O co walczą sędziowie

Wbrew powszechnej opinii nie walczą wyłącznie o własne wpływy i przywileje i są nie tylko sędziami we własnej sprawie - walczą w imieniu wszystkich beneficjentów „transformacji ustrojowej” dokonanej na ziemiach polskich przez Armię Czerwoną po 1945 roku. Jednego możemy być pewni – nie jest to walka w obronie „zagrożonej” demokracji i nie ma nic wspólnego z troską o prawo do sprawiedliwego sądu dla polskich współobywateli.

Zazwyczaj walka niesie za sobą ryzyko, ale sędziowie niczym nie ryzykują wiedząc, że są bezkarni. Samopoczucie sędziów najlepiej ilustruje krążące w internecie zdjęcie uśmiechniętego sędziego Żurka pokazującego Polakom "faka".
Zdaniem prominentnego polityka opozycji, takie "umocowanie" sędziów wynika wprost z umowy okrągłostołowej, która jest "wiecznie żywa" niczym idee Lenina. Nawet nie trzeba rytualnie powoływać się na konstytucję napisaną przez komunistów w 1997 roku i przepchniętą w wyniku szemranego referendum (frekwencja 43 %, "za" głosowało zaledwie 53 %).
Wielu z nas długo wierzyło, że w 1989 roku uzyskaliśmy suwerenność i jesteśmy już "u siebie i na swoim". Nie wiedzieliśmy, że mamy status państwa buforowego (co było warunkiem zjednoczenia Niemiec), a na przemiany w Polsce zgodę musiało wydać kilku wielkich graczy gwarantując sobie jednak zabezpieczenie swoich interesów.
To dlatego w III RP niemal wszystkie ekipy rządzące były mniej lub więcej kompradorskie tj. takie, które musiały dbać przede wszystkim o interesy patronów zewnętrznych. Dopiero ekipa PiS zadbała o interesy Polaków przekierowując sporo pieniędzy na „rynek wewnętrzny”, co oczywiście nie podobało się naszym partnerom z bliższej i dalszej zagranicy.
Na straży interesów tych partnerów pozostawiono komunistyczne sądownictwo (przeprowadzone "suchą stopą" przez sędziego Strzembosza) i "przewerbowane w całości" przez Amerykanów SB.

Generał Kiszczak pracowicie przygotował swoje aktywa do "demokracji". Aby jednak Polacy się nie zorientowali, że nowe służby są tożsame z komunistycznymi, przeprowadzono "reorganizację". Służba Bezpieczeństwa nazwana została teraz Urzędem Ochrony Państwa, a pewien żałosny polityk - Bartłomiej Sienkiewicz, otrzymał stopień pułkownika i chyba do dziś wierzy, że był twórcą UOP. Cały praktycznie nietknięty aparat represji PRL pozostał na straży interesów patronów zewnętrznych i beneficjentów przemian - okopanych w miastach elit III RP. Ten aparat jest niezwykle lojalny względem "swoich", dlatego praktycznie nie było możliwości skazania nawet najbardziej odrażających komunistycznych zbrodniarzy.
Dobrym przykładem może być historia sadystycznego oprawcy rotmistrza Pileckiego – Eugeniusza Chimczaka, o życiorysie typowym dla funkcjonariusza komunistycznego aparatu represji. Z powodu swoich wojennych kontaktów z gestapo i UPA musiał wykazać się gorliwością w służbie komunistom, dlatego już w 1946 roku otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi. Jako oficer aparatu bezpieczeństwa pułkownik Chimczak odszedł ze służby w 1984 roku i przez 30 lat pobierał wysoką emeryturę. W 1996 roku został wprawdzie skazany na 7,5 roku więzienia, nie odbył jednak ani jednego dnia kary ze względu na "zły stan zdrowia", a w kiepskim zdrowiu żył jeszcze 16 lat.

Choć wiedza o naturze "pierestrojki" upowszechnia się dość wolno, coraz więcej ludzi wie, że istotą przemian było odrzucenie niewydolnego systemu ekonomicznego przy zachowaniu dominującej pozycji komunistycznych elit.
Te cele zostały na ogół osiągnięte na całym obszarze dawnych "krajów demokracji ludowej".
Wszędzie sądownictwo miało podobne problemy wynikające z niskiego morale kadr podatnych na korupcję, a w Bułgarii nawet wprowadzono, czy też zamierzano wprowadzić, badanie sędziów alkomatem przed rozprawami. Tylko Niemcy mogli sobie pozwolić na bezceremonialnie usunięcie znacznej ilości enerdowskich sędziów.
W innych krajach zachowano stare kadry, bo komunistyczne sądownictwo miało chronić przed próbami rozliczeń i lustracji, a także było potrzebne jako "prawna osłona" przekrętów, czy nomenklaturowych prywatyzacji.
Ponieważ większość krajów obszaru postsowieckiego jest rządzona przez "liberalną socjaldemokrację", czyli sukcesorów elit komunistycznych (pierestrojka się udała), więc reformy są niepotrzebne, bo istnieje pełna symbioza wymiaru sprawiedliwości z rządzącymi.
Problemy pojawiły się tylko na Węgrzech i w Polsce.
Jeszcze rząd PiS nie zdążył na dobre „złamać konstytucji”, a już zwołano Nadzwyczajny Kongres Sędziów Polskich, w którym brało udział 1000 sędziów (dokładnie ci sami maszerowali w „marszu 1000 tóg”). To około 10 % „kasty”, ale są to sędziowie najbardziej wpływowi i „najwyżsi” wśród Wysokich Sędziów, którzy w dążeniu do swoich celów nie zawahają się podejmować działań niszczących państwo.
Kongres ten, zwołany w trosce o ”zagrożoną praworządność”, miał wyraźne cechy rokoszu przeciw demokratycznie wybranej władzy. Najznakomitszym gościem kongresu był wpływowy, mający liczne kontakty w środowiskach prawniczych Europy, Ameryki i Izraela, Andras Baka - b. prezes Sądu Najwyższego Węgier.
Prezes Baka to człowiek, który upokorzył Wiktora Orbana, zmuszając go do rezygnacji z reform sądownictwa na Węgrzech. Węgrzy również mieli (mają?) problem z „niezależnym”, postsowieckim sądownictwem. Dlatego chcieli obniżyć wiek emerytalny sędziów do 62 lat, co spotkało się z żywiołowym oporem środowiska pragnącego pracować do późnej starości (znamy, znamy).
Pomocną dłoń prezesa Baki dla naszych prominentów sędziowskich widać było w licznym udziale zagranicznych sędziów w „marszu tysiąca tóg”. Z pewnością także podzielił się on swoimi doświadczeniami z prof. Gersdorf przekonując ją, że nie ma co liczyć na masowe protesty ludowe w obronie „niezawisłości” sędziów, a skuteczne wsparcie może dać wyłącznie „zagranica”.

Niektórym naiwnym wydawało się, że wystarczy tylko cierpliwie tłumaczyć urzędnikom unijnym, dlaczego musimy się pozbyć patologi odziedziczonej po komunistycznym sądownictwie. Nic bardziej mylnego. Nie na tym ma polegać "dialog" i szukaniu "kompromisu" z Unią Europejską. Taki jednostronny "kompromis" zresztą już przerabialiśmy.
Pani Wiera Jourowa nie po to została zainstalowana na wysokiej unijnej posadzie, aby pomagać w przezwyciężaniu dziedzictwa komunizmu. Tę swoją najbliższą współpracownicę umieścił tam Andrej Babiš – premier Czech, oligarcha o majątku 3,7 mld $. Jest on bogatszy od Donalda Trumpa (nie mówiąc już o takim „pikusiu” jak Mosze Kantor) i ma życiorys typowy dla postkomunistycznego oligarchy. W zasadzie nie wiadomo, w jaki sposób doszedł do tych pieniędzy, ale wiadomo jak zdobył władzę – założył partię ANO i pod hasłem walki z korupcją wygrał wybory. Na korupcji zna się dobrze, bo już miał zarzuty o defraudację jakiś unijnych funduszy.
Gdy wyszło na jaw, że był człowiekiem komunistycznych służb ("TW Bures") 250 tys. osób wyszło na ulice Pragi domagając się rezygnacji premiera. Ale Babiš ...wygrał kolejne wybory, bo kontroluje znaczną część czeskich mediów i ma silne "umocowanie" jako moskiewski „peryskop” w Grupie Wyszehradzkiej.

Nasi miłujący praworządność sędziowie żywiołowo odżegnują się od komunizmu, a dyżurnym argumentem, że nie można ich identyfikować z komuną, jest niski przeciętny wiek sędziów („byli dziećmi podczas stanu wojennego”). Jednak nawet ktoś, kto był niewinnym pacholęciem w tych czasach, należy do środowiska wyrosłego z komunizmu, dlatego z dużą dozą prawdopodobieństwa można określić kim był i czym się zajmował tata, czy dziaduś wielu protestujących sędziów. Bardzo często byli to koledzy Chimczaka.
Niejeden młody sędzia o nienagannych manierach i czytający „Wysokie Obcasy”, mentalnie należy do świata azjatycko – sowieckiego z jego pogardą do „swołoczy”, czyli „maluczkich” i uniżonością wobec „moguczych”. Integralną częścią wschodniej mentalności jest także „blatność”. Sędziowie, z którymi „idzie załatwić” są wysoko cenieni w środowiskach przestępczych. Ten rodzaj elektoratu z pewnością popiera „niezależnych sędziów”.
Dopiero za poprzednich rządów PiS nastąpiło częściowe „otwarcie” zawodów prawniczych umożliwiające dopływ świeżych kadr na aplikacje sędziowskie spoza „sprawdzonego” ideologicznie środowiska. Choć spotkało się to z oporem „kasty” argumentującej, że prawnicze korporacje zawodowe muszą sprawować „kontrolę jakości” i nie dopuszczać „byle kogo” do zawodu, uczyniono wtedy pierwszy krok w walce o dekomunizację sądownictwa.
Nie będzie przesady w twierdzeniu, że zmagania o kształt sądownictwa są fragmentem walki o naszą niepodległość.