Człowiek na sprzedaż

Minister Radosław Sikorski, specjalista od dorzynania watahy, jest postacią co najmniej kontrowersyjną. Karierowicz i urodzony narcyz, zmieniający swój wizerunek stosownie do koniunktury. Wielobarwny kameleon.

Najpierw niemal wojujący dekomunizator, który swoją posiadłość opatrzył szyldem „strefa zdekomunizowana”, później gromko i publicznie głoszący, że niemiecko-rosyjskie porozumienie w sprawie budowy rurociągu na dnie Morza Bałtyckiego jest dla Polski drugim paktem Ribbentrop – Mołotow. Od zawsze demonstrujący miłość do armii, chętnie obcałowujący sztandary wojskowe.

Później ulegający stopniowej degrengoladzie. Polityk, któremu powierzono tekę ministra spraw zagranicznych, a z niezbędnych kwalifikacji opanował jedynie znajomość języka angielskiego. Dyplomata klasy zerowej, który z pozycji antykomunisty zmienił się w miłośnika władzy sprawowanej przez pułkowników NKWD. Już mu nie przeszkadza rurociąg na dnie Bałtyku. Ramię w ramię maszeruje w szeregach ocieplaczy stosunków z tymi, którzy Polsce i Polakom potrafią napluć w twarz i jeszcze nie jeden raz nam pokażą gdzie raki zimują.

Miłośnik wojska, który siedząc obok swojego pryncypała w pierwszym rzędzie sejmowych ław rządowych, kpiącym uśmiechem na twarzy kwituje poważne i udokumentowane zarzuty niemocy i bałaganu panującego w siłach zbrojnych, formułowane przez posła Dorna w uzasadnieniu wniosku o odwołanie Bogdana Klicha. Ministra, za którego kadencji zginęło więcej generałów Wojska Polskiego niż w czasie wojny obronnej w 1939 r. A potem, z uśmiechem klaszczący i gratulujący Klichowi riposty, w której nie było żadnego ustosunkowania się do stawianych zarzutów. Czysta kpina z rzeczywistości.

Człowiek na sprzedaż. Nic poza tym.