu wojennego, a rozpoczął się wraz ze strajkami 1980 r., ale tym trudniej jest w świetle tej konstatacji zrozumieć to co czytamy w „Gazecie Krakowskiej” nr 204 z dnia 30 VIII 1982 r. Widocznie wtedy tego rozkładu nie dostrzegał.

Dałbym sobie spokój z pisaniem tego wszystkiego, gdyby nie lawinowy wprost wysiew wypowiedzi, wywiadów, wystąpień prof. Antoniego Dudka, czego doświadczamy zwłaszcza ostatnio. Czasu antenowego i łam nie skąpią mu takie publikatory jak TVN24, „Kultura Liberalna”, „Tygodnik Powszechny”, zatem pisma bardziej niż kosym okiem spoglądające na obecne rządy w Polsce, a z wytęsknieniem wyglądające klęski PiSu i powrotu…? Właśnie, czego? Bo wystarczy nieco zdrowego rozsądku, by zrozumieć, że ani PO, ani Polska 2050, ani lewica, nie mówiąc o efemerydach politycznych, których mamy kilkadziesiąt, nie są w stanie sprawować władzy w Polsce, są natomiast w pełnej gotowości przywrócić serwilistyczną i wręcz kolonialną pozycję Polski już nie tylko wobec określonych państw, ale także korporacji zainfekowanych najgorszymi wirusami nihilizmu, bezwzględnego komercjalizmu, rozpasania moralnego i trującym oparem gender, promocji homoseksualizmu i wszelkich zboczeń, których zlewiskiem jest LGBTQ, a zarazem dysponujących środkami do przeprowadzenia tej, jak to niekiedy się nazywa, rewolucji cywilizacyjnej.

Otóż tym razem Antoni Dudek jest już w blokach. To nie jest ten 17-letni wielbiciel Lenina i Marksa. Tym razem jest to mąż dojrzały, przewidujący koniec PiSu. Swoją drogą, czy aż tak zaraz? Ale krytyce poddaje, może przypadkiem, przede wszystkim Jarosława Kaczyńskiego. Tu nie śpiewa solo, ale w chórze dobrze zgranym. Trudno sobie wyobrazić człowieka w pewnych kołach bardziej znienawidzonego niż Kaczyński. Dalej pod nóż idzie Obajtek. Także persona non grata wśród tych, którzy z pewnością mnożyli majątek spółek skarbu państwa ale też odpowiednio go „uwłaszczali”. Obajtek naiwnie ujawnił ile może zarobić Orlen, i to na korzyść Polski, a nie mafiosów. Tego się nie wybacza. Toteż walenie w niego, to mocna pozycja w bloku na bieżni po władzę. Jeszcze gorsza rzecz, to nacjonalizacja mediów. Te tzw. społecznościowe robią bokami, a co z nimi się stanie, kiedy n. p. Niemcy czy Soros, zamkną kurek z paliwem? A żyć z czegoś trzeba. Podobnie krytycznie wypowiada się Dudek o reformie sądownictwa. Oczywiście, nie zrobiono wszystkiego, ale pomyślmy jak bezwzględnie działa tu tzw. opozycja i jak rażące są wyroki w sprawach, których lekceważyć nie powinno się. Sądy nie są po to, by dawać zielone światło łapownikom i innym tego typu nowobogackim. Ale niejednokrotnie to czynią. Obarczanie rządu jedyną winą za marazm jaki od PRL trapi sądownictwo, to już nie analiza sytuacji, ale propaganda antyrządowa. Dudek krytykuje właściwie wszystko, ale tak bez szczególnego zaangażowania, bo a nuż proroctwa o upadku PiSu nie tak szybko się ziszczą? To duży postęp w stosunku do roku 1982. Ale nie trudno spostrzec, że krytyka pichcona przez Dudka czerpie z tej samej spiżarni, co tzw. opozycja, a to wyjaśnia wiele spraw pozornie niezrozumiałych.

17 letni Antoni Dudek budował socjalizm

wypowiedź Antoniego Dudka dla „Gazety Krakowskiej”

Andrzej Zybertowicz podsumował Antoniego Dudka inaczej niż ja, ale może trafniej. Toteż skorzystam z jego wypowiedzi, by podsumować moje rozważania:

„Co z tego, powie ktoś. Jeden nie lubił drugiego, tamten umarł, a ten się nie powstrzymał i napisał na niego paszkwil. Może i tak. Mamy tu jednak pewien ślad, który może świadczyć o czymś innym zgoła. O tym, o czym napisałem na samym początku – o niemożności wybierania sobie elit przez naród. Mamy tu kawałek periodyku o nazwie „Gazeta Krakowska” z roku 1983. W nim zaś artykuł zatytułowany „Nie jesteśmy i nie chcemy być gorsi od pokoleń, które Polskę budowały i odbudowały”. Na samym środku strony to jest jeśli ktoś nie dostrzega. W prawym dolnym rogu tego tekstu znajduje się wypowiedź ucznia XIV liceum im. Mikołaja Kopernika. Uczeń ten mówi o konieczności rozumienia członkostwa w PZPR i ZSMP w kategoriach obowiązku. Mówi też o konieczności poznania marksizmu-leninizmu. I co z tego? Ano to, że uczeń ten nazywa się Antoni Dudek. To nie on! Zakrzykną wielbiciele profesora. Może jednak on? Najlepiej, żeby sam coś powiedział”.

A może jeszcze lepiej, by opowiedział swą drogą od „Gazety Krakowskiej” do czasopism dzisiaj mu bliskich. Może nie jest to droga aż tak bardzo odległa, ale z pewnością byłaby ciekawa i niejedno stało by się jasne, nad czym na próżno łamiemy sobie głowę.

Zygmunt Zieliński.

Dzięki za dobre slowo. Sam się dziwię, że Pan Bóg mnie tak jakoś ochrania, może dlatego, że zawsze niezachwianie wierzyłem w Opatrzność. Życzę rownież nie tylko w nowym roku, ale zawsze trwania na pozycjach prawdy  ucziwości, bo źle u nas się dzieje i nie można ustawać w tępieniu głupoty i draństwa. Pozdrawiam. 

Niezależnie od przedmiotu sporu i wagi argumentów mnie podnosi na duchu, że uczeń zabral glos. Młodych brak tam, gdzie mowa o takich sprawach jakie porusza Kolejarz, dlatego chwala niech mu będzie.