Putin - ojcem "Samostijnej Ukrainy"?

Nieraz dochodziły mnie głosy Ukraińców mieszających w Polsce po 1990 r., z pewnym sceptycyzmem mówiących o spoistości państwa ukraińskiego. Nie tylko mieli oni na myśli kryteria geograficzne, choć i one są ważne. Wystarczyło pojechać ze Lwowa za Zbrucz, by się przekonać, z jak rożnymi ludźmi miało się kontakt. Znać było, zwłaszcza na terenach wschodnich zakorzenione wpływy rosyjskie. Ale i we Lwowie, przysiadłem się kiedyś w ulicznej kawiarence, gdzie młodzi ludzie śpiewali rosyjskie piosenki. Pewien starszy mężczyzna wskazał na nich ręką i powiedział: oto pokolenie wychowane przez Moskali. Może przesadził, ale wpływy rosyjskie, a raczej radzieckie były, a Ukraińcy świadomi sytuacji, w jakiej ich państwo się znajdowało, sceptycznie oceniali jego kondycję i, co ważniejsze, narodu, stojącego w obliczu irredenty rosyjskiej.

I oto nadszedł czas egzaminu. Putin, w masce zimnego pragmatyka, a w środku watażka, ufny w tradycję Rosji i Związku Sowieckiego, gdzie życie ludzkie niewiele było warte. Jak mawiali bojce w czasie II wojny światowej: „nas mnogo”. Był to zawsze kraj żyjący z podbojów i ujarzmiania, jak mawiano – najbardziej pojemne więzienie, a jako lekarstwo na samodzielne myślenie – nahajka, knut. Nie bez powodu Michaił Mikołajewicz Murawiow, generał-gubernator wileński otrzymał przydomek „Wieszatiel”, a tak się wsławił w swym katowski zawodzie, że postawiono mu w Wilnie pomnik. Ale ktoś powie, że tak postępował carat wobec podbitych narodów i jest to prawda. Nie był wszakże łaskawszy także dla swoich, a spadkobiercy caratu – bolszewicy tępienie własnego narodu doprowadzili do perfekcji. Z kosztami się nie liczyli. Na Ukrainie Wielki Głód był ludobójstwem porównywalnym z holokaustem. Ofiar trudno się doliczyć od 3 do 10 milionów. Zatem ludobójstwo był niejako znakiem rozpoznawczym tego państwa. I zaborczość wprost nieokiełznana.

Putin zatem nawiązał do tradycji starszych niż KGB. Czy jednak przyświecał mu cel, który zdaje się realizować od momentu napaści na Ukrainę? Bo nie ulega najmniejszej wątpliwości, że Ukraina cierpiąca przez ostatnie dziesięciolecia na pewną „ospałość”, gdy chodzi o zwartość państwa i tożsamość społeczeństwa, obudziła się. Trudno powiedzieć kto wygra tę wojnę, ale na pewno nie wygra jej Putin, natomiast na dłuższą metę zwycięstwo od- niosą siły państwowotwórcze Ukrainy. Ta Trzynastka na Wyspie Wężów, to ukraińska Westerplatte, niektórzy mówią: Termopile. Wola walki widoczna wszędzie i wśród wszystkich, to cement najtrwalszy. I w dodatku świadomość, że trzeba bronić tego, co swoje. Rosja nie jest na Ukrainie u siebie i chyba po tej wojnie już nigdy nie będzie, tak jak Hitler nigdy nie był u siebie w Polsce, mimo, że część jej włączył do Rzeszy. Mówiąc potocznie, złodziej nigdy nie może liczyć na bezpieczne korzystanie z kradzionego.

Po co zatem ginie tysiące młodych Rosjan? Jeśli po to, by zadośćuczynić megalomanii małego człowieka, to można tym ludziom tylko współczuć. Bo nie Ojczyźnie służą, ale zbrodni wojennej. Dla żołnierza zawsze wielkie upokorzenie.

Ukraińcy więc – paradoksalnie – powinni Putinowi kiedyś zafundować pomnik, bo to on sprawił, że Ukraina okrzepła i stała się faktycznie „smonstijna”. Wprost trudno uwierzyć, że ten stupajka wzniósł się na takie wyżyny.