Grunt dla faszyzmu

 Dopadła mnie dziś pewna refleksja do wydarzenia sprzed paru tygodni.

Był konflikt w lokalu wyborczym. Jeden gość miał zastrzeżenia do pracy komisji, a drugi go przestrzegał, że jest cisza wyborcza. Ja mu zwróciłem uwagę, że jest, ale po to, żeby nie agitować, a takie rozmowy to prowadzić wolno.  Bardzo niechętnie sobie odpuścił, wyraźnie czuł się na prawie, żeby porozrabiać, ale nie znalazł odpowiedzi.

Dopadło mnie teraz, że powinienem dodać, że nie tylko wolno, ale nawet trzeba takie rozmowy prowadzić, bo jeżeli nie na bieżąco, to kiedy? Właśnie zostawianie sprawy na później jest istotą zaniedbania jako takiego. Później, kiedy już nie ma bezpośredniej presji świadomej opinii publicznej jest im się już łatwo wykręcić choćby stwierdzeniem, że nie miało to wpływu na ogólny wynik wyborów ze względu na skalę zjawiska, a w efekcie ludzie przestaną zgłaszać nieprawidłowości i nikt nie będzie wiedział o ich skali.

Nadto problem jest poważniejszy. To problem podejścia do wolności. Według niego wolno to, na co władza pozwala. Według tego co powinienem podkreślić, wolno to, co jest odpowiedzialne, a zaraz za tym i służące dobru, i dobru wspólnemu – tu dobru wspólnemu narodu. Wolno zwłaszcza to, co podtrzymuje i buduje nasze przestrzenie wolności.

Dochodzi refleksja, jak to bardzo nasza totalitarna, faszystowska waadza zawłaszcza nasze przestrzenie życiowe, zwłaszcza przestrzeń wolności, czyniąc nas swoimi niewolnikami, nie tylko zwierzątkami wstawionymi w ramki praw i obowiązków, a więc ludźmi nie tylko zniewolonymi, ale i gotowymi walczyć w obronie tej waadzy. Walczyć, choć to nawet w konkretnym przypadku jest przeciw naszej wolności, przeciw wartości podstawowej, warunkującej naszą zdolność do przeżycia w świecie, w którym coraz wyraźniej trwa rewolucyjny postęp barbarzyńskiej i antyludzkiej ideologii faszystowskiej, a więc degradacja i regres człowieczeństwa.

Waadza nawet nasze wartości podstawowe podmienia w języku polityki, a zwłaszcza w naszej świadomości na „prawa podstawowe” czyniąc dogmatem, że to ona nam coś daje, że od niej coś tu zależy, czym sugeruje od razu, że ona może być ponad to, że jej pozycja może być pozycją prawodawcy nad tym, co ludzkie, że może być pozycją „nadczłowieka”, a więc i czynić grunt dla faszyzmu.

W ten sposób sama treść „praw podstawowych”, czy to według ONZ, czy według UE już może być zniekształcana pod potrzeby trwającej podskórnie rewolucji faszystowskiej. Żebyśmy mogli się od tej groźby uwolnić, trzeba wszystko przedefiniować na właściwy język, język ludzkich wartości. Jest to tym ważniejsze, że wartości mają swoją naturalną hierarchię służącą życiu, a dla wierzących nawet życiu wiecznemu, zaś prawa nie mają żadnej. Prawa nie muszą podkreślać swojej legitymacji (choć powinny swoj byt zaczynać od służby na rzecz sprawiedliwości), a wręcz mogą być bezprawiem sankcjonowanym tylko terrorem aktualnej waadzy.

Dlatego nie prawa, a wartości, ludzkie wartości muszą być bazą dla organizacji ładu naszego życia publicznego.