Byłem w komisji wyborczej. Garść wspomnień sprzed czternastu lat z udowodnionym „przekrętem” w tle

Był rok 2005. W tamtym czasie sympatyzowałem z panią poseł Anią Sobecką, choć nie byłem członkiem LPR-u, ani żadnej innej partii. Do dziś jestem z panią Anią w przyjaznych stosunkach. Któregoś dnia, a było to pod koniec lipca 2005 roku zapytała mnie telefonicznie, czy nie zechciałbym być desygnowany przez Komitet Wyborczy Ligi Polskich Rodzin do pracy w Obwodowej Komisji Wyborczej.

Wyraziłem zgodę, choć już wtedy nie darzyłem sympatią Romana Giertycha – szefa LPR-u (identycznie, jak pani Ania). Chodziło mi o to, by w miarę moich możliwości zapobiec „przekrętom nad urną” w stosunku do pani Ani – uważanej za „radiomaryjną” i moherową (była wówczas lektorką rozgłośni RM) i nie utożsamiającą się z linią polityczną narzuconą przez „kónia-Giertycha”.  

Pierwsze spotkanie członków komisji

Zanim zostałem członkiem komisji, odbyłem odpowiednie przeszkolenie. I kiedy my, – członkowie „mojej” komisji mieliśmy pierwszą swoją odprawę, w której komisja miała się ukonstytuować, – dowiedziałem się z nieoficjalnego źródła, że wszyscy członkowie byli debiutantami i nie mieli doświadczenia pomagającego w pełnieniu tych funkcji. Mało tego, – dwie panie w wieku średnim paliły się niemiłosiernie do przewodniczenia komisji – zgłaszając swoje kandydatury. Zerknąłem więc w swoją notatkę, który komitet wyborczy je desygnował. Postanowiłem działać, bowiem jedna reprezentowała SLD, a druga PSL. Czułem „przez skórę”, że jedna z nich wybrana na przewodniczącą może nieźle namieszać i… dopuścić do „cudu nad urną”. A ja wówczas – będąc tylko członkiem komisji… mógłbym być za wnoszone uwagi „odesłany do narożnika” bez prawa do dalszego wykonywania obowiązków mi przypisanych. Takie prawo ma przewodniczący w stosunku do członka komisji, który podważa jego decyzje, bądź łamie prawo wyborcze.   

Zatem powiedziałem, że mam doświadczenie, bowiem byłem przewodniczącym komisji referendalnej w 2-dniowym referendum ws. akcesji PL do UE w roku 2003 i poprowadzę w sposób synchroniczny prace komisji tak, by każdy z członków po wielogodzinnej pracy komisji – uprzednio odbierając należną jemu dietę w PLN-ach – powrócił w swe rodzinne pielesze jeszcze przed północą.

Dalej zapytałem owe panie, czy zdają sobie sprawę z powagi funkcji i czy czują się na tyle mocne i operatywne, by sprostać obowiązkowi przeprowadzenia głosowania zgodnie z prawem, a przede wszystkim w miarę szybko uporać się z protokołem, bezbłędnie go wypełniając. Jedna z nich (desygnowana przez SLD) odpowiedziała pytając:
– Czy to są aż tak wielkie mecyje? – Tak trudno policzyć glosy, wyniki wpisać w protokół i oddać go w Komisji Okręgowej?
Na to odezwał się członek komisji (desygnowany przez KW PiS), który być może z opowiadań członków swej rodziny, bądź znajomych znał przypadki, kiedy to komisja na skutek swej nieudolności i braku operatywności przewodniczącego… pracowała nad kilkakrotnymi poprawkami i przygotowaniem protokołu do „okręgówki” do godziny piątej nad ranem:
– A co pani sobie myśli? – że ja będę patrzył na „przekręty” do godziny 5 rano???
Na to owa pani oburzając się, wykrzyknęła pytając:
– Czy pan mi tu insynuuje, że będę robić jakieś „przekręty”??? – Co za bezczelność!!!
– Tak! – odrzekł pan Andrzej (tak miał ów pan na imię). – Bo wy… komuchy macie w genach zdolności robienia „przekrętów”!

Atmosfera odprawy zrobiła się gorąca. Starałem się ostudzić tych dwojga emocje, co nie było łatwe. Dopiero zapanował spokój po interwencji delegata Okręgowej Komisji Wyborczej obecnego na tym spotkaniu.
– Jak ten pan – tu wskazał na mnie pan Andrzej – jest gotów zostać przewodniczącym i poprowadzić nas „do boju”, to ja jestem „za”!
Pozostali członkowie, za wyjątkiem wcześniej wspomnianych dwóch pań, poparli jego głos. I tak zostałem przewodniczącym komisji. Oznaczało to, że zgodnie z obowiązującym prawem przysługującym przewodniczącemu komisji wyborczej, powinienem w przeddzień wyborów pobrać i przeliczyć karty do głosowania, pobrać formularze protokołu głosowania, pieczęć, spis wyborców oraz listę wyborców, którzy udzielili pełnomocnictwa do głosowania, a w dniu wyborów pokierować komisją tak, by nie było absolutnie żadnych zastrzeżeń do pracy komisji, i… zakończyć w miarę szybko swój obowiązek przekazaniem protokołu bez poprawek i „zwrotek” do „okręgówki”.
– Zatem Panie i Panowie! – zagadnąłem, – wybierzmy jeszcze wiceprzewodniczącą lub wiceprzewodniczącego komisji.
– Ja proponuję tę panią, – odezwał się pan Karol desygnowany przez KW Samoobrona RP, wskazując dłonią na  dwudziestotrzyletnią kobietkę, mającą miłą aparycję i uśmiech na buźce.
– Kto jest za tą propozycją? – zapytałem. Większość członków podniosło ręce w górę. I tak oto, miła z wyglądu pani Kasia została wiceprzewodniczącą komisji.
Przyznam się, że pani Kasia nie była moją faworytką, ponieważ desygnował ją KW Platformy Obywatelskiej. Moim faworytem był pan Andrzej, ale swoim spontanicznym zachowaniem… pogrzebał szanse na objęcie funkcji wiceprzewodniczącego komisji.

Już wiedziałem, że nie będę mógł na dłużej opuścić lokalu wyborczego i zostawić go pod przewodnictwem wiceprzewodniczącej małolatki, która moim zdaniem de facto nie zasługiwała na tę funkcję. Po prostu z definicji nie mogłem jej ufać z racji bardzo młodego wieku i jako zwolenniczce PO, –  podobnie jak tym dwóm paniom z SLD i PSL-u. Kończąc tę odprawę powiedziałem:
– Panie i Panowie! – Ponieważ lokal wyborczy nie należy do grupy lokali… gastronomicznych czy rozrywkowych, a będzie przystrojony w barwy narodowe oraz w godło Rzeczpospolitej Polskiej – stąd przez wzgląd na te symbole narodowe oraz powagę aktu głosowania, mam prośbę: – otóż panie proszę o ubranie się wizytowo do tej jakże wzniosłej pracy, najlepiej w ciemne garsonki lub spodnie i żakiety z jasną bluzką, a panowie w garnitury, jasne koszule i krawaty. – To tylko moja prośba, nie polecenie, – dodałem. Prośba została przyjęta bez szemrania, a nawet skwitowana słowami poparcia całego składu komisji.    

Czas, start – praca w komisji wyborczej

Dwa dni później, tj. w dniu wyborów 25 września 2005 roku, punktualnie o godzinie 6:00 otwarłem lokal wyborczy do dyspozycji wyborców. Zauważyłem, że pani Grażyna – desygnowana do komisji przez KW SLD ma owinięty lewy kciuk plastrem z opatrunkiem.  
– A cóż to się stało pani Grażynko z pani palcem? – zapytałem z uśmiechem, wskazując na jej lewą dłoń.
– Aaaa… rano w pośpiechu szykując sobie kanapkę skaleczyłam się nożem, – odpowiedziała, chowając dłoń za siebie.
Był to dla mnie sygnał, że pani Grażyna może mieć nieczyste zamiary podczas wieczornego zliczania głosów. A jeśli ma zamiar zrobić „przekręt”, to uważając się za sprytną, zmieni opatrunek tuż przed godziną 21:00. Po kilkunastu minutach mojej dyskretnej obserwacji lewej dłoni pani Grażyny okazało się, że nie ma w opatrunku jej kciuka żadnego „piszącego narzędzia”. Zatem nie pozostało mi nic innego, jak objąć panią Grażynę „szczególną troską” po godzinie 21:00, kiedy będziemy selekcjonować i zliczać głosy wyborców.   

Pani Kasia – wiceprzewodnicząca komisji… „daje plamę”

Do godziny 13:00 wszystko szło „jak z płatka”, tj. do czasu, kiedy musiałem wyjść z lokalu, by zjeść coś konkretnego, a… nie jakąś dowiezioną pizzę. Ponieważ mój dom był oddalony od lokalu wyborczego około 500 metrów, wybrałem się na niedzielny obiad do siebie. Po piętnastu minutach, zadzwonił do mnie z lokalu wyborczego pan Andrzej z niepokojącą informacją, że zastępująca mnie pani Kasia – wbrew wcześniejszym ustaleniom – przed chwilą opuściła lokal wyborczy, ponieważ… poczuła się głodna i pojechała na obiad z jakimś mężczyzną, który z piskiem opon odjechał białym Audi spod lokalu wyborczego.
– A przecież miała pojechać na obiad dopiero o godzinie 14:00, gdy wrócę, – rzekłem.    
– To kto nadzoruje pracę komisji? – zapytałem zaniepokojony.
– Jak to kto? Ta… cipa z SLD! – krzyknął mi do słuchawki pan Andrzej. – Szarogęsi się tak, jak by lokal był jej własnością, a członkowie… jej fornalami. Nawet w obecności wyborców potrafiła robić nam bezczelne uwagi, że za wolno szukamy ich na listach wyborców. A wobec starszych wyborców przybyłych na wybory prosto z niedzielnej Mszy św. jest opryskliwa i traktuje ich „z góry”, – dając im (co prawda aluzją) do zrozumienia, że… czas moherów już się kończy i niepotrzebnie tutaj… przypełzły – jak się wyraziła półgłosem do koleżanki z PSL-u.
– Panie Andrzeju, czy ma pan jakiś dowód w postaci nagrania audio? – zapytałem.
– Niestety, nie mam, bo po prostu zaskoczyła nas takim zachowaniem i nie zdążyłem uruchomić dyktafonu w telefonie, – odpowiedział z żalem.
– Będę za 15 minut, – uspokoiłem pana Andrzeja.

Niestety, o czuwaniu nad prawidłowością głosowania przez męża zaufania z ramienia prawicy mogłem zapomnieć, bowiem takowego nie było, podobnie jak desygnowanego przez inne komitety wyborcze. W wielkim pośpiechu dokończyłem posiłek i w ciągu kilku minut dojechałem autem do lokalu wyborczego.

Pani Grażyna – jako druga z kolei… „daje plamę”

Kiedy stanąłem u drzwi lokalu wyborczego, do moich uszu dotarły słowa pani Grażyny, która w obecności wyborcy i jego żony właśnie beształa niewybrednymi słowami pana Karola (desygnowanego do komisji przez KW Samoobrona RP) za to, że ów wyborca złożył swój podpis na liście wyborców kratkę niżej, tj. tam, gdzie powinna podpisać się jego żona, bo tak wskazał pan Karol.
Tego już było za wiele! Poczekałem około dwóch minut, tj. do czasu, kiedy w lokalu chwilowo nie było żadnego wyborcy. Wówczas otworzyłem swój portfel, w którym zawsze mam dwa małe i sztywne kartoniki wielkości karty kredytowej. Jeden w kolorze żółtym, a drugi czerwony.
– Pani Grażyno! – zwróciłem się stanowczym tonem. Za skandaliczne pani zachowanie wobec członków komisji, którego teraz byłem świadkiem, a wcześniej za pogardliwe traktowanie wyborców, pokazuję pani żółtą kartkę, wzorem ostrzeżenia zawodnika, który dopuścił się faulu. Następną kartką będzie czerwona, której pokazanie wykluczy panią z prac komisji, co przełoży się także na odpowiednią uwagę w Protokole Komisji Wyborczej oraz brak wypłacenia pani diety.
– A co pan masz do mnie?! Co się panu nie podoba?! – zapytała butnie pani Grażyna.
– Proszę „zjechać z tonu”! O tym porozmawiamy po godzinie 21:00, bez obecności wyborców, – odrzekłem, dodając:
– a teraz proszę, by odnosiła się pani do wyborców i członków komisji z szacunkiem.

Absztyfikant pani Kasi

Gdy minęła godzina 15:00, zatelefonowałem do pani Kasi i zakomunikowałem, że powinna już się pojawić w lokalu wyborczym, wszak ma obowiązki, a diety nie otrzymuje za nic.
Dopiero około godz. 17:00 się pojawiła. Była roześmiana i zadowolona, i… w towarzystwie „karczycha”, który zabrał ją wcześniej swoją „super-furą” na obiad.
– Pani Kasiu, porozmawiamy później o pani zdyscyplinowaniu. A teraz proszę o wzięcie się za przygotowanie na godzinę 18:00 raportu dotyczącego frekwencji do Okręgowej Komisji Wyborczej. Ustaliliśmy wcześniej, że ja przygotuję raport frekwencji na godz. 12:00, a pani na godzinę 18:00. – Więc… do roboty, pani Kasiu.

Natomiast „men” pani Kasi po wejściu do lokalu nawet nie bąknął „dzień dobry”, tylko natychmiast rozsiadł się w pozycji półleżącej na krzesełku przygotowanym dla męża zaufania, rozstawiając szeroko kolana.  
– Przepraszam, pozwoli pan, że zapytam: czy jest pan mężem zaufania?
– Mężem?... hihihihi. Jakim k*rwa mężem?!... Nawet nie jestem narzeczonym Kaśki, a co dopiero mężem, – odrzekł ów „men” – prostaczek.
– A kto k*rwa mnie pyta?
– Jestem przewodniczącym tej komisji, tak jak mam napisane na identyfikatorze wpiętym w klapę marynarki i zawiaduję tym lokalem wyborczym, – odrzekłem butnemu gnojkowi, od którego – co prawda nie czułem woni alkoholu, – ale kto wie, może jeszcze wypalił skręta z marihuany, bo jego zachowanie było irracjonalne.
– To se zawiaduj… poj*bany „zawiadowco”! Jezdem  tu z mojom Kaśko, a tobie ch*j do tego! – bluzgnął.
– W takim razie proszę pana o opuszczenie lokalu wyborczego, skoro nie jest pan mężem zaufania ani wyborcą w tym obwodzie wyborczym!
– No… gościu! – nie fikaj mi tu, bo jak cię j*bnę, to zostanie po tobie smród i buty!

Widziałem, że pani Kasia „kątem ucha” przysłuchiwała się naszemu dialogowi. Nie zareagowała, by ostudzić zapędy swojego „mena”. Wyszedłem przed lokal i zadzwoniłem po patrol policji. Finał był bardzo szybki. Już po trzech minutach ów „men”, – mimo stawiania oporu – został „powalony na glebę” (niepotrzebnie się stawiał) i skuty kajdankami, po czym opuścił lokal w towarzystwie dwóch funkcjonariuszy policji. W Protokole Komisji wpisałem stosowną uwagę. Wreszcie nastał w lokalu spokój. Pani Kasia odmówiła zrobienia raportu frekwencji wyborców na godzinę 18:00. Była roztrzęsiona – jak stwierdziła – i nie będzie robić jakichś głupich raportów. Zrobiłem to za nią. Po tej interwencji policji, członkowie komisji nie stwarzali okazji do mojej ingerencji.  Aż do godziny 21:00. Po tej godzinie, kiedy zamknąłem lokal wyborcom, zaczęła się „jazda”.

Czerwona kartka dla pani Kasi

W pierwszej kolejności niefrasobliwej i lekkomyślnej pani Kasi pokazałem… żółtą kartkę za to, że nie przestrzegając procedury, pozostawiła lokal bez nadzoru tuż po godzinie 13:00, kiedy mnie w nim nie było. Następnie pokazałem kartkę czerwoną i „odesłałem do narożnika”. A dlaczego czerwoną? Ano za nie wykonanie do „okręgówki” raportu frekwencji  na godz. 18:00, wbrew mojemu poleceniu.

Ustawiłem w jednym z rogów lokalu wyborczego krzesełko i tam poprosiłem panią Kasię o zajęcie miejsca. A był to róg lokalu najbardziej oddalony od zsuniętych stolików, na których miały być selekcjonowane i zliczane głosy wyborców. Zabroniłem bowiem wysypywania z urny kart wyborczych na podłogę, – czego domagała się pani Grażyna. Wszak głosy wyborców zasługiwały na szacunek i nikt nie powinien mieć ich na poziomie… swoich butów.    

„Przekręt” autorstwa pani Grażynki

Po zliczeniu wszystkich głosów z urny, pierwsze sortowanie i zliczanie oddanych głosów polegało na rozdzieleniu głosów ważnych od nieważnych. Za wyjątkiem pani Kasi odesłanej „do narożnika”, cały zespół energicznie rozpoczął pracę. Dyskretnie „wziąłem na celownik” panią Grażynę. To ta pani z plastrem na lewym kciuku. Zauważyłem, że ten opatrunek na jej palcu jakoś dziwnym trafem… rozjaśniał. Przecież zgodnie z logiką, po wielokrotnym kontakcie opatrzonego plastrem palca z dokumentacją wyborczą – powinien być ciemniejszy, niż był rano. Przeczuwałem, że… „przekręt wisi w powietrzu”. I jak się chwilę później okazało, przeczucia mnie nie myliły.

Zająłem miejsce oddalone o około dwa metry za plecami pani Grażyny tak, by lewa jej dłoń była w polu mojego widzenia. W pewnym momencie zauważyłem, że lewy „chory” jej kciuk wykonuje dziwny ruch w kontakcie z kartą głosowania, po czym pani Grażyna odłożyła ową kartę na stos głosów nieważnych.
Natychmiast „zastopowałem” pracę członków komisji oraz nakazałem odsunięcie się od stołów z leżącymi na nich kartami.
Wziąłem do ręki tę samą kartę, którą przed chwilką trzymała w dłoniach pani Grażyna. Stwierdziłem, że w kwadracikach na tej karcie są postawione dwa znaki „X”. Obydwa przy kandydatach do Sejmu RP desygnowanych przez KW PiS. O dziwo, jeden był postawiony kolorem niebieskim, a drugi… czarnym. Ten znak w kolorze czarnym był postawiony w kratce bardzo starannie i pogrubiony, natomiast niebieski bardzo niedbale i cienko, choć linie nakreślonego znaku „X” przecinały się w obrębie kratki przy innym nazwisku kandydata.

Nie miałem już wątpliwości, że mam do czynienia ze sfałszowaniem tej karty. Szybciutko chwyciłem za nadgarstek lewej ręki pani Grażyny. Na tyle szybko, by nie zdążyła usunąć „narzędzia przestępstwa” z kciuka.
– Pani Grażyno! – Proszę natychmiast pokazać komisji, jak wygląda pani opatrunek, a pan, panie Andrzeju niech natychmiast fotografuje ten „opatrunek”! – powiedziałem podniesionym tonem. Okazało się, że w opatrunku był ukryty przycięty „na krótko” wkład do długopisu z niebieskim tuszem, sprytnie podklejony klejem „Kropelka” do spodniej powierzchni paznokcia. Pan Andrzej – mimo protestu pani Grażyny – wykonał kilka zdjęć w różnym przybliżeniu, by dokumentacja fotograficzna „narzędzia” dokonania przestępstwa nie budziła zastrzeżeń. Sfałszowana karta do głosowania również została sfotografowana. Członkowie komisji… „zamarli” w osłupieniu, kiedy to po zerwaniu opatrunku z kciuka okazało się, że paluszek pani Grażynki nie ma nawet śladu draśnięcia nożem.
Nie miałem innego wyjścia, jak… posłać panią Grażynę „do narożnika”, – podobnie jak wcześniej panią Kasię.

Choć przepisy wykonawcze i regulamin dla komisji wyborczych nie przewidywały stosowania żółtych i czerwonych kartek, – to ta forma okazała się być bardzo wymowna i prewencyjna dla tych członków komisji, którzy chcieliby ewentualnie okazać niesubordynację wobec przewodniczącego, fałszować karty wyborcze czy też podawać fałszywe liczby podczas zliczania głosów.

Wobec zaistniałego faktu – okazałem pani Grażynie żółty kartonik, a tuż po nim czerwony, po czym pan Andrzej przygotował dla niej krzesełko w przeciwległym rogu lokalu wyborczego do tego, w którym już była pani Kasia. I tam miała oczekiwać na patrol Policji, który wezwałem telefonicznie, ponieważ każde naruszenie prawa przez członka komisji musiałem zgłosić „okręgówce” oraz Policji, i… oczywiście odnotować zaistniały fakt w protokole. Nadmienię, że takie zachowanie pozbawiło panią Grażynę prawa do otrzymania diety za pracę w komisji wyborczej, że nie wspomnę o skierowaniu sprawy przez Policję do prokuratury za złamanie prawa wyborczego. Całe szczęście, że pani Grażyna zdążyła „wyprodukować” tylko jedną fałszywkę. Natomiast sfałszowany przez nią głos jednogłośnie uznaliśmy za ważny, co odnotowałem w uwagach w protokole.

Mimo tych potężnych perypetii, pozostali członkowie komisji „migiem” zliczyli głosy. Dalej wszystko poszło „jak po maśle”. „Okręgówka” otrzymała protokół o godz. 22:35, który nie budził zastrzeżeń i nie podlegał poprawkom. Członkowie komisji – za wyjątkiem pani Kasi i Grażyny – zasileni w PLN-y z tytułu diety… zadowoleni opuścili lokal wyborczy około godziny 23:00. Ale czy pani Kasia i pani Grażyna też były zadowolone?...

Post scriptum

Od tamtej pory, po tych wszystkich perypetiach postanowiłem, że nie będę się angażował w prace żadnej komisji wyborczej, albowiem jestem zwolennikiem zejścia z tego świata z powodu starości, a nie z powodu… nagłego zawału serca.