Jedyną karą Bożą jest odebranie człowiekowi rozumu

         Właśnie przeczytałem mnóstwo wpisów na Niezależnej.pl komentujących słynne „wejście” pana Rakieja z Nowoczesnej.pl na temat tego, czyje są obozy śmierci, a więc, jego zdaniem, nazistowskie, a nie niemieckie. Oczywiście, jeśli ktoś się naczyta newsów w takich Newsweekach czy podobnych, jak to Niemcy mawiają, käseblattach (znaczyło to za moich młodych lat m/w papier do owijania kanapek), a nie ma wystarczających wiadomości ze szkoły podstawowej, to może mu się wymknąć taka rewelacja. To całe mnóstwo inwencji wykazanej przez autorów wpisów mających jeden cel: pokazanie całej głupoty wypowiedzi owego rzecznika partii w całej rozciągłości godnej jego poziomu, stanowi może trochę zbyt wielkie dowartościowanie pana Rakieja. Zważmy na to, że wielu dziś na świeczniku władzy tylko manifestacją głupoty i brakiem ogłady, inaczej mówiąc chamstwem, potrafi się zarekomendować publicznie. Gorsze jest to, że znajdują oni poklask i zwolenników.

            U  nas dzieje się tak na naszym małym podwórku i wiemy jedno, że skandaliści, a do miana tego pretenduje wielka część tzw. totalnej opozycji, (samo to pojęcie jest szczytem głupoty) mają krótki żywot. Pan Palikot nie weźmie mi tego za złe, że posłużę się jego przykładem, a odpłacę się stwierdzeniem na jego korzyść. Inteligencją nie dorównuje mu dziś żaden z liderów obecnej tzw. totalnej opozycji. Sapienti sat! Są oni także mniej rozgarnięci niż n. p. ś. p. Andrzej Lepper.

            Tymczasem, zajmując się rozmaitymi głupotami tracimy z oczu dziurę, jaka zionie w kadłubie statku, którym płyniemy.   Piramidalną i zawstydzającą głupotę manifestują ludzie kwestionujący wyniki badań nad dokumentami IPN dotyczącymi „Bolka” – to zwyczajny, tym razem prawdziwy –  ciemnogród. Już lepsze byłoby orzeczenie jego  analfabetyzmu – w końcu to sprawa gremium przyznającego Nobla.

            Ślepo wpatrzeni w liderów Europy, przypominających pasażerów „Tytanica” już po zderzeniu z górą lodową, wielu myśli, że jadą do raju rozkoszy. Ta góra lodowa, to wyrastające ponad burzone świątynie Chrystusa i łamane krzyże minarety i półksiężyce. Nie gdzieś w Arabii, ale w Paryżu, Londynie, Berlinie, w sercu Europy. Tej Europy przypominającej tonący Tytanic.  Ma ona  na swoim sumieniu tyle, co niegdyś Niniwa, ale tu w Europie zabrakło Jonasza. Może tu i ówdzie się pojawiał, ale go zakrzyczano. Na „Tytanicu” orkiestra grała do samego końca. Podobnie bawi się Europa – wielki apostata wszechczasów. Ktoś powie: cóż w tym dziwnego, podobnie upadł pogański Rzym. I podobnie bawiła się wtedy schorowana dobrobytem i zblazowana niewiarą w bożki arystokracja. Do chwili aż obudziła się spętana przez barbarzyńców, tych którym pozwoliła rosnąć u swego boku, jako niewolnikom i tym, którzy nadeszli jako zwycięscy.

            To nie są puste analogie. Kto tego nie widzi wpośród tych zadufanych w sobie, nadętych  wodzów Zachodu głupszy jest niż wszelkie deklaracje Rakiejów niż cała retoryka absurdu tzw. totalnej opozycji.

            Wielu spośród nas niezachwianie wierzy w miłosierdzie Boże. Tak trzeba, bo to jedyna deska ratunku. Są tacy, którzy sądzą, że niewyobrażalna pycha malutkiego człowieczka  pretendującego do atrybutów boskich sprowadzi karę Bożą. Nic bardziej fałszywego. Bóg karze tylko, odbierając człowiekowi rozum, czyli narzędzie  dane mu dla jego własnego ocalenia. Gdzież tu dopatrzyć się rozumu w ginącej Europie, mimo wszystko przekonanej, że może uszczęśliwić innych?