"Wierni Polsce" - Defilada w Katowicach 2019

Chwilowo nie ma mnie w kraju,ale w telewizji oglądałam zarówno uroczystości na Jasnej Górze {super kazanie warto posłuchać} jak i defiladę.Ale mąż,syn i wnuk wybrali się do Katowic,Odległość z Bytomia to około 20 km. Reklamowano dodatkowy transport darmową kolej.Więc moja rodzina zostawiła samochody i wybrali dojzad pociągiem.Wyszli z domów przed god 11. Dwa pociągi były tak pełne,że nie wsiedli, udało się do trzeciego. Radość nie trwała długo na stacji w centrum Bytomia pociąg stanął na dobre.po godzinie postoju było zbyt póżno by dojechać i moja rodzinka powróciła do domów.Nie zobaczyli defilady i tylko część  w telewizji. Z tego co mi opowiadali setki osób nie mogły dojechać Czy to była tylko niechlujna organizacja ? A może celowy SABOTAŻ ?Czy ktoś za to odpowie? Chyba nie najwyżej usłyszymy od organizatorów "Polacy nic się nie stało" Pozostanie niesmak i rozczarowanie wielu dzieci.Osobiście mnie to nie dziwi większość Ślązaków których znam to leniuchy i nie potrafią nic sami zorganizować.,

Korfanty – ostatnia ofiara sanacji

80 lat temu, 17 sierpnia 1939 roku – umarł w lecznicy św. Józefa w Warszawie, w tej samej, gdzie skonał w 1928 roku gen. Tadeusz Rozwadowski – Wojciech Korfanty.

Była to ostatnia ofiara sanacji. Po powrocie z przymusowej emigracji do Kraju – 29 kwietnia został aresztowany i osadzony na Pawiaku (!).

Pomimo wielu protestów, także zagranicznych, sanacja trzymała go w więzieniu prawie do końca, pomimo że nad Polską wisiała już wojna.

Oto jak opisał ostatnie dni życia Korfantego jego biograf Jan F. Lewandowski:

„Zwolniono Korfantego z Pawiaka 20 lipca 1939 roku, nie tyle pod wpływem protestów, chociaż zapewne i one miały znaczenie, ile z powodu stanu zdrowia, który pogarszał się z każdym tygodniem, chociaż córki mogły mu dostarczać do więzienia obiady zamawiane w restauracji.

W końcu sędzia Demant zawiadomił Zbigniewa Korfantego, że zwalnia jego ojca i prosi o jak najszybsze zabranie go z więzienia. Najwyraźniej obawiano się, że umrze w celi więziennej, co byłoby skandalem na skalę międzynarodową.

Wcześniej syn zdecydował się na interwencję osobistą u ministra sprawiedliwości Grabowskiego, o której przebiegu wspominał potem w zeznaniach w Londynie podczas wojny:

„Ostatecznie min. Grabowski oświadczył mi wręcz, że wypuści mego ojca z więzienia, pod tym atoli warunkiem, jeśli ja złożę słowo honoru, że mój ojciec nie powróci na Śląsk, a zamieszka stale gdzie indziej. Min. Grabowski nie wspomniał wyraźnie o słowie honoru, ale domagał się zobowiązania z mojej strony i dania przyrzeczenia, że ojciec nie zamieszka na Śląsku, co uważam za równoznaczne ze słowem honoru.

Żądane przez min. Grabowskiego przyrzeczenie złożyłem, przy czym wymieniłem Zakopane jako miejsce, w którym ojciec zamieszka, na co Grabowski wyraził się: to świetnie”.

Sam Korfanty nic o tej wymuszonej na synu deklaracji nie wiedział i nie wiadomo, jak mógłby się do niej odnieść, gdyby powrócił do zdrowia.

Mecenas Glaser, który ze Zbigniewem Korfantym odbierał go z więzienia, napisał, że „Korfanty nie mógł już poruszać się o własnych siłach, wyprowadziliśmy go więc z celi więziennej, trzymając pod ręce”. Podobnie relacjonowały córki Korfantego. Zawieziono go do Hotelu Europejskiego, gdzie czekała żona z lekarzami. Wezwany do Korfantego doktor Tadeusz Tempka z Krakowa stwierdził u niego raka wątroby.

Wtedy stan Korfantego był już tak ciężki, że przewieziono go niedługo później do szpitala Świętego Józefa przy ulicy Hożej, gdzie musiał poddać się operacji. Dokonał jej 11 sierpnia pułkownik doktor Bolesław Szarecki w asyście szwagra Korfantego, doktora Teofila Golusa z Pszczyny. Ale operacja nie pomogła. Chory czuł się coraz gorzej.

„Zobaczyłam Łazarza – napisała Irena Pannenkowa, która odwiedziła go niedługo przed śmiercią. – Wychudły, wybladły, z przerażająco smutnymi, głęboko zapadłymi oczami”.

Po opuszczeniu więzienia nie przeżył nawet miesiąca.

W dniu 16 sierpnia ksiądz prałat Marceli Nowakowski udzielił Korfantemu ostatniego namaszczenia. „Zabieram ze sobą – mówił do niego umierający – dwa największe wspomnienia: jedno dobre, tym jest Śląsk, drugie złe, to jest Brześć”.

Przepełniało go uczucie goryczy, chociaż – jak to zaznaczył spowiednik, ksiądz Nowakowski – na łożu śmierci udzielił przebaczenia swoim prześladowcom.

Zmarł 17 sierpnia o godzinie czwartej rano w pokoju nr 23 lecznicy św. Józefa w Warszawie, dokładnie o godzinie, którą w pełni świadomy zapowiedział poprzedniego dnia w południe otaczającej go rodzinie – podawała później „Polonia”.

Gdy korespondent „Polonii”, późniejszy pisarz Juliusz Żuławski odwiedził schorowanego Korfantego po opuszczeniu przez niego więzienia, ten powiedział do niego słabnącym głosem jakże tragicznie brzmiące słowa:

– No i widzi pan, panie Juliuszu, jak mi Polska zapłaciła”.

Jan F. Lewandowski, „Wojciech Korfanty”, Warszawa 2013, ss. 208-209.

Opublikowano: 17 sierpnia 2019
http://mysl-polska.pl

Fajna relacja, widzę, ze aż tak daleko nie stałeś.

Ciekawi mnie czy znów jechały także armatki wodne POlicji w defiladzie (jak to było na 3 maja w Warszawie)?

Co do braku miejsc w komunikacji i pociągach, to skandal i kto jak nie PiS powinien z tym zrobić porządek (szczególnie w pociągach)?