Ty zdecydujesz jaka będzie Polska

dla Polski? Myśmy za sprawą Tuska już otworzyli drzwi na to, by płacić odszkodowania jakie tylko obce sądy zasądzą (nie tylko w USA, ale i rabinackie w Izraelu też).

Do wielkich dokumentów katolickiej nauki społecznej dołączyły encykliki społeczne papieża Jana Pawła II.

(...) Człowiek jest więc właściwym podmiotem, dlatego nie może być traktowany jako narzędzie produkcji. Człowiek nie jest dla pracy, lecz praca jest dla człowieka. Praca ludzka stanowi podstawę kształtowania życia rodzinnego, państwowego i międzynarodowego. Encyklika poddaje krytyce kapitalizm, liberalizm, kolektywizm i marksizm, twierdząc, że błędem tych koncepcji jest rozdzielenie kapitału od pracy. Papież uznaje pierwszeństwo pracy przed kapitałem.

Jan Paweł II szuka odpowiedzi na pytanie o to, jaki ustrój pracy można uznać za sprawiedliwy. Odpowiedź wiąże się z dopuszczeniem do współudziału w zyskach i zarządzaniu wszystkich pracujących. Łączy się to z uprawnieniami ludzi pracy, które mają być zabezpieczone przez państwo. Ono ma planować i organizować zatrudnienie, bezrobocie bowiem oznacza zło i wymaga przeciwdziałania. Obowiązkiem pracodawcy bezpośredniego jest stwarzać godziwe warunki pracy oraz sprawiedliwie wynagradzać pracę.

Wiele uwagi poświęca encyklika związkom zawodowym, których obowiązkiem jest staranie się nie tylko o interesy grupowe, lecz przede wszystkim o pomnażanie wspólnego dobra. Zadania związków zawodowych nie mogą się więc ograniczać jedynie do zabezpieczenia warunków pracy i płacy, lecz winny dążyć do naprawy wszystkiego, co wadliwe w systemie posiadania środków produkcji, ich zarządzania i dysponowania.

W ostatniej części encykliki Jan Paweł II koncentruje swoją uwagę na duchowości ludzkiej pracy, dzięki której człowiek uczestniczy w dziele stworzenia. Przez pracę człowiek nie tylko przyczynia się do przemiany świata, ale również doskonali siebie samego.